ଏବେ ସୋସିଆଲ ମିଡ଼ିଆରେ, ଟିଭିରେ, ଖବରକାଗଜରେ, ରାମ୍ରହିମ୍ ପରେ ଅଧିକ ଚର୍ଚ୍ଚା ଚାଲିଥିବା ବିଷୟଟି ହେଉଛି #BlueWhaleChallenge । ଏହି ଖେଳରେ ଅନେକ ଶିକାର ହେଉଛନ୍ତି । ଶେଷରେ କିଛି ପିଲା ଆତ୍ମହତ୍ୟା ମଧ୍ୟ କରିସାରିଲେଣି । ଅନେକ ମଧ୍ୟ ଏହି ବିଷୟ ଉପରେ ଅନେକ ପ୍ରକାରର ମନ୍ତବ୍ୟ ଦେଇଛନ୍ତି । ଏମିତିକି ଖବରକାଗଜରେ ବି ଅନେକ ପ୍ରକାରର ସାବଧାନତା ସୂଚନା ଦିଆଯାଉଛି । ତଥାପି ଏବେ ଅଧିକ ସଂଖ୍ୟକ ପିଲା ଏହି ଖେଳରେ ମାତିଯାଉଛନ୍ତି । ଏତେ ବୁଝେଇବା ପରେ ବି ସେମାନେ କେମିତି ପୁଣିଥରେ ସେ ଖେଳରେ ପଶିଯାଉଛନ୍ତି?
Tuesday, 12 September 2017
Saturday, 9 September 2017
Miles to Go for a Happy Beginning
Sangram Keshari Senapati
September 09, 2017
0
It's the book written by Anushka Agrewal. I get to know about her through Instagram, and then I just ordered that book form Amazon. This was her 1st book. I got that around 1.5 month back and read that around one month back. But unfortunately couldn’t manage time to write this. And finally I’m going to write a small overview review about her book. I’m not that much able to rate that book like professional book reviewers. But trying to focus on some of her writings through this.
The story of the book based on a love story. It started form school life and forwards to their young age. Roshni, the main character of the story is a young girl who used to love their parents and her grandparents along with her 2 best friends. Those best friends were there for her in every moment of life. They made her life a special one. I love one thing of the book is that, she is staying in Bhubaneswar. That girl had the desire to read well and make something in noticeable in future. So she always concentrated on her studies. Apart from studies, she wished to help her mother and spent some time with her friends. This was her routine life.
Once a boy joined in their class named as Garry. He was from Dubai. He was staying with his mother and his father was in Dubai. That boy was good looking and attractive. On the very first day, he tried to talk with Roshni. But one of her common friend who was studying in the previous school of Garry warned her about the nature of buy. So she avoided him. In a short period of time, Garry found a beautiful girlfriend. That girl was one of the most beautiful girl in their school. So, what Roshni heard from her friend in the other school has happened in real.
In those days, there was a planning for a trip to Himachal by the school authority. Roshni had never been in such trips previously. Yes, she went out with her two best friends, with her parents, but not with both boys and girls. But she managed to agree her parents for that trip. And finally they were happy for the trip. But, here the writer described the journey from Bhubaneswar to Himachal as one day journey, but in real that would take more time. In that journey she got closer with Garry and make friends with some new friends.
After the school trip she started spending time with Garry and a new friend added to their friend zone. They started reading together in school. Roshni, who never kept away anything from her mother, for the first time she didn’t tell her about her friendship with Garry. She always loved her parents and especially more to her father. Her father was on different tours due to their work. But she wished to be with him always. In her birthday, he came to surprise her and her friends also made some surprising plans to make her happy. That birthday was her best birthday celebration as she remembered.
In some days, Garry’s status changed to single and there were a number of rumors about him. But Roshni believed Garry. She didn’t have any idea, why she was supporting him blindly. But it’s nice to believe in word of her friend. Gradually she got attracted towards Garry and told these to her best friends and they also supported her. But she didn’t have to courage to approach him. Garry also felt the same for her. It’s the nature of this world, where every action has equal and opposite reaction. And there is another one, if you hate something, one day you must love that. This also happened with them. Roshni found her every dream at Garry and he was trying to make her happy and make her life a special one.
Once, they both planned a small trip to that place, where they came closer to each other. Roshni was very happy for that trip. It was just like their first official date. She told her mother and made her agree for that trip. Everyone loves to spend some time with their loved one. And it’s a day to spend with her loved one, she was really excited. And as per the plan, he picked up her from her home and they spent the whole day in that long drive. When they returned, Garry made a promise not to leave her hand in his whole life. And he left for his home.
Till now, there is nothing such change in the story, just a normal love story. But, now the twist came when Roshni didn’t get any message from her loved one. After leaving her, his phone was also switched off. She was worrying about him, but there was no response. Even she enquired about him, but couldn’t get any clue. His family left the house where they were living and his whats app status was also offline since days. There were many rumors in the school about her, her relationship and also about Garry. And she heard a shocking news, that he left the school and his mother took her transfer certificate.
The story of that mutual friend from the other school had become true. He left everyone, whom he got committed. But she was waiting for him. She had the believe that, one day he may call her and tell her about their love. And he called her once, but everything what she was expecting proved wrong. He warned her not to disturb him.
That’s most difficult time in someone’s life to forget someone whom he/she loved the most, who became his/her life. Time must take some tests in our life, that’s the time of time. Finally, that happened which she never expected. If something happen like that with anyone, at that time, he/she wanted to think about something else, but only that thing would come to his/her mind. That’s the same happened with her. She wished to not think about that guy, who left her like this. But, it is rule of nature; things related to him must come to her mind. But she needs to move on and go forward in her life for her parents, for her two best friends. That’s the main test in her life, she must have to make that mission impossible to possible one.
That’s the book was about her struggle to overcome that problem and the reasons of Garry to leave her. How she had managed to get her goals in the life. How her life had been changed after this heart break. The author, in such a young age, described everything in a very good way. That’s beautiful. We must appreciate that work of her.
- A reader, who feels something special for this book.
The story of the book based on a love story. It started form school life and forwards to their young age. Roshni, the main character of the story is a young girl who used to love their parents and her grandparents along with her 2 best friends. Those best friends were there for her in every moment of life. They made her life a special one. I love one thing of the book is that, she is staying in Bhubaneswar. That girl had the desire to read well and make something in noticeable in future. So she always concentrated on her studies. Apart from studies, she wished to help her mother and spent some time with her friends. This was her routine life.
Once a boy joined in their class named as Garry. He was from Dubai. He was staying with his mother and his father was in Dubai. That boy was good looking and attractive. On the very first day, he tried to talk with Roshni. But one of her common friend who was studying in the previous school of Garry warned her about the nature of buy. So she avoided him. In a short period of time, Garry found a beautiful girlfriend. That girl was one of the most beautiful girl in their school. So, what Roshni heard from her friend in the other school has happened in real.
In those days, there was a planning for a trip to Himachal by the school authority. Roshni had never been in such trips previously. Yes, she went out with her two best friends, with her parents, but not with both boys and girls. But she managed to agree her parents for that trip. And finally they were happy for the trip. But, here the writer described the journey from Bhubaneswar to Himachal as one day journey, but in real that would take more time. In that journey she got closer with Garry and make friends with some new friends.
After the school trip she started spending time with Garry and a new friend added to their friend zone. They started reading together in school. Roshni, who never kept away anything from her mother, for the first time she didn’t tell her about her friendship with Garry. She always loved her parents and especially more to her father. Her father was on different tours due to their work. But she wished to be with him always. In her birthday, he came to surprise her and her friends also made some surprising plans to make her happy. That birthday was her best birthday celebration as she remembered.
In some days, Garry’s status changed to single and there were a number of rumors about him. But Roshni believed Garry. She didn’t have any idea, why she was supporting him blindly. But it’s nice to believe in word of her friend. Gradually she got attracted towards Garry and told these to her best friends and they also supported her. But she didn’t have to courage to approach him. Garry also felt the same for her. It’s the nature of this world, where every action has equal and opposite reaction. And there is another one, if you hate something, one day you must love that. This also happened with them. Roshni found her every dream at Garry and he was trying to make her happy and make her life a special one.
Once, they both planned a small trip to that place, where they came closer to each other. Roshni was very happy for that trip. It was just like their first official date. She told her mother and made her agree for that trip. Everyone loves to spend some time with their loved one. And it’s a day to spend with her loved one, she was really excited. And as per the plan, he picked up her from her home and they spent the whole day in that long drive. When they returned, Garry made a promise not to leave her hand in his whole life. And he left for his home.
Till now, there is nothing such change in the story, just a normal love story. But, now the twist came when Roshni didn’t get any message from her loved one. After leaving her, his phone was also switched off. She was worrying about him, but there was no response. Even she enquired about him, but couldn’t get any clue. His family left the house where they were living and his whats app status was also offline since days. There were many rumors in the school about her, her relationship and also about Garry. And she heard a shocking news, that he left the school and his mother took her transfer certificate.
The story of that mutual friend from the other school had become true. He left everyone, whom he got committed. But she was waiting for him. She had the believe that, one day he may call her and tell her about their love. And he called her once, but everything what she was expecting proved wrong. He warned her not to disturb him.
That’s most difficult time in someone’s life to forget someone whom he/she loved the most, who became his/her life. Time must take some tests in our life, that’s the time of time. Finally, that happened which she never expected. If something happen like that with anyone, at that time, he/she wanted to think about something else, but only that thing would come to his/her mind. That’s the same happened with her. She wished to not think about that guy, who left her like this. But, it is rule of nature; things related to him must come to her mind. But she needs to move on and go forward in her life for her parents, for her two best friends. That’s the main test in her life, she must have to make that mission impossible to possible one.
That’s the book was about her struggle to overcome that problem and the reasons of Garry to leave her. How she had managed to get her goals in the life. How her life had been changed after this heart break. The author, in such a young age, described everything in a very good way. That’s beautiful. We must appreciate that work of her.
- A reader, who feels something special for this book.
Wednesday, 23 August 2017
ଆଜିର ଏଇ ଦୁନିଆରେ ଗୁରୁଙ୍କ ସ୍ଥାନ
Sangram Keshari Senapati
August 23, 2017
0
ଆଉ ଅଳ୍ପଦିନ ପରେ ଆମେ ପ୍ରାୟ ସଭିଏଁ ପାଳନ କରିବେ ଗୁରୁଦିବସ । ଏହା ଏକ ଏମିତି ଦିନ, ଯେଉଁଦିନ ଛାତ୍ରଛାତ୍ରୀମାନେ ସେମାନଙ୍କର ଗୁରୁମାନଙ୍କର ପୂଜା କରନ୍ତି । ଆମ ଭାରତୀୟ ସଂସ୍କୃତିରେ ଗୁରୁମାନଙ୍କୁ ସବୁଠାରୁ ଉଚ୍ଚ ସ୍ଥାନ ପ୍ରଦାନ କରାଯାଇଛି । ଦ୍ରୋଣାଚାର୍ଯ୍ୟଙ୍କ ଶିଷ୍ୟ ଏକଲବ୍ୟଙ୍କ ବିଷୟରେ ପ୍ରାୟତଃ ସଭିଙ୍କୁ ଜଣାଥିବ । ବୋଧହୁଏ, ସବୁସ୍ଥାନରେ ଗୁରୁଭକ୍ତିର ଉଦାହରଣ ଦେଲେ ଆମେ ଏକଲବ୍ୟଙ୍କର ଉଦାହରଣଟି ଦେଇଥାଉ ।
Tuesday, 8 August 2017
The Celebration Doesn’t Need Wealth
Sangram Keshari Senapati
August 08, 2017
0
A celebration doesn't need any money or wealth, it only needs a mindset to celebrate that. Yesterday was the Raksha Bandhan. In this occasion, sisters ties a thread over the wrist or her brother to protect her. This was celebrated a festival of describing the love in between the bothers and sisters. In epic, there are several stories about this festival and the rituals of this festival. It's not the brother who only protects his sister, but there are others like, father, sister, mother, husband, friend who also protect them. But we give more emphasizes on the brother sister relationship through this Raksha Bandhan.
Sunday, 6 August 2017
Friendship Day
Sangram Keshari Senapati
August 06, 2017
0
"A friend in need is a friend indeed."
At the time of some problem we need someone who helps us to overcome that. Those people are known as friends. Friends are necessary in every single step of our life. From the birth, we need someone in different situations. For a child his mother is his first and best friends. When the life forwards, more and more friends came to our life.
Actually friends are not only the persons; they are the things around us like social animal, books, music etc. For different people friends are different as per their choices. But friends are really necessary in our life. A friendship doesn’t need any reason to happen.
We people celebrating the first Sunday of August as friendship day. But to celebrate this relationship, we don’t need any day. Everyday is the friendship day for friends. Friendship may create in any moment. So we don’t need a day to have a new friendship. But, these are also necessary to celebrate and to spend some time with our friends.
Actually friends are not only the persons; they are the things around us like social animal, books, music etc. For different people friends are different as per their choices. But friends are really necessary in our life. A friendship doesn’t need any reason to happen.
We people celebrating the first Sunday of August as friendship day. But to celebrate this relationship, we don’t need any day. Everyday is the friendship day for friends. Friendship may create in any moment. So we don’t need a day to have a new friendship. But, these are also necessary to celebrate and to spend some time with our friends.
Tuesday, 25 July 2017
When Only Love Remains
Sangram Keshari Senapati
July 25, 2017
0
"WHEN ONLY LOVE REMAINS” is the book written by Durjoy Datta.
Mainly, from my childhood, I couldn’t get chances to read any novels. And since I’m from an Odia medium school, it’s really a dream to read something in English. There we read English and other literature subjects to pass in the exam only. Like English, I also ignored Odia, Sanskrit, and Hindi. Since my mother-tongue is Odia, I’ve some knowledge of that language. In my childhood days, I couldn’t write an essay. Mainly I used to remind them to write in the exam. It’s because we people ignore those subjects from childhood. We focus on Mathematics, Science. And read other literature subjects just for a formality. The knowledge in literature would improve by reading more and more books in that language.
In my childhood, I couldn’t get storybooks to read. As I think, a child should attract to storybooks in his childhood, which must improve his reading skills as well as the knowledge in many fields like that literature and plot of that story based on. That time is the most important time. At that time, one learned from observing. That observing power improves various skills within him. At that time, what he learned or observed must remember for a long period of time. That is the best time to improve the skills of a child. Since those days, I couldn’t get storybooks in my own mother-tongue, till now I couldn’t manage to read anything continuously, whether it’s a storybook or some journal or some books for my study. Yes, I read something, but couldn’t manage to read constantly or to finish those in a proper time limit. I got some chances to read some stories from my Odia literature book, English book, News Paper, a few monthly storybooks from my relatives. But those were not sufficient to improve my skill. And after completion of class 3, I used to focus on Mathematics only to get mastery on that and totally ignored other subjects. As a result, I used to remember things to write an essay. And one more important thing is needed to improve skills is interaction with good people or students of that kind. But, I didn’t get that also in those days.
In my high-school days, I got the English tuition, but unfortunately, I couldn’t get that much of the basic ideas in English. Since I used to talk and write in Odia, I can write correctly in that language only. But, for English, there is no such basic skill to improve in that. And that time, I just used to read everything to get a good score not to utilize them at the time of requirement. And the reading of stories from different newspapers also stopped due to some reason, as well as the reading capability and the imported knowledge from those reduced gradually. Due to the family pressure, I used to read some grammars in Odia and Sanskrit, but couldn’t remember them for a period of time. After the exam, those grammars fade away from my brain. And we love those, which we like or which are easy for us. So those literature subjects, especially English became an enemy to me.
Till my engineering day, I never read a novel in my own Odia language also. In my 2nd year, I read the 1st novel, which was written in Odia, named “Badhu Nirupama”. There was a movie in Odia based on that story, but I read that, though I found that interesting. That was my first ever experience to read something constantly. After engineering, when I moved to Bangalore, there I get tips from my friends to read novels or journals which contain some interesting things, those I like. So, after that, I got this book form one of my friends and start reading.
Since it was my second novel and 1st in English, at the beginning of my reading, I face some difficulties, but using a dictionary I got those meanings and gradually read more and more from the book. At first, I just loved the title of this book as “When Only Love Remains”. When I start reading this book, I used to read only one chapter, but the interesting facts of the storyline increase my willpower to read more and more. When you enjoy the taste, you want more to eat. Like that, I started reading more and more from this book and that made me read something constantly.
The story of the book started about a young girl, Avantika, who went to live with her father in Delhi. She used to stay with granny after the death of her mother. As she thought her mother died due to the irresponsibility of her father. That’s why she didn’t like her father, but due to the pressure from her granny, she came to stay with him. Her relationship with her father was not so good. Even they didn’t speak to each other directly but using phones to communicate a little bit. In the dining table, they even faced each other, but don’t have any conversation. In Delhi, She joined an airline as an air-hostage. Along with that, she joined a college for further studies. That’s why she left Derahdun and used to live with her father. She misses her granny but managed to adjust by calling her several times a day. From her school days, music was her best friend. She used to listen to music when she got upset. She loves the songs of a boy who was not an established singer but made his own compositions and uploaded them to the internet. She downloads those songs to her mobile and she felt amazing by listening to them repeatedly.
In Dehradun, she had a boyfriend, whom she liked most at the beginning of their relationship. But his feelings and behavior towards her gradually changed. That’s why she started to hate that boy. She was mistreated by that guy in many times and he also slapped her several times within that one year of their relationship. Actually, she wished to leave that guy, but it’s not an easy thing to give a break to any life routine. That guy also reached Delhi by following her. Every time he used to scare her and she couldn’t run away from that condition also. That guy was a child of some powerful government officer, so she also scared due to that reason. He found another girl but didn’t leave her in her own way.
In those days, she managed to complete her course as an air-hostage and got ready for the first flight. In her first flight, she got some new friends. She has a character to speak more than 10,000 words per day. But in Delhi, she couldn’t get that chance to talk more. She used to call her granny, but couldn’t talk to others. On her first flight, she was very happy and she talked almost with all the passengers on that flight. On the first flight, she also got some lessons from her seniors and managed to land safely. She loved to go places, for that reason she joined as an air-hostage. After landing there, she wished to roam that city, and with her new friend, she had some fun. That day, she enjoyed her life as she wished to live. When she returned home, she had her first conversation with her dad. She didn’t receive the calls form that guy, so he came to her home and made some disturbances. Her dad asked about that guy, but she lied to him. But her dad is not a small child who could easily believe her words. He was a mathematics genius, who was a lecture at a university there. He used to live in his own world. But, when something happens to his daughter, he couldn’t sit silently. After that, he used to keep an eye on his daughter to keep her safe. Even during her way to the airport, he lied to her and gives a company to the airport to protect her and that was his chance to become a hero in the eyes of his daughter, which he didn’t wish to lose. Since she was living with her grandma, he doesn’t have any personal attachment to her. But as a father, he tried to come closer to his daughter and be with her as a family.
That boy, whom Avantika used to listen to repeatedly a singer, Debart, who left his engineering and trying to establish in the entertainment line. He wrote his songs and composed them and also records them with his own voice and uploads them to the internet. There was an organizer who managed to organize some consorts for him and that guy gets some money to live. In the near past, his girlfriend left him and got engaged with someone else. But, he couldn’t forget her and has started a bad habit like smoking. He used to some more and more cigarettes, but his parents had no idea about that. They allowed him to choose his life by himself and agreed with his decision to leave college. Every time they support him, but they couldn’t allow their only child to hug death by this type of bad habits. After the breakup, he become like a mad person and left his food, depending only on cigarettes. His manager and one friend of him managed to control him and he got a chance to sing a song for some YouTube channel. That song gets more popularity and within two days, he got more offers to sing.
Avantika loved his new song. After 6 months, he sang a song and she loved that song the most. She was the die-hard fan of that guy. She used to contact him through social media. She got a chance to fly to Kolkatta and she gets to know about the consort of him at some bar on that night. So, she went to that bar with one of her friends, who knew everything about her and her feelings towards that guy.
At the time of singing, he noticed a girl who was singing all his songs and he got surprised when he saw that girl was also singing his old songs which may not listen to anyone else. After singing, he met her and got to know about her and she was so pleased after meeting him. They left the bar and he joined her because her friend was already left. They both had a walk-in that night and when they reached their hotel, she invited him to her room. At that time, her ex came to that room and they had a fight with him. At that time, Avantika got the courage to shout over her ex, and for the first time, she feels more relaxed. On the next day she left for the airport and on the flight, she saw him. He followed her and took the flight for Delhi. She was just surprised by seeing him. After landing in Delhi airport, he went with Avantika’s home, when she forced him. When they reached home, her dad was not there. When her dad came home, he saw them and for the first time, he shared his loved comic books with them. He also loved Debart.
Gradually, they fall in love and on their first anniversary, she was waiting for him, but he didn’t reach her. He met a road accident on his way to Avantika and got admitted to the hospital. He was in comma and time passed away for up to several months. In those days Avantika didn’t step her feet outside of that hospital, she forgets everything about her and took care of her life. That love, that care, that affection everything she has for Debart are just amazing.
That book brings out all your tears and laughter. That emotion must thrill the reader and at last, the story also ends with that amount of love. Everyone should read it and should care about their love. After knowledge, “Love” is the only remaining thing in our life which increases by sharing.
Thursday, 13 July 2017
ପରିବେଶ ସୁରକ୍ଷା, ଜୀବନ ରକ୍ଷା
Sangram Keshari Senapati
July 13, 2017
0
ପରିବେଶ ସୁରକ୍ଷା, ଜୀବନ ରକ୍ଷା । ପରିବେଶର ସୁରକ୍ଷା ପାଇଁ ସୁଦର୍ଶନ ପଟ୍ଟନାୟକେ ଅନଶନରେ ବସିଲେ । ସରକାର ତ ତାଙ୍କ କାମ କରିଦେବେ । କ'ଣ ଗୋଟେ ଯୋଜନା ବନେଇଦେବେ ଆଉ ତା' ପରେ ତାଙ୍କ କାମ ଶେଷ । ସେ କାମ କେତେ କ'ଣ ହେବ ସେକଥା ଭଗବାନଙ୍କୁ ବି ଅଜଣା । ସବୁପରେ ବି ଯଦି ସେସବୁ ସଫା ହୋଇଯାଏ, ତେବେ ପୁଣି ଅଳିଆ ଭର୍ତ୍ତି ହେବନି ବୋନି କିଏ କହିବ । ଆମକୁ ନିଜେ ହିଁ ନିଜେ ସଚେତନ ହେବାକୁ ପଡ଼ିବ । ଆମ ଘର, ଆମ ପରିବେଶକୁ ଆମକୁ ହିଁ ସଫା ରଖିବାକୁ ପଡ଼ିବ । ପରିବେଶ ସଫା ରହିଲେ ଆମରି ହିଁ ସୁବିଧା ହେବ । ଆମକୁ ହିଁ ବିଭିନ୍ନ ରୋଗ ଦାଉରୁ ମୁକ୍ତି ମିଳିବ ।
୩/୪ ବର୍ଷ ତଳେ ଅଭିନେତା ଅମିର ଖାନ୍ଙ୍କର ଏକ କାର୍ଯ୍ୟକ୍ରମ ଚଲିଥିଲା, "ସତ୍ୟମେବ ଜୟତେ" । ସେଇଥିରେ ସେ ଅଳିଆ ଆବର୍ଜନା କମେଇବା ବିଷୟରେ ଅନେକ କିଛି ଉପାୟମାନ ଦେଖାଇଥିଲେ । ସେହି ସବୁକୁ ସରକାର ଏବଂ ଆମମାନଙ୍କୁ ଗ୍ରହଣ କରିବାକୁ ହେବ ।
ଅନେକ ଜିନିଷ ମାଟିରୁ ଅର୍ଥାତ ପ୍ରକୃତିରୁ ତିଆରି ହୋଇଥାଏ । ତେଣୁ ସେଗୁଡ଼ିକ ମାଟିରେ ପଡ଼ିଲେ, ତା' ସହ ମିଶିଯାଏ । ମାତ୍ର ତା' ସହ ଆଉ କିଛି ଜିନିଷ ରହିଛି, ଯାହାକି ମାଟି ସହ ମିଶିପାରେ ନାହିଁ । ଯେମିତିକି ଆମେ ବ୍ୟବହାର କରୁଥିବା ବିଭିନ୍ନ ପ୍ରକାରର ରସାୟନିକ ବସ୍ତୁରୁ ବାହାରୁଥିବା ବର୍ଜ୍ୟବସ୍ତୁ ସବୁ ମାଟିରେ କେବେହେଲେ ମିଶିପାରେ ନାହିଁ । ସେତେବେଳେ ଗୋଟିଏ ବଡ଼ ଅସୁବିଧା ହୋଇଥାଏ, ମାଟିରେ ମିଶିପାରୁଥିବା ଜିନିଷ ଆଉ ମାଟିରେ ମିଶିପାରୁନଥିବା ଜିନିଷ ଯେତେବେଳେ ଏକାଠି ଗୋଟିଏ ଜାଗାରେ ପଡ଼ିରହନ୍ତି, ସେତେବେଳେ ମାଟିରେ ମିଶିପାରୁଥିବା ଜିନିଷ ବି ମାଟିରେ ମିଶିପାରେନି । ଆଉ ଗୋଟିଏ ବଡ଼ କାରଣ ହେଉଛି, କିଛି ଜିନିଷକୁ ମାଟିରେ ମିଶିବା ପାଇଁ ମଧ୍ୟ କିଛି ପ୍ରକ୍ରିୟା ରହିଛି ଆଉ ସେ ପ୍ରକ୍ରିୟା ପାଇଁ ଉପଯୁକ୍ତ ଦ୍ରବ୍ୟର ମଧ୍ୟ ଆବଶ୍ୟକତା ରହିଥାଏ । ଯଦି କୌଣସିଟିରେ ବ୍ୟତିକ୍ରମ ଘଟେ, ସେବେ ମାଟିରେ ମିଶି ମାଟି ହେଇପାରୁଥିବା ଜିନିଷ ମାଟିରେ ମିଶିବା ପରିବର୍ତ୍ତେ ଅଧିକ ଅଳିଆ ସୃଷ୍ଟି କରିଥାଏ ।
ପ୍ରଥମ କଥା ହେଉଛି, ଆମେ କେମିତି ଏହି ସବୁ ବର୍ଯ୍ୟବସ୍ତୁର ପରିମାଣକୁ କମ କରିପାରିବା ସେ ବିଷୟରେ ଅଧିକ ଦୃଷ୍ଟି ଦେବ । ଆମେ ମୁଖ୍ୟତଃ ଦୋକାନରୁ କିଛି ଜିନିଷ କିଣିବାବେଳେ ଅଧିକାଂଶ ଜିନିଷ ପଲିଥିନ୍ ବ୍ୟାଗ୍ରେ ଆଣିଥାଉ, ଯାହାକି ପରବର୍ତ୍ତୀ ସମୟରେ ପରିବେଶ ପ୍ରଦୂଷଣକୁ ବଢ଼ାଇଥାଏ । ଆମେ ଯଦି ଘରୁ ଗଲାବେଳ ସାଙ୍ଗରେ ବ୍ୟାଗ୍ଟିଏ ନେଇକି ଯିବା, ତେବେ ଆମେ ଦୋକାନରୁ ଆଣୁଥିବା ପଲିଥିନ୍ ବ୍ୟାଗ୍ର ପରିମାଣ କମିପାରିବ । ଆଉ ଯେଉଁ ଜିନିଷର ଆବଶ୍ୟକତା ନାହିଁ, ଆମେ ତା'କୁ ଆଣି ନଷ୍ଟ କରିବା ପରିବର୍ତ୍ତେ ଆବଶ୍ୟକ ପରିମାଣର ଜିନିଷ ଆଣିବା ଆବଶ୍ୟକ । ଫଳରେ ଅଳିଆ ଆବର୍ଜନର ପରିମାଣ ନିଶ୍ଚତରୂପେ କମ ହୋଇପାରିବ । ଯଦି ଆମେ କେବେ ବାହାରେ କିଛି ଜିନିଷ ବ୍ୟବହାର କରିବା ପରେ ସେଥିରୁ କିଛି ବର୍ଜ୍ୟବସ୍ତୁ ବାହାରୁଛି, ତାକୁ ଆମେ ସେହିସ୍ଥାନରେ ନ ପକାଇ, ଉଚିତ ସ୍ଥାନରେ ପକାଇବା ଆବଶ୍ୟକ । ବୋଧହୁଏ, ପ୍ରଧାନମନ୍ତ୍ରୀ ନରେନ୍ଦ୍ର ମୋଦିଙ୍କ ସ୍ୱଚ୍ଛଭାରତ ଅଭିଯାନର ଡାକରା ପରେ ସବୁସ୍ଥାନରେ ଡଷ୍ଟବିନ୍ ରଖାଯାଇଛି । ସେହିସବୁ ବର୍ଜ୍ୟବସ୍ତୁକୁ ସେହି ଅଳିଆ ସଂରକ୍ଷଣ ଡବାରେ ପକାଇବା ନିହାତି ଦରକାର । ଫଳରେ ସେହିସବୁ ଅଳିଆ ଏଣେତେଣେ ପଡ଼ିବନି ।
ମାତ୍ର ଆଉଏକ ବଡ଼ ସମସ୍ୟା ହେଉଛି ସରକାରଙ୍କ ତରଫରୁ । ସରକାର ଅଳିଆର ସଠିକ ବିନିଯୋଗ ଏବଂ ନିୟନ୍ତ୍ରଣ ପାଇଁ ମଧ୍ୟ ସେପରି କିଛି ବିଶେଷ ସୁବିଧା କରିନାହାନ୍ତି । ଯଦି ଲୋକମାନେ ଗୋଟିଏ ଜାଗରେ ଅଳିଆ ଠୁଳ କଲେ, ସରକାର ତାକୁ ପୌରପାଳିକାର ଗାଡ଼ି ମାଧ୍ୟମରେ କୌଣସି ଏକ ଜାଗାରେ ନେଇକି କୁଢ଼ କରିଦେଇଆସିଲେ । ମାତ୍ର, ସେଠାରେ ସେହି ସବୁ ଅଳିଆ କେମିତି ପ୍ରକୃତି ସହ ମିଶିବ, ସେ ବିଷୟରେ ବହୁତ କମ ଦୃଷ୍ଟି ଦିଅନ୍ତି । ଏମିତିକି ପୌରପାଳିକା ଗୋଟିଏ ସ୍ଥାନରେ ଅଳିଆ ସବୁ ଗଦା କରିବା ପରେ କିଛିଦିନରେ ସେହି ସ୍ଥାନ ଦେଇ ଯିବାଆସିବା ଅସମ୍ଭବ ହୋଇପଡ଼େ ଏବଂ ଆଖପାଖରେ ଥିବା ଜନବସତିଗୁଡ଼ିକରେ ବିଭିନ୍ନ ପ୍ରକାରର ରୋଗ ସୃଷ୍ଟି ହୋଇଥାଏ । ମୁଁ ନିଜେ ଦେଖିଛି, ଭବାନୀପାଟଣା ସହରଠାରୁ ମାତ୍ର ୨/୩ କିଲୋମିଟର ଦୂରରେ ଏକ ସ୍ଥାନରେ ପୌରପାଳିକା ପକ୍ଷରୁ ଗାଡ଼ିରେ ସବୁଯାକ ଅଳିଆ ନିଆଯାଇ ଗଦା କରିଦିଆଯାଏ । ମାତ୍ର ସେହି ଅଳିଆସବୁ ସେମିତି ସେଠାରେ ପଡ଼ିରହିଥାଏ । ବର୍ଷାଦିନରେ ସେହି ରାସ୍ତାଦେଇ ଗଲାବେଳେ ଜଣାପଡ଼ିଥାଏ ସେହି ଅଳିଆର ବିକଟାଳ ରୂପ । ଏମିତିକି ସେହି ଅଳିଆଗଦାଠାରୁ ମାତ୍ର କିଛି ଦୂରରେ ଜନବସତି ମଧ୍ୟ ରହିଛି । ସେହିଭଳି ଭଦ୍ରକ ସହର ସମସ୍ତ ଅଳିଆ ମଧ୍ୟ ନୂଆ ବସଷ୍ଟାଣ୍ଡ ପାଖରେ ଜାତୀୟ ରାଜପଥ କଡ଼ରେ କାଣ୍ଡିକରିଦିଆଯାଉଛି । ବର୍ଷାଦିନେ ସେହି ରାସ୍ତାରେ ଗଲାବେଳେ କେମିତି ଯିବାକୁ ପଡ଼େ, ତାହା ଅଙ୍ଗେନିଭେଇଥିବା ଲୋକ ହିଁ ଠିକ୍ରେ କହିପାରିବ । ଖାଲି ବର୍ଷାଦିନ ନୁହେଁ, ଅନ୍ୟସମୟରେ ମଧ୍ୟ ସେହି ରାସ୍ତା ଦେଇ ଯିବା କେତେ କଷ୍ଟ ସେ କଥା ମଧ୍ୟ କହିଲେ ନ ସରେ । ଆଉ ଗୋଟିଏ କଥା ହେଉଛି, ଖୋଲାରେ ସେହି ସବୁ ଅଳିଆ ପକାଯିବା ଫଳରେ, ପବନ ହେଲେ ପୁଣିଥରେ ସେହି ସବୁ ଅଳିଆ ଉଡ଼ିଯାଇ ପୁଣିଥରେ ପରିବେଶକୁ ଦୂଷିତ କରିବାରେ ଲାଗିଥାଏ ।
ସ୍ୱଚ୍ଛଭାରତ କାର୍ଯ୍ୟକ୍ରମକୁ ତିନିବର୍ଷ ପୁରିବାକୁ ଯାଉଥିଲେ ବି ଯେମିତି ସବୁଆଡ଼େ ଅଳିଆ ଥିଲା, ସେମିତି ସବୁଆଡ଼େ ଅଛି । ଅନେକ ସ୍ଥାନରେ ବିଭିନ୍ନ କାର୍ଯ୍ୟକ୍ରମରେ ପ୍ରଦୂଷଣ ରୋକିବା କାର୍ଯ୍ୟ ଆରମ୍ଭ ହୋଇଥିଲେ ମଧ୍ୟ କେବଳ କାଜଗପତ୍ରରେ ହିଁ ସେ ସବୁ କାମ ଚାଲିଛି । ଅନେକ ପର୍ଯ୍ୟଟନସ୍ଥଳୀଗୁଡ଼ିକୁ ବୁଲିବାକୁ ଆସିଥିବା ପର୍ଯ୍ୟଟକମାନଙ୍କଦ୍ୱାରା ବିଭିନ୍ନ ପ୍ରକାରର ଅଳିଆ ଆବର୍ଜନା ଚାରିଆଡ଼େ ଜମା ହେଉଛି । ସେମିତି ପୁରୀ ସମୁଦ୍ର ବେଳାଭୂମିକୁ ବୁଲିବାକୁ ଆସୁଥିବା ଅନେକ ପର୍ଯ୍ୟଟକ ସେମିତି ଅନେକ କିଛି ବର୍ଜ୍ୟବସ୍ତୁ ସମୁଦ୍ରକୂଳରେ ହିଁ ଛାଡ଼ିଦିଅନ୍ତି ଆଉ ସେ ସବୁ ପବନରେ କିମ୍ବା ବର୍ଷାପାଣିରେ ଭାଷିକି ସମୁଦ୍ରରେ ମିଶୁଛି । ଆଉ ସମୂଦ୍ର କିଛି ରଖେନି, ସେ ତ ସବୁକିଛି ଫେରାଇଦେଇଥାଏ । ସେଇଥିପାଇଁ ସମୁଦ୍ରରେ ମିଶୁଥିବା ଅଳିଆସବୁ କୋଉଠି ନା କୋଉଠି ଠୁଳ ହୋଇଥାଏ । ଆଉ ପରବର୍ତ୍ତୀ ସମୟରେ ମଧ୍ୟ ସେସବୁରୁ ନିର୍ଗତ ବିଭିନ୍ନ ରସାୟନ ଗ୍ୟାସ୍ ଆଦି ପରିବେଶକୁ ଅଧିକ ପ୍ରଦୁଷିତ କରିଥାଏ । ଏମିତିକି କେବେ କେବେ ପାଣିଉପରେ ନିଆଁ ଜଳିବାର ଦୃଷ୍ଟାନ୍ତ ମଧ୍ୟ ଆମେ ଦେଖିଛେ । ଅଳିଆ ଆବର୍ଜନାରୁ ନିର୍ଗତ କିଛି ରାସାୟନିକ ଗ୍ୟାସ୍ ପାଣିଉପରେ ମଧ୍ୟ ନିଆଁ ଜଳାଇପାରୁଛି, ସେ ପରିବେଶ ଉପରେ କେତେ କୁପ୍ରଭାବ ପକାଉଥିବା, ସେଇଟା ଆମକୁ ବିଚାରିବାକୁ ହେବ । ପୁରୀର ବାଙ୍କିମୁହାଣରେ ବାଲୁକା ଶିଳ୍ପୀ ସୁଦର୍ଶନ ପଟ୍ଟନାୟକ ଅନଶନରେ ବସିଥିଲେ । ବାଙ୍କିମୁହାଣରେ ଜମାହୋଇଥିବା ଅଳିଆକୁ ପରିଷ୍କାର କରିବା ପାଇଁ ତାଙ୍କର ଥିଲା ଏହି ଆହ୍ୱାନ । ଅନଶନରେ ବସିଲେ ହୁଏତ ସେହି ବାଙ୍କି ମୁହାଣ ସଫାକରିଦିଆଯିବ, ହେଲେ ସେହି ସବୁ ଅଳିଆକୁ ପୁଣି କେଉଁଠି ପକାଯିବ? ପୁଣିଥରେ ସେହି ସବୁ ଅଳିଆ କେଉଁଠି ନା କେଉଁଠି ଜମା ହେବ । ପୁଣିଥରେ ସେ ସେହିସ୍ଥାନରୁ ପ୍ରଦୂଷଣ ବଢ଼ାଇବ । ଆଉ ପଟ୍ଟନାୟକେଙ୍କ ସପକ୍ଷରେ ଖାଲି ଯେ କିଛି କହିଦେଲେ ହେବେନି, ନିଜେ ମଧ୍ୟ ପରିବେଶ ପ୍ରଦୂଷଣକୁ ରୋକିବାରେ କିଛିଟା ସାହାଯ୍ୟ କରିବା ଦରକାର । ପରିବେଶକୁ ନିଜେ ଯଦି ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ ଭାବରେ ଯୋଡ଼ିହୋଇ ସଫା କରି ପାରୁନାହାନ୍ତି, ତେବେ ତାକୁ ଆବର୍ଜନାରେ ପରିପୂର୍ଣ୍ଣ କରନ୍ତୁ ନାହିଁ । ନିଜେ ନିଜ ତରଫରୁ ଆବର୍ଜନାର ପରିମାଣ କମ କରିବା, ପୁନଃବ୍ୟବହାର ଉପରେ ଅଧିକ ଗୁରୁତବ ଦେବା, ଅଳିଆକୁ ଉଚିତ ଜାଗାରେ ପକାଇବା ଭଳି କିଛି ପଦକ୍ଷେପ ନିଜ ତରଫରୁ ନିଅନ୍ତୁ । ଏହିସବୁପ୍ରତି ନିଜେ ସଚେତନ ହେବାକୁ ପଡ଼ିବ । ହେଲ୍ମେଟ୍ ପିନ୍ଧିଲେ ନିଜକୁ ସୁରକ୍ଷା ମିଳିଥାଏ, ମାତ୍ର ତା' ପ୍ରତି ସରକାରଙ୍କ ତରଫରୁ ଜୋରିମାନ ଭଳି ବ୍ୟବସ୍ଥା କରି ହେଲ୍ମେଟ୍ ପିନ୍ଧିବାକୁ ବାଧ୍ୟ କରାଯାଉଛି । ଆଉ ଇଏ ମଧ୍ୟ ଏକ ସେହିଭଳି କାର୍ଯ୍ୟ, ପରିବେଶ ସ୍ୱଚ୍ଛ ରହିଲେ, ଆମେ ହିଁ ରୋଗମୁକ୍ତ ହେବା, ଆମକୁ ଆମ ପରିବେଶ ସୁନ୍ଦର ଲାଗିବ । ସରକାର ଖାଲି ନିୟମ କରିଦେଲେ କିମ୍ବା ସ୍ୱଚ୍ଛତା ପାଇଁ କିଛି ସାହାଯ୍ୟ କରିଦେଲେ ହେବନି, ସେସବୁର ସୁବିନିଯୋଗ ଆମକୁ କରିବାକୁ ହେବ ।
୩/୪ ବର୍ଷ ତଳେ ଅଭିନେତା ଅମିର ଖାନ୍ଙ୍କର ଏକ କାର୍ଯ୍ୟକ୍ରମ ଚଲିଥିଲା, "ସତ୍ୟମେବ ଜୟତେ" । ସେଇଥିରେ ସେ ଅଳିଆ ଆବର୍ଜନା କମେଇବା ବିଷୟରେ ଅନେକ କିଛି ଉପାୟମାନ ଦେଖାଇଥିଲେ । ସେହି ସବୁକୁ ସରକାର ଏବଂ ଆମମାନଙ୍କୁ ଗ୍ରହଣ କରିବାକୁ ହେବ ।
ଅନେକ ଜିନିଷ ମାଟିରୁ ଅର୍ଥାତ ପ୍ରକୃତିରୁ ତିଆରି ହୋଇଥାଏ । ତେଣୁ ସେଗୁଡ଼ିକ ମାଟିରେ ପଡ଼ିଲେ, ତା' ସହ ମିଶିଯାଏ । ମାତ୍ର ତା' ସହ ଆଉ କିଛି ଜିନିଷ ରହିଛି, ଯାହାକି ମାଟି ସହ ମିଶିପାରେ ନାହିଁ । ଯେମିତିକି ଆମେ ବ୍ୟବହାର କରୁଥିବା ବିଭିନ୍ନ ପ୍ରକାରର ରସାୟନିକ ବସ୍ତୁରୁ ବାହାରୁଥିବା ବର୍ଜ୍ୟବସ୍ତୁ ସବୁ ମାଟିରେ କେବେହେଲେ ମିଶିପାରେ ନାହିଁ । ସେତେବେଳେ ଗୋଟିଏ ବଡ଼ ଅସୁବିଧା ହୋଇଥାଏ, ମାଟିରେ ମିଶିପାରୁଥିବା ଜିନିଷ ଆଉ ମାଟିରେ ମିଶିପାରୁନଥିବା ଜିନିଷ ଯେତେବେଳେ ଏକାଠି ଗୋଟିଏ ଜାଗାରେ ପଡ଼ିରହନ୍ତି, ସେତେବେଳେ ମାଟିରେ ମିଶିପାରୁଥିବା ଜିନିଷ ବି ମାଟିରେ ମିଶିପାରେନି । ଆଉ ଗୋଟିଏ ବଡ଼ କାରଣ ହେଉଛି, କିଛି ଜିନିଷକୁ ମାଟିରେ ମିଶିବା ପାଇଁ ମଧ୍ୟ କିଛି ପ୍ରକ୍ରିୟା ରହିଛି ଆଉ ସେ ପ୍ରକ୍ରିୟା ପାଇଁ ଉପଯୁକ୍ତ ଦ୍ରବ୍ୟର ମଧ୍ୟ ଆବଶ୍ୟକତା ରହିଥାଏ । ଯଦି କୌଣସିଟିରେ ବ୍ୟତିକ୍ରମ ଘଟେ, ସେବେ ମାଟିରେ ମିଶି ମାଟି ହେଇପାରୁଥିବା ଜିନିଷ ମାଟିରେ ମିଶିବା ପରିବର୍ତ୍ତେ ଅଧିକ ଅଳିଆ ସୃଷ୍ଟି କରିଥାଏ ।
ପ୍ରଥମ କଥା ହେଉଛି, ଆମେ କେମିତି ଏହି ସବୁ ବର୍ଯ୍ୟବସ୍ତୁର ପରିମାଣକୁ କମ କରିପାରିବା ସେ ବିଷୟରେ ଅଧିକ ଦୃଷ୍ଟି ଦେବ । ଆମେ ମୁଖ୍ୟତଃ ଦୋକାନରୁ କିଛି ଜିନିଷ କିଣିବାବେଳେ ଅଧିକାଂଶ ଜିନିଷ ପଲିଥିନ୍ ବ୍ୟାଗ୍ରେ ଆଣିଥାଉ, ଯାହାକି ପରବର୍ତ୍ତୀ ସମୟରେ ପରିବେଶ ପ୍ରଦୂଷଣକୁ ବଢ଼ାଇଥାଏ । ଆମେ ଯଦି ଘରୁ ଗଲାବେଳ ସାଙ୍ଗରେ ବ୍ୟାଗ୍ଟିଏ ନେଇକି ଯିବା, ତେବେ ଆମେ ଦୋକାନରୁ ଆଣୁଥିବା ପଲିଥିନ୍ ବ୍ୟାଗ୍ର ପରିମାଣ କମିପାରିବ । ଆଉ ଯେଉଁ ଜିନିଷର ଆବଶ୍ୟକତା ନାହିଁ, ଆମେ ତା'କୁ ଆଣି ନଷ୍ଟ କରିବା ପରିବର୍ତ୍ତେ ଆବଶ୍ୟକ ପରିମାଣର ଜିନିଷ ଆଣିବା ଆବଶ୍ୟକ । ଫଳରେ ଅଳିଆ ଆବର୍ଜନର ପରିମାଣ ନିଶ୍ଚତରୂପେ କମ ହୋଇପାରିବ । ଯଦି ଆମେ କେବେ ବାହାରେ କିଛି ଜିନିଷ ବ୍ୟବହାର କରିବା ପରେ ସେଥିରୁ କିଛି ବର୍ଜ୍ୟବସ୍ତୁ ବାହାରୁଛି, ତାକୁ ଆମେ ସେହିସ୍ଥାନରେ ନ ପକାଇ, ଉଚିତ ସ୍ଥାନରେ ପକାଇବା ଆବଶ୍ୟକ । ବୋଧହୁଏ, ପ୍ରଧାନମନ୍ତ୍ରୀ ନରେନ୍ଦ୍ର ମୋଦିଙ୍କ ସ୍ୱଚ୍ଛଭାରତ ଅଭିଯାନର ଡାକରା ପରେ ସବୁସ୍ଥାନରେ ଡଷ୍ଟବିନ୍ ରଖାଯାଇଛି । ସେହିସବୁ ବର୍ଜ୍ୟବସ୍ତୁକୁ ସେହି ଅଳିଆ ସଂରକ୍ଷଣ ଡବାରେ ପକାଇବା ନିହାତି ଦରକାର । ଫଳରେ ସେହିସବୁ ଅଳିଆ ଏଣେତେଣେ ପଡ଼ିବନି ।
ମାତ୍ର ଆଉଏକ ବଡ଼ ସମସ୍ୟା ହେଉଛି ସରକାରଙ୍କ ତରଫରୁ । ସରକାର ଅଳିଆର ସଠିକ ବିନିଯୋଗ ଏବଂ ନିୟନ୍ତ୍ରଣ ପାଇଁ ମଧ୍ୟ ସେପରି କିଛି ବିଶେଷ ସୁବିଧା କରିନାହାନ୍ତି । ଯଦି ଲୋକମାନେ ଗୋଟିଏ ଜାଗରେ ଅଳିଆ ଠୁଳ କଲେ, ସରକାର ତାକୁ ପୌରପାଳିକାର ଗାଡ଼ି ମାଧ୍ୟମରେ କୌଣସି ଏକ ଜାଗାରେ ନେଇକି କୁଢ଼ କରିଦେଇଆସିଲେ । ମାତ୍ର, ସେଠାରେ ସେହି ସବୁ ଅଳିଆ କେମିତି ପ୍ରକୃତି ସହ ମିଶିବ, ସେ ବିଷୟରେ ବହୁତ କମ ଦୃଷ୍ଟି ଦିଅନ୍ତି । ଏମିତିକି ପୌରପାଳିକା ଗୋଟିଏ ସ୍ଥାନରେ ଅଳିଆ ସବୁ ଗଦା କରିବା ପରେ କିଛିଦିନରେ ସେହି ସ୍ଥାନ ଦେଇ ଯିବାଆସିବା ଅସମ୍ଭବ ହୋଇପଡ଼େ ଏବଂ ଆଖପାଖରେ ଥିବା ଜନବସତିଗୁଡ଼ିକରେ ବିଭିନ୍ନ ପ୍ରକାରର ରୋଗ ସୃଷ୍ଟି ହୋଇଥାଏ । ମୁଁ ନିଜେ ଦେଖିଛି, ଭବାନୀପାଟଣା ସହରଠାରୁ ମାତ୍ର ୨/୩ କିଲୋମିଟର ଦୂରରେ ଏକ ସ୍ଥାନରେ ପୌରପାଳିକା ପକ୍ଷରୁ ଗାଡ଼ିରେ ସବୁଯାକ ଅଳିଆ ନିଆଯାଇ ଗଦା କରିଦିଆଯାଏ । ମାତ୍ର ସେହି ଅଳିଆସବୁ ସେମିତି ସେଠାରେ ପଡ଼ିରହିଥାଏ । ବର୍ଷାଦିନରେ ସେହି ରାସ୍ତାଦେଇ ଗଲାବେଳେ ଜଣାପଡ଼ିଥାଏ ସେହି ଅଳିଆର ବିକଟାଳ ରୂପ । ଏମିତିକି ସେହି ଅଳିଆଗଦାଠାରୁ ମାତ୍ର କିଛି ଦୂରରେ ଜନବସତି ମଧ୍ୟ ରହିଛି । ସେହିଭଳି ଭଦ୍ରକ ସହର ସମସ୍ତ ଅଳିଆ ମଧ୍ୟ ନୂଆ ବସଷ୍ଟାଣ୍ଡ ପାଖରେ ଜାତୀୟ ରାଜପଥ କଡ଼ରେ କାଣ୍ଡିକରିଦିଆଯାଉଛି । ବର୍ଷାଦିନେ ସେହି ରାସ୍ତାରେ ଗଲାବେଳେ କେମିତି ଯିବାକୁ ପଡ଼େ, ତାହା ଅଙ୍ଗେନିଭେଇଥିବା ଲୋକ ହିଁ ଠିକ୍ରେ କହିପାରିବ । ଖାଲି ବର୍ଷାଦିନ ନୁହେଁ, ଅନ୍ୟସମୟରେ ମଧ୍ୟ ସେହି ରାସ୍ତା ଦେଇ ଯିବା କେତେ କଷ୍ଟ ସେ କଥା ମଧ୍ୟ କହିଲେ ନ ସରେ । ଆଉ ଗୋଟିଏ କଥା ହେଉଛି, ଖୋଲାରେ ସେହି ସବୁ ଅଳିଆ ପକାଯିବା ଫଳରେ, ପବନ ହେଲେ ପୁଣିଥରେ ସେହି ସବୁ ଅଳିଆ ଉଡ଼ିଯାଇ ପୁଣିଥରେ ପରିବେଶକୁ ଦୂଷିତ କରିବାରେ ଲାଗିଥାଏ ।
ସ୍ୱଚ୍ଛଭାରତ କାର୍ଯ୍ୟକ୍ରମକୁ ତିନିବର୍ଷ ପୁରିବାକୁ ଯାଉଥିଲେ ବି ଯେମିତି ସବୁଆଡ଼େ ଅଳିଆ ଥିଲା, ସେମିତି ସବୁଆଡ଼େ ଅଛି । ଅନେକ ସ୍ଥାନରେ ବିଭିନ୍ନ କାର୍ଯ୍ୟକ୍ରମରେ ପ୍ରଦୂଷଣ ରୋକିବା କାର୍ଯ୍ୟ ଆରମ୍ଭ ହୋଇଥିଲେ ମଧ୍ୟ କେବଳ କାଜଗପତ୍ରରେ ହିଁ ସେ ସବୁ କାମ ଚାଲିଛି । ଅନେକ ପର୍ଯ୍ୟଟନସ୍ଥଳୀଗୁଡ଼ିକୁ ବୁଲିବାକୁ ଆସିଥିବା ପର୍ଯ୍ୟଟକମାନଙ୍କଦ୍ୱାରା ବିଭିନ୍ନ ପ୍ରକାରର ଅଳିଆ ଆବର୍ଜନା ଚାରିଆଡ଼େ ଜମା ହେଉଛି । ସେମିତି ପୁରୀ ସମୁଦ୍ର ବେଳାଭୂମିକୁ ବୁଲିବାକୁ ଆସୁଥିବା ଅନେକ ପର୍ଯ୍ୟଟକ ସେମିତି ଅନେକ କିଛି ବର୍ଜ୍ୟବସ୍ତୁ ସମୁଦ୍ରକୂଳରେ ହିଁ ଛାଡ଼ିଦିଅନ୍ତି ଆଉ ସେ ସବୁ ପବନରେ କିମ୍ବା ବର୍ଷାପାଣିରେ ଭାଷିକି ସମୁଦ୍ରରେ ମିଶୁଛି । ଆଉ ସମୂଦ୍ର କିଛି ରଖେନି, ସେ ତ ସବୁକିଛି ଫେରାଇଦେଇଥାଏ । ସେଇଥିପାଇଁ ସମୁଦ୍ରରେ ମିଶୁଥିବା ଅଳିଆସବୁ କୋଉଠି ନା କୋଉଠି ଠୁଳ ହୋଇଥାଏ । ଆଉ ପରବର୍ତ୍ତୀ ସମୟରେ ମଧ୍ୟ ସେସବୁରୁ ନିର୍ଗତ ବିଭିନ୍ନ ରସାୟନ ଗ୍ୟାସ୍ ଆଦି ପରିବେଶକୁ ଅଧିକ ପ୍ରଦୁଷିତ କରିଥାଏ । ଏମିତିକି କେବେ କେବେ ପାଣିଉପରେ ନିଆଁ ଜଳିବାର ଦୃଷ୍ଟାନ୍ତ ମଧ୍ୟ ଆମେ ଦେଖିଛେ । ଅଳିଆ ଆବର୍ଜନାରୁ ନିର୍ଗତ କିଛି ରାସାୟନିକ ଗ୍ୟାସ୍ ପାଣିଉପରେ ମଧ୍ୟ ନିଆଁ ଜଳାଇପାରୁଛି, ସେ ପରିବେଶ ଉପରେ କେତେ କୁପ୍ରଭାବ ପକାଉଥିବା, ସେଇଟା ଆମକୁ ବିଚାରିବାକୁ ହେବ । ପୁରୀର ବାଙ୍କିମୁହାଣରେ ବାଲୁକା ଶିଳ୍ପୀ ସୁଦର୍ଶନ ପଟ୍ଟନାୟକ ଅନଶନରେ ବସିଥିଲେ । ବାଙ୍କିମୁହାଣରେ ଜମାହୋଇଥିବା ଅଳିଆକୁ ପରିଷ୍କାର କରିବା ପାଇଁ ତାଙ୍କର ଥିଲା ଏହି ଆହ୍ୱାନ । ଅନଶନରେ ବସିଲେ ହୁଏତ ସେହି ବାଙ୍କି ମୁହାଣ ସଫାକରିଦିଆଯିବ, ହେଲେ ସେହି ସବୁ ଅଳିଆକୁ ପୁଣି କେଉଁଠି ପକାଯିବ? ପୁଣିଥରେ ସେହି ସବୁ ଅଳିଆ କେଉଁଠି ନା କେଉଁଠି ଜମା ହେବ । ପୁଣିଥରେ ସେ ସେହିସ୍ଥାନରୁ ପ୍ରଦୂଷଣ ବଢ଼ାଇବ । ଆଉ ପଟ୍ଟନାୟକେଙ୍କ ସପକ୍ଷରେ ଖାଲି ଯେ କିଛି କହିଦେଲେ ହେବେନି, ନିଜେ ମଧ୍ୟ ପରିବେଶ ପ୍ରଦୂଷଣକୁ ରୋକିବାରେ କିଛିଟା ସାହାଯ୍ୟ କରିବା ଦରକାର । ପରିବେଶକୁ ନିଜେ ଯଦି ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ ଭାବରେ ଯୋଡ଼ିହୋଇ ସଫା କରି ପାରୁନାହାନ୍ତି, ତେବେ ତାକୁ ଆବର୍ଜନାରେ ପରିପୂର୍ଣ୍ଣ କରନ୍ତୁ ନାହିଁ । ନିଜେ ନିଜ ତରଫରୁ ଆବର୍ଜନାର ପରିମାଣ କମ କରିବା, ପୁନଃବ୍ୟବହାର ଉପରେ ଅଧିକ ଗୁରୁତବ ଦେବା, ଅଳିଆକୁ ଉଚିତ ଜାଗାରେ ପକାଇବା ଭଳି କିଛି ପଦକ୍ଷେପ ନିଜ ତରଫରୁ ନିଅନ୍ତୁ । ଏହିସବୁପ୍ରତି ନିଜେ ସଚେତନ ହେବାକୁ ପଡ଼ିବ । ହେଲ୍ମେଟ୍ ପିନ୍ଧିଲେ ନିଜକୁ ସୁରକ୍ଷା ମିଳିଥାଏ, ମାତ୍ର ତା' ପ୍ରତି ସରକାରଙ୍କ ତରଫରୁ ଜୋରିମାନ ଭଳି ବ୍ୟବସ୍ଥା କରି ହେଲ୍ମେଟ୍ ପିନ୍ଧିବାକୁ ବାଧ୍ୟ କରାଯାଉଛି । ଆଉ ଇଏ ମଧ୍ୟ ଏକ ସେହିଭଳି କାର୍ଯ୍ୟ, ପରିବେଶ ସ୍ୱଚ୍ଛ ରହିଲେ, ଆମେ ହିଁ ରୋଗମୁକ୍ତ ହେବା, ଆମକୁ ଆମ ପରିବେଶ ସୁନ୍ଦର ଲାଗିବ । ସରକାର ଖାଲି ନିୟମ କରିଦେଲେ କିମ୍ବା ସ୍ୱଚ୍ଛତା ପାଇଁ କିଛି ସାହାଯ୍ୟ କରିଦେଲେ ହେବନି, ସେସବୁର ସୁବିନିଯୋଗ ଆମକୁ କରିବାକୁ ହେବ ।
I am protesting (sitting on dharana) through my art against beach pollution at Bankimuhan, #Puri . pic.twitter.com/onKO6bN6BR— Sudarsan Pattnaik (@sudarsansand) July 11, 2017
I am protesting (sitting on dharana) through my art against beach pollution at Bankimuhan, #Puri . pic.twitter.com/vOgFhPIUKj— Sudarsan Pattnaik (@sudarsansand) July 11, 2017
— Sudarsan Pattnaik (@sudarsansand) July 12, 2017
— Sudarsan Pattnaik (@sudarsansand) July 12, 2017
As his dharna enters Day II, sand artist @sudarsansand shields himself from the rains in the makeshift polythene tent at Banki Muhan in Puri pic.twitter.com/3FSrrYWm2F— Soumyajit Pattnaik (@soumyajitt) July 12, 2017
Day 2 of my Dharna for massive cleaning and pollution free beach at Bankimuhan, #Puri .Still I am waiting for responses from the Authorities pic.twitter.com/7TY89YnP5A— Sudarsan Pattnaik (@sudarsansand) July 12, 2017
Day 3 of my Dharna for massive cleaning and pollution free beach at Bankimuhan, #Puri . pic.twitter.com/4WThBYiZaT— Sudarsan Pattnaik (@sudarsansand) July 13, 2017
ଦିନେ ମଦର ଟେରେସା କହିଥିଲେ: ନିଜ ଘରର ଆଖପାଖକୁ ସଫା ରଖ, ପରିବେଶ ସ୍ୱଚ୍ଛ ଆପେ ହେଇଯିବ । ସେ ଏହି ପୃଥିବୀକୁ ଆମ ଘର ବୋଲି କହିଥିଲେ । ଏକ ଛୋଟ ଘରେ ଆମେ ସବୁ ରହିଲେ, ସେଇଟା ଆମ ଘର ହେଇଯାଏନି । ଏହି ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଧରା ହେଉଛି ଆମର ମାଆ । ଯେପରି ଆମେ ଆମର ଶୋଇବାଘରକୁ ସଫା ଏବଂ ସୁନ୍ଦର ରଖିବାକୁ ଚାହୁଁ, ସେହିପରି ଅନ୍ୟମାନଙ୍କର ଶୋଇବାସ୍ଥାକକୁ ମଧ୍ୟ ଅଳିଆ କରିବା ଠିକ୍ ନୁହେଁ । ଏହି ପୃଥିବୀରେ ଅନେକ ଜୀବଜନ୍ତୁ ବସବାସ କରନ୍ତି ଆଉ ସେମାନଙ୍କର ଶୋଇବା ଘର ହେଉଛି ଏହି ପୃଥିବୀ, ସେମନଙ୍କ ଘରକୁ ସ୍ୱଚ୍ଛ ରଖିବାକୁ ଆମେ ଦୃଷ୍ଟି ଦେବା ଦରକାର ।
Friday, 7 July 2017
#RasagolaDibasa 2017
Sangram Keshari Senapati
July 07, 2017
0
On the last day of #RathaJatra, Lord Jagannatha returns to his Ratna Singhasana. This process is called as #Niladribije. On this day, he offered Rasagola to his wife Maa Mahalaxmi as a present. I've written something about Rasagola Dibasa previously. In the year of Nabakalebara of Lord Jagannatha, Odia people wish to celebrate #RasagolaDibasa as this is offering to Maa Laxmi on this day. On 30th July 2015, the 1st Rasagola Dibasa celebrated in different places in Odisha as well as in the other places outside Odisha by the Odias.
Pahala, the famous place for the Rasagolas in Odisha a small place in between Bhubaneswar and Cuttack. There were different stalls for the Rasagola on this day in our capital as well as in some other cities. At that time more and more responses make a successful trend in twitter. Rasagola Dibasa was trending on No1 position in all over India. After that, some Bengalies stated, Rasagola was initiated in WestBengal. But with some references, that statement had been proved wrong. In Dandi Ramayana, Balarama Das wrote about Rasagola. Hence Rasagola is originated from Odisha. But, according to the taste and making process Rasagola and their Rosogulla are different. Let's leave that part.
After the successful campaign and celebration of 1st Rasagola Dibasa, last year we also celebrate it on the occasion of Niladribije of Lord Jagannatha. This year also, we celebrate Rasagola Dibasa for the 3rd time. But initially, there was no such response by the government and the media in Odisha. Even at the time of trending in the morning time they didn't post a tweet about Rasagola or Rasagola Dibasa. But, Rasagola Dibasa started trending in no 1 position by 8 am in the morning.
More number of Odia tweeple used the hashtag #RasagolaDibasa. Sand artist Sudarsana Pattnaik tweeted with his sand art about Rasagola Dibasa.
— Sudarsan Pattnaik (@sudarsansand) July 6, 2017
After that, some Bengali people tweeted something about Rasagola. Some created polls about Rasagola.
Let's see who eats maximum #Rasagola or #Rosogolla #Bengalis or #Odias .Vote & Comment "B" for Bengalis or "O" for Odias #RasagolaDibasa— Avik Bhattacharjee (@avikbhatta) July 6, 2017
Some also criticized about Rasagola Diabasa. Sanjukta Basu, a lady from West Bengal also criticized the pronunciation of Rasagola.
First Rasa Gola sounds like Raas Leela. Second, trying to claim রসগোল্লা as Odia is same as Taj Mahal as Hindu temple #RasagolaDibasa— Sanjukta Basu (@sanjukta) July 6, 2017
For her tweet, some people arguing with her and then, she tweeted some photos form Chilika.
Odia people relax, see how beautiful your #ChilkaLake Leave the Rosogolla for us. Lol. #RasagolaDibasa #OdishaTourism #travelphotography pic.twitter.com/6Aq8HKfOZO— Sanjukta Basu (@sanjukta) July 6, 2017
Again she also tweeted about the Origin of Rasagola is from Odisha.
Preposterous as it is, dear bongo santans, it is true. Damn Rosogolla's origin is in #Odisha #RasagolaDibasa https://t.co/jIlqzQsUuo 😠— Sanjukta Basu (@sanjukta) July 6, 2017
Like that some National Media also tweeted about the confusion of Odisha and Bango disputes about Rasagola.
— India Today (@IndiaToday) July 6, 2017It's not only 'India-China' Oriyas and Bengalis are fighting on Rasogullas. #ITSpecial #RasagolaDibasaRead More: https://t.co/NMrfgdRmu1 pic.twitter.com/8hC4b2EqRY
Rasagola Dibasa: Places where you can relish the sweet delight in Odisha https://t.co/AoP8B3KUgr— Zee News (@ZeeNews) July 7, 2017
ଜାତୀୟ ଖବରକାଗଜ ବି Rasagola ଲେଖିଲେଣି 😀#RasagolaDibasa pic.twitter.com/Nw7JBjG6f5— ନିଧି ଅଜା (@nidhi_budha) July 7, 2017
But our own state media didn't respond to this issue. So, I wrote to them also. They are the news media form Odisha and they should help to spread about Rasagola and Rasagola Dibasa in our state first. Due to a lack of promotion, more and more places and our cultures are going to die in our state. Odisha is the origin of Rasagola, but more and more in our state also believe that it was initiated from Bengal. At first, we have to spread all the news in our state first. So, they could believe in our own culture and our things. But, the media don't have time to telecast a report on Rasagola Dibasa, but they all telecast the same news at a time with their 1st tape video about some issue and telling repeatedly that, they got the 1st visuals. But the same visuals were telecasting in different channels also. In a 30 minutes news, they repeatedly told the same news, but don't have 1 to 2 minutes to say about Rasagola Dibasa.
ଆମର ନ୍ୟୁଜ୍ ଚ୍ୟାନେଲ ବାଲାଏ ସବୁ ଖବରକୁ ବାରମ୍ବାର କୁହନ୍ତି ।— Gapu(ଗପୁ)✍ (@ssgapu22) July 6, 2017
ପୁଣିଥରେ କହିରଖୁଛୁ, ଆଉ ଥରେ କହିରଖୁଛୁ । ସେଇ ଖବର ଅଧଘଣ୍ଟା ଭିତରେ ୪/୫ଥର ଦେଖେଇବେ ।
Fortunately, some media people responded to my tweets and prepare some articles about the Rasagola and Rasagola Dibasa.
Sambit Dash, a reporter from OTV prepared an article about the trends of #PakhalaDibasa and #RasagolaDibasa in twitter.
— OTV (@otvnews) July 6, 2017
Kanak News collect some interesting tweets about Rasagola Dibasa by our Odia tweeple and made an article.
ସୋସିଆଲ ମିଡିଆରେ ଟ୍ରେଣ୍ଡ କଲା ରସଗୋଲା ଦିବସ ! https://t.co/sozfWNWaLL pic.twitter.com/QXrQE8n34Q— Kanak News (@kanak_news) July 6, 2017
Odisha Sun Times, an online media also prepared a report on Rasagola Dibasa. They collect the interview of Soumya Ranjan Pattnaik and Ashok Chandra Panda as well.
#Odisha celebrates #RasagolaDibasa with much fanfare. Read: https://t.co/iLvoc5uzDe pic.twitter.com/NkyOajtJbq— Odisha Sun Times (@odishasuntimes) July 6, 2017
Kalinga TV also prepared a report about Rasagola Dibasa.
Odisha observes #RasagolaDibasa today on the auspicious occasion of #NiladriBije . https://t.co/jDJZaNVqrz— Kalinga TV (@Kalingatv24x7) July 6, 2017
Thursday, 6 July 2017
ରସଗୋଲା ଦିବସ
Sangram Keshari Senapati
July 06, 2017
0
ରଥଯାତ୍ର ସମୟରେ ମହାପ୍ରଭୁ ତାଙ୍କ ଭାଇ ଭଉଣୀଙ୍କୁ ନେଇ ମାଉସୀ ଘରକୁ ବୁଲିପଳାନ୍ତି ବୋଲି ମହାଲକ୍ଷ୍ମୀଙ୍କ ରାଗ ବଢ଼ିଯାଏ । ସ୍ନାନଯାତ୍ରାରେ ଏତେ ଗାଧୁଆ, ତା'ପରେ ପୁଣି ୧୫ଦିନର ଜ୍ୱର ଆଉ ଜ୍ୱର ଛାଡ଼ିଲା ବେଳକୁ ସିଧା ମାଉସୀଘର । ଯେକୌଣସି ସ୍ତ୍ରୀ ହେଲେ ବି ରାଗିବ । ମା' ଲକ୍ଷ୍ମୀ ବି ସେଥିରୁ ବାଦ୍ ଯିବେ କେମିତି । ସେଥିପାଇଁ ସେ ରାଗରେ ଯାଇକି ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ଦେଖା କରିନପାରି ହେରାପଞ୍ଚମୀରେ ନନ୍ଦିଘୋଷ ରଥକୁ ଭାଙ୍ଗିବାକୁ ବି ଚେଷ୍ଟା କରନ୍ତି ।
Wednesday, 5 July 2017
ସୁଲଗ୍ନା ଅପାଙ୍କ "ନାଲିଚୁଡ଼ା"
Sangram Keshari Senapati
July 05, 2017
0
ଜଣା ନାହିଁ କେତେ ଦିନ ହେବ ମୁଁ ସୁଲଗ୍ନା ଅପାଙ୍କୁ ଜାଣିଛି ମୋତେ ମନେ ନାହିଁ । ହଁ ଏଇ ୨୦୧୭ରେ ହିଁ ତାଙ୍କୁ ଜାଣିଲି । ଅନେକ ସମୟରେ ଟୁଇଟରରେ ତାଙ୍କ କ୍ଷୁଦ୍ରଗଳ୍ପ ଦେଖେ । ତା' ପରେ ଥରେ ତାଙ୍କ ପ୍ରୋଫାଇଲ୍ ଖୋଲିକି ମିଡ଼ିଆରେ ଥିବା ସବୁତକ ଗପ ପଢ଼ିଲି ଆଉ ଗପ ପଢ଼ିଲା ପରେ ବହୁତ ବଢ଼ିଆ ଲଗାଲା । ଗପ ପଢ଼ିବା ସହ ତାଙ୍କର ପ୍ରୋଫାଇଲ୍ରେ ଥିବା ୱେବ୍ସାଇଟ୍ ଲିକ୍ http://www.thehappyteacher.in ଦେଖିଲି । ସେଇ ୱେବ୍ସାଇଟ୍ଟା ମଧ୍ୟ ଖୋଲିକି ଦେଖିଲେ, ସେଥିରେ ଆହୁରି କିଛି ମୁଁ ପଢ଼ି ନ ଥିବା ଗପ ଥିଲା । ଗୋଟାଏ ଦିନରେ ତ ସବୁତକ ପଢ଼ି ପାରିନଥିଲି, କିନ୍ତୁ ଧିରେ ଧିରେ ଗୋଟାଏ ପରେ ଗୋଟାଏ ପଢ଼ିଲି । ଏହାପରେ ତାଙ୍କର ରାଜାପୁଅ-ବାଇଅସୁରୁଣୀ ଗପ ଆରମ୍ଭ ହେଲା । ସପ୍ତାହରେ ତିନିଦିନରେ ତିନୋଟି ଅଂଶ, ପୁଣି ଅପେକ୍ଷା ଆରଥରକୁ । ଯଦିଓ ଏଇ ଅପେକ୍ଷା କାମଟା ମୋ ଦେଇ ହୁଏନି, ହେଲେ ସେଇ ଗପ ପାଇଁ ଧୈର୍ଯ୍ୟର ସହ ଅପେକ୍ଷା କରୁଥିଲି । ହେଲେ ସେ ଗପପ୍ରତି ପାଠକଙ୍କର ଭଲପାଇବା ଦେଖିଲା ପରେ ସେ ଗପଟିକୁ ଶୀଘ୍ର ଶେଷ କରିଦେଲେ । ପରେ ପରେ ଆଉ କିଛି ଗପ ବି ଲେଖିଲେ, ଅପାଙ୍କ ଲେଖାପ୍ରତି ଧିରେ ଧିରେ ଭଲ ପାଇବା ବଢ଼ିଲା । ପରେ ପରେ ଜାଣିବାକୁ ପାଇଲି କି ସେ ତାଙ୍କର କ୍ଷୁଦ୍ରଗଳ୍ପ ସବୁକୁ ମିଶେଇକି ଗୋଟିଏ ବହି ପ୍ରକାଶ କରିବାର ଯୋଜାନ କରୁଛନ୍ତି ।
ତାଙ୍କର ପ୍ରଥମ ପ୍ରକାଶିତ ବହି "ନାଲିଚୁଡ଼ା" ଶୀର୍ଷକର ପ୍ରଥମ ଗଳ୍ପଟି ମୁଁ ଆଗରୁ ପଢ଼ିଥିଲି, ସେଇ ଶୀର୍ଷକରେ ବହିଟି ପ୍ରକାଶ ପାଇବ ବୋଲି ଆମେ ଜାଣିଲୁ, ଯେବେ ତାଙ୍କର ବହିର ମୁଖ୍ୟପୃଷ୍ଠାର ଫଟୋ ସେ ଟୁଇଟର୍ରେ ସେୟାର କଲେ । ଶେଷରେ ଜୁନ୍ ୨୬ରେ ତାଙ୍କର ବହିଟି ପ୍ରକାଶ ପାଇଥିଲା । ପ୍ରକାଶ ପାଇବା ଆଗରୁ ଆମେ ଆମାଜନ୍ ଆଉ ଓଡ଼ିଆ କାର୍ଟରେ ଅର୍ଡ଼ର କରିଥିଲୁ । ମୁଁ ବି ଆମାଜନ୍ରେ ଅର୍ଡ଼ର କରିଥିଲି । ବହି ପ୍ରକାଶ ପାଇଲା ପରେ ସମସ୍ତଙ୍କ ପାଖକୁ ପ୍ରାୟ ଶୀଘ୍ର ଶୀଘ୍ର ବହି ଆସିଗଲା । ହେଲେ ମୋ ପାଖକୁ ଟିକେ ବିଳମ୍ବରେ ଆସିଲା, ଜୁଲାଇ ୪ରେ ମୋ ପଖାରେ ଆସିକି ପହଞ୍ଚିଲା । ବହିରେ ଅପାଙ୍କର ଦସ୍ତଖତ ଆଉ ସାଙ୍ଗରେ ପୁଣି ଗୋଟିଏ ସୁନ୍ଦର ଚିଠିଟିଏ । ବହୁତ ଭଲ ଲାଗିଲା ଦେଖିକି । ଅନେକ ଦିନରୁ ଜଗିଥିଲି, ତେଣୁ ଗୋଟିଏ ଦିନରେ କ'ଣ ମାତ୍ର ୨-୩ ଘଣ୍ଟା ଭିତରେ ସବୁକିଛି ଶେଷ ହେଇଗଲା । ଅବଶ୍ୟ କିଛିଗପ ଆଗରୁ ପଢ଼ିଥିଲି, ମାତ୍ର ପୁଣିଥରେ ବହିଧରିକି ପଢ଼ିଲାବେଳେ ଅଧିକ ଭଲ ଲାଗିଲା । ପଢ଼ିସାରିଲାପରେ ଭାବିଲି ସବୁଗପ ବିଷୟରେ ପଦିଏ ପଦିଏ କ'ଣ ଲେଖିଲେ ଭଲ ହୁଅନ୍ତା । ଏଇଠି ଲେଖିବା ପାଇଁ ଏକ ଛୋଟ ପ୍ରୟାସ କରୁଛି ।
ତାଙ୍କର ପ୍ରଥମ ପ୍ରକାଶିତ ବହି "ନାଲିଚୁଡ଼ା" ଶୀର୍ଷକର ପ୍ରଥମ ଗଳ୍ପଟି ମୁଁ ଆଗରୁ ପଢ଼ିଥିଲି, ସେଇ ଶୀର୍ଷକରେ ବହିଟି ପ୍ରକାଶ ପାଇବ ବୋଲି ଆମେ ଜାଣିଲୁ, ଯେବେ ତାଙ୍କର ବହିର ମୁଖ୍ୟପୃଷ୍ଠାର ଫଟୋ ସେ ଟୁଇଟର୍ରେ ସେୟାର କଲେ । ଶେଷରେ ଜୁନ୍ ୨୬ରେ ତାଙ୍କର ବହିଟି ପ୍ରକାଶ ପାଇଥିଲା । ପ୍ରକାଶ ପାଇବା ଆଗରୁ ଆମେ ଆମାଜନ୍ ଆଉ ଓଡ଼ିଆ କାର୍ଟରେ ଅର୍ଡ଼ର କରିଥିଲୁ । ମୁଁ ବି ଆମାଜନ୍ରେ ଅର୍ଡ଼ର କରିଥିଲି । ବହି ପ୍ରକାଶ ପାଇଲା ପରେ ସମସ୍ତଙ୍କ ପାଖକୁ ପ୍ରାୟ ଶୀଘ୍ର ଶୀଘ୍ର ବହି ଆସିଗଲା । ହେଲେ ମୋ ପାଖକୁ ଟିକେ ବିଳମ୍ବରେ ଆସିଲା, ଜୁଲାଇ ୪ରେ ମୋ ପଖାରେ ଆସିକି ପହଞ୍ଚିଲା । ବହିରେ ଅପାଙ୍କର ଦସ୍ତଖତ ଆଉ ସାଙ୍ଗରେ ପୁଣି ଗୋଟିଏ ସୁନ୍ଦର ଚିଠିଟିଏ । ବହୁତ ଭଲ ଲାଗିଲା ଦେଖିକି । ଅନେକ ଦିନରୁ ଜଗିଥିଲି, ତେଣୁ ଗୋଟିଏ ଦିନରେ କ'ଣ ମାତ୍ର ୨-୩ ଘଣ୍ଟା ଭିତରେ ସବୁକିଛି ଶେଷ ହେଇଗଲା । ଅବଶ୍ୟ କିଛିଗପ ଆଗରୁ ପଢ଼ିଥିଲି, ମାତ୍ର ପୁଣିଥରେ ବହିଧରିକି ପଢ଼ିଲାବେଳେ ଅଧିକ ଭଲ ଲାଗିଲା । ପଢ଼ିସାରିଲାପରେ ଭାବିଲି ସବୁଗପ ବିଷୟରେ ପଦିଏ ପଦିଏ କ'ଣ ଲେଖିଲେ ଭଲ ହୁଅନ୍ତା । ଏଇଠି ଲେଖିବା ପାଇଁ ଏକ ଛୋଟ ପ୍ରୟାସ କରୁଛି ।
ବହିର ଶୀର୍ଷକ ଅନୁସାରେ ପ୍ରଥମ ଗପଟି ଥିଲା, "ନାଲିଚୁଡ଼ା" । ମୁଁ ତ ଆଗରୁ ଚୁଡ଼ା ବିଷୟରେ ଶୁଣିଥିଲି ଆଉ ଖାଇଥିଲି, ହେଲେ ନାଲିଚୁଡ଼ା ବିଷୟରେ ପ୍ରଥମେ ପଢ଼ିଲି । ତଥାପି ଜଣେ ଦମ୍ପତିର ଭଲପାଇବା ସହ ଏହି ନାଲିଚୁଡ଼ାର ସମ୍ପର୍କ ସବୁପାଠକଙ୍କ ମନକୁ ଛୁଇଁଯିବ ନିଶ୍ଚୟ । ମୁଁ ପ୍ରାୟ ଛୋଟବେଳୁ ସାମାଜିକ ବିଜ୍ଞାନ ବହିରେ ପଢ଼ିଥିଲି, ରାସ୍ତାରେ ନାଲିବତି ଜଳିଲେ ଗାଡ଼ି ଆଗକୁ ଯିବନି, ଟ୍ରେନ ଆଗରେ ନାଲି ରଙ୍ଗର ପତାକା ଦେଖାଇଲେ ଟ୍ରେନ୍ ବି ଅଟିକିଯାଏ । ନାଲି ମନେ ବିପଦ ବୋଲି ପ୍ରାୟ ଆମର ସେବେକାର ଧାରଣା ଥିଲା । ହେଲେ ପରେ ଗୀତ ଶୁଣିଲୁ, "ନାଲି ନାଲି ସବୁ ଦିଶୁଛି, ଗୋରୀ ତୋତେ ପ୍ରେମ ହୋଇଛି ।" ସେବେ ଜଣା ପଡ଼ିଲା କି ନାଲି ମାନେ ବିପଦ ନୁହେଁ, ନାଲି ମାନେ କିଛି ଭଲ ମଧ୍ୟ । ନାଲି ଅର୍ଥାତ ବିପଦ ଆଗରୁ ଆମରୁ ସାବଧାନ ହେବାକୁ ପଡ଼ିଥାଏ । ଏଇଠି ନାଲିଚୁଡ଼ା ବି ସେମିତି ସୁନ୍ଦର ପ୍ରେମକାହାଣୀଟିଏକୁ ନେଇ ଆସେ ନିତିଦିନ ।
ପରବର୍ତ୍ତୀ ଗପଟି ଥିଲା "କ୍ଷୀରି", ସେଇଟା ତାଙ୍କର ପ୍ରଥମ ଲେଖା ଥିଲା । ଏଇଟା ଖାଲି ଗପ ନୁହେଁ, ଏଇ ଗପରେ ଭରି ହୋଇ ରହିଛି ଆମମାନଙ୍କ ମନରେ ଥିବା ହୀନମାନ୍ୟତା । ପାଖରେ ସବୁକିଛି ଥାଇକି ବି ଆମେ ସଦାବେଳ ନିଜ କଥା ହିଁ ଚିନ୍ତା କରୁ, ହେଲେ ସେଇ ନିଜ ବିଷୟରେ ଭାବିବା ଆଉ ଅନ୍ୟକାହାର ଆମପ୍ରତି ଥିବା ଭଲପାଇବା ବିଷୟରେ ଏହି ଗପଟିର ତୁଳନା ନାହିଁ । "ଫେରା": ଏହି ଗପଟି ତ ଗପ ନୁହେଁ, ଏକ ସାମାଜିକ ଶିକ୍ଷା, ଏକ ପରିବେଶ ଭିତ୍ତିକ ନାଟକ । ନିଇତି ଆମେ ଅନେକ କିଛି ସମୁଦ୍ରଗର୍ଭକୁ ଫିଙ୍ଗୁଛେ ଆଉ ସେ ସବୁ ଅଳିଆ ଯାଇକି କେତେ ଭରଙ୍କର ହେଉଛି ତା'ହା ବୁଝିବା ଆମର ନିହାତି ଦରକାର । "ଫେସବୁକକୁ ଚିଠିଟିଏ", ଏଇଟା ତ ଗୋଟିଏ ଏମିତି ଆବେଗଭରା ଲେଖା, ଯାହାକି ମୋ ସହ ମଧ୍ୟ ଯୋଡ଼ିହୋଇରହିଛି । ମୁଁ ଯେବେ ଇଞ୍ଜିନିୟରିଂ ବେଳେ ସାଙ୍ଗମାନଙ୍କ ସହ ଫେସବୁକରେ କଥା ହେଉ, ସେମାନେ ମଧ୍ୟ ମୋ ମାର୍କ ବିଷୟରେ ପଚାରନ୍ତି ଆଉ ସେମାନଙ୍କର ଉତ୍ତର ଶୁଣି ମଧ୍ୟ ମୋ ମନରେ ସେମିତି କିଛି ହୁଏ । ଏବେ ମଧ୍ୟ ସେଇ ସମ ଦଶା । ହେଲେ ଏବେ ତ ଅଭ୍ୟାସ ହେଇଗଲାଣି, ଆଉ କାହା ସହ କଥା ବି ହେଉନି । ଜଣେ ଲୋକର ଅଭିମାନର ଭରା ଏହି ଚିଠି ନିଶ୍ଚୟ ଅନେକଙ୍କୁ କିଛି ନା କିଛି ପ୍ରେରଣା ଦେବ ।
"ଉପହାର" ଗପରେ ଗୋଟିଏ ଭଲ ଉଦାହରଣ ଦେଇଛନ୍ତି ଆପଣ । ଉପହାର ଯାହାକୁ ମୁଖ୍ୟତଃ ଆମ ଘରପଟେ କୁହନ୍ତି 'ବେଭାର' କେବଳ ଗୋଟିଏ ଦେବାର ବିଧି ବୋଲି ଦେବାଟା ଠିକ୍ ନୁହେଁ । ଏହା ଆମର ଭଲ ପାଇବା ଉପରେ ହିଁ ନିର୍ଭରଶୀଳ । "କବିତା ବୁଝୁ ନ ଥିବା ଝିଅ", ଏହିଟା ଗପ ନୁହେଁ ବୋଧେ ଅନେକଙ୍କ ଜୀବନରେ ଘଟିଥିବା ଘଟଣା । ହଁ ଅନେକ ଥାଆନ୍ତି କିଛି କଥାକୁ ବୁଝିପାରନ୍ତିନି, କିନ୍ତୁ ଆମକୁ ବେଳେ ବେଳେ ଏମିତି କିଛି ବୁଝେଇଦିଅନ୍ତି ଯେ ଯାହା ଆମ କଳ୍ପନାର ବାହାରେ ଥାଏ । 'ସବୁଠୁ ଭଲ କଥାଟିଏ ଲେଖିଲେ, କବି ବଳବାନ କେବଳ କଲମରେ ।' "ପ୍ରଥମ", ଏହା ତ ଗପ ନୁହେଁ ଏକ ଶକ୍ତ ଚାପୁଡ଼ା ପରି । କିଛି କଥାକୁ ଠିକ୍ରେ ନ ବୁଝି ଉପଦେଶ କିମ୍ବା ଟିପ୍ପଣୀ କରିବା ଲୋକେ ଏହି ଶୀର୍ଷକଟିକୁ ପଢ଼ିକି ବୁଝିବା ନିହାତି ଦରକାର । "ଗାଉଁଲି", ଏହି ଗପଟି ମଧ୍ୟ ମୋ ସହ ନିହାତି ଜଡ଼ିତ । ମୁଁ ଇଞ୍ଜିନିୟରିଂ ବେଳେ ଯଦି କେବେ କ୍ଲାସ୍ରେ କିଛି ବୁଝିପାରେନି, ତେବେ ପଚାରେନି, କାରଣ ସେ ଶିକ୍ଷକ ଶିକ୍ଷୟିତ୍ରୀମାନେ ହିନ୍ଦୀରେ ପଢ଼ାଉଥିଲ, ଆଉ ମୁଁ ହିନ୍ଦୀ ଠିକ୍ରେ ବୁଝିପାରୁନଥିଲି କି କହିପାରୁନଥିଲି । ସେଥିପାଇଁ ମୁଁ ମୋ ଗାଉଁଲିଆ ସ୍ୱଭାବ ନ ଦେଖେଇବା ପାଇଁ ଚୁପ୍ ରହିଯାଉଥିଲି । ଆଉ ଏଇଠି ବି ଠିକ୍ ସେଇଆ ହେଇଛି, ହେଲେ ଫଳ କେବେ କେବେ ଓଲଟା ହେଇଯାଏ । "ସନ୍ଧ୍ୟା", ଏହି ଗପଟି ପ୍ରାୟଃ ଅନେକ ଲୋକଙ୍କୁ ପଢ଼ିବାର ଅଛି, ଯେଉଁମାନେ ଖାଲି ଦେଖେଇହେବା ପାଇଁ କିଛି କାମ କରନ୍ତି, ହେଲେ ଅନ୍ତରରୁ କେବେ କାହରି ଆନ୍ତରିକତା ନ ଥାଏ । "ଅଳସେଇ", ଏଇଟା ପ୍ରାୟ ଅନେକଙ୍କ ଜୀବନରେ ଘଟିଥାଏ । ମୋତେ ବି ଆମଘରେ ସବୁ ଅଳସୁଆ ବୋଲି କୁହନ୍ତି । କ'ଣ କରିବା ସେଇଟା ତ ଆମର ଜନ୍ମର ଆମ ସହ ଉପହାର ସ୍ୱରୂପ ଆସିଛି । "ପାନ ଦୋକାନ", ଏହି ଗପଟି ପ୍ରାୟ ସଭିଙ୍କ ପାଇଁ ପ୍ରଯୋଜନ । ଯେମିତିକି ଦୂରପାହାଡ଼ ସୁନ୍ଦର, ସେମିତି ଏହି ଗପଟିରେ ଦର୍ଶନ ମଧ୍ୟ ଦୂରରୁ ଭଲ ଲାଗେ ହେଲେ ନିକଟରୁ ମାନିବା କେତେ ଲୋକଙ୍କ ପାଖରେ ସମ୍ଭବ ତାହା ଦେଖିବ କଥା । ଯେତେବେଳେ ବ୍ୟାଟ୍ମ୍ୟାନ୍ ସାଧାରଣ ମଣିଷ ଥିଲା, ସେବେ ତା'ର ପ୍ରେମିକା କହୁଥିଲା କି ତମେ ତ କିଛି କରୁନାହଁ, ହେଲେ ଯେତେବେଳେ ସେ ବ୍ୟାଟ୍ମ୍ୟାନ୍ ହୋଇଗଲା, ସେବେ କହିଲା, ଆରେ ତମେ ତ ବ୍ୟାଟ୍ମ୍ୟାନ୍ ହୋଇଗଲ, ସଭିଙ୍କ ପାଇଁ ସମୟ ଅଛି, ହେଲେ ମୋ ପାଇଁ ସମୟ ନାହିଁ । ଏଇଟା ହେଉଛି ଏଇ ଦୁନିଆର ରିତୀ । ଯାହା ପାଖାରେ ଥାଏ, ସେଇଟା ଭଲ ଲାଗେନି, ଅନ୍ୟର ଜିନିଷ ସୁନ୍ଦର ଲାଗେ ।
"ପ୍ରପୋଜ", ଏଇଟା ଗୋଟିଏ ସବୁଠୁ ବଡ଼ ଜିନିଷ । ଆଗକୁ ଯାଇକି କେହି କହିବାର ସାହାସ ପ୍ରାୟ ସଭିଙ୍କର ନ ଥାଏ । ମୋ ପାଖରେ ଜମାରୁ ନାହିଁ । ହେଲେ ସେ ସୁଯୋଗ ଚାଲିଗଲାପରେ ମନରେ ଆସେ, ଯଦି ସେତେବେଳେ ଟିକିଏ ସାହାସ ବାନ୍ଧିପାରିଥାନ୍ତି ତେବେ ସେଇଟା ଆଜି ମୋ ପାଖରେ ଥାଆନ୍ତା । ହେଲେ କ'ଣ କରିବା ସମସ୍ତଙ୍କ ପାଖରେ ସାହାସ ଆଉ ଉଚିତ ସମୟରେ ସୁଯୋଗ ନ ଥାଏ । "ଚୁଟି", ଏହି ଗପର ମହତ୍ୱ ସମ୍ପର୍କ ପ୍ରାୟ ଅନେକଙ୍କ ପାଖରେ ଥାଏ । ଚୁଟି ଯାହା ପାଖରେ ଥାଏ, ସେ ତା' ପାଖରେ ଏତେ ଚୁଟି କାହିଁକି ଅଛି ବୋଲି ଭାବେ ଆଉ ଯାହା ପାଖରେ ନାହିଁ ସେ ଝୁରି ହୁଏ । "ସ୍ୱାର୍ଥପର", ହଁ ସଭିଙ୍କୁ ସ୍ୱାର୍ଥପର ହେବାକୁ ପଡ଼ିଥାଏ । ସବୁବେଳେ ନିଜ ବିଷୟରେ ଭାବିବାକୁ ପଡ଼ିଥାଏ, ହେଲେ କେହି ଯେ ଆମକୁ ଭଲରେ ରଖିବାକୁ ସ୍ୱାର୍ଥପର ହୋଇଥାଏ, ସେଇଟା ବି ଆମକୁ ବୁଝିବାର ଥାଏ । ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଦୁନିଆ କେବଳ ନିଜର ସ୍ୱାର୍ଥ ଦେଖିନଥାଏ । ସେମିତି ହେଇଥିଲେ, ଏଇ ଦୁନିଆ ଆଜି ତିଷ୍ଠି ନଥାନ୍ତା । କେହି ନା କେହି ଆମ ବିଷୟରେ ଭାବୁଛି । "କଥା", ଏଇ କାହାଣୀଟା ମୁଁ ଯେବେ ପଢ଼ିଥିଲି, ଆଜି ବି ମୋର ମନେ ଅଛି, ମୋ ଆଖିରେ ଲୁହ ଆସିଯାଇଥିଲା । ପୁଣିଥରେ ଆଜି ସେଇଟା ପଢ଼ିଲା ପରେ ରୋକି ହେଲାନି ସେ ଲୁହକୁ । ଦୁନିଆରେ କେବେ କିଏ କେତେବେଳେ ଆମ କଥାକୁ ଅଧା ଶୁଣି ଚାଲିଯାଏ ଆମକୁ ଜଣା ପଡ଼େନି । "ବାୟୁଦୋଷ", ଏଇଟା ଗୋଟେ ସବୁଠୁ ମଜାଳିଆ ଗପଟା । ଆଉ ଆରମ୍ଭରେ ସେ ଲେଖାଟା ବଢ଼ିଆ ଲାଗିଲା, "ଯେଉଁ ଘରେ ନଥାନ୍ତି, ସେ ଲୋକମାନେ ନିହାତି ଭଦ୍ର, ନ ହେଲ ପୂରା ମିଛୁଆ ।" ସବୁପରେ ବି ଆମେ ଏହିସବୁକୁ ନେଇ ହିଁ ଜୀବନରେ ଅନେକ ମଜା କରୁଛେ । "ପ୍ରତିଦ୍ୱନ୍ଦିତା", ଏଇଟା ଗୋଟେ ନିଚ୍ଛକ କାହାଣୀଟିଏ । ଜୀବନରେ ଆମର କାହାକୁ ହରେଇବାକୁ କେବେ କେବେ ଏମିତି କିଛି କାମ କରୁ ଯେ, ନିଜ ହାତରେ ନିଜର ପରାଜୟର କାହାଣୀ ଲେଖିଥାଉ । "ଉତ୍ତର" ଗପଟି ଗୋଟିଏ ହୃଦୟସ୍ପର୍ଶୀ ଲେଖାଟିଏ । ଯେବେ ଯିଏ ପାଖରେ ଥାଏ, ଆମେ ଖୋଜୁନା, ହେଲେ ଦୂରେଇ ଗଲେ କେତେ ଖୋଜୁ ସେଇଟା କେବେଳ ଅଙ୍ଗେ ନିଭେଇଥିବା ଲୋକ ହିଁ ଜାଣିଛି । "ସ୍ୱାଦ", ଏହି ଗପଟି ଗୋଟିଏ ସୁନ୍ଦର କଥାଟିଏ । ସ୍ୱାଦ କେବେଳ ମସଲାରେ ନ ଥାଏ, ଥାଏ ଆମ ମନରେ । ଥରେ ଓଡ଼ିଆ କମେଡ଼ିଆନ୍ ପପୁ ପମ୍ ପମ୍ ଗୋଟେ କମେଡ଼ିରେ କହିଥଲେ କି ଆମେ ଯେତେବେଳେ ରୋଷେଇ କରୁ, ସେତେବେଳେ ଶ୍ରଦ୍ଧା ଆଉ ସ୍ନେହର ସହ ରୋଷେଇ କଲେ ସେଇଥିରେ ସ୍ନେହସାର ଥାଏ ବୋଲି ବିଶ୍ୱାସ ରହେ । ଯେବେ କେହି ସ୍ନେହରେ ମନଧ୍ୟାନ ଦେଇକି ରୋଷେଇ କରେ, ସେବେ ଆମର ତାକୁ ନିରାଶ କରିବା ଉଚିତ ନୁହେଁ । ଧିରେ ଧିରେ ଆମର ପ୍ରଶଂସା ପାଇଲେ ସେ ବି ଭଲ ରୋଷେୟାଟିଏ ହେଇପାରିବ ।
"ପାଦ", ଏହି କାହାଣୀଟି ମୋତେ ମୋ ଛୋଟବେଳର ଦୂରଦର୍ଶନରେ ପ୍ରସାରିତ ଗୋଟିଏ ଧାରାବାହିକ, 'କହିଲେ ତୋ କୁଳ କୁଟୁମ୍ୱକୁ ଲାଜ' ଧାରାବାହିକ ବିଷୟରେ ମନେ ପକାଏ । ସେବେ ସେ କାହାଣୀଟି ମୁଁ ପୂରା ଦେଖିନଥିଲି, ହେଲେ ଏବେ ତା'ର ମହତ୍ୱ ବୁଝାପଡ଼ୁଛି । ଯାହା ପାଖରେ କିଛି ଥାଏ, ସେ ଅଧିକ ପାଇବାକୁ ଆଶା କରେ, ହେଲେ ଯାହା ପାଖରେ କିଛି ନ ଥାଏ, ସେ କେମିତି ଚଳୁଥିବ ବୋଲି ସେ କେବେ ଭାବେନା । ସବୁବେଳେ ଆଖିଦେଖା କି କାନଶୁଣା କଥା ସତ ହୋଇନଥାଏ । ଯାହା ପାଖରେ ପାଦ ନାହିଁ, ସେ ଚପଲ ଥିବା ଲୋକ କଥା ଭାବେ । ଯାହା ପାଖରେ ଚପଲ ଥାଏ, ସେ ସାଇକେଲରେ ଯାଉଥିବା ଲୋକ ବିଷୟରେ ଭାବେ । ସାଇକେଲରେ ଯାଉଥିବା ଲୋକ ମୋଟର ସାଇକେଲ ବିଷୟରେ ଆଉ ମୋଟର ସାଇକେଲ ବାଲା କାର୍ ବିଷୟରେ ଆଉ କାର୍ ବାଲା ତ ସିଧା ଆକାଶରେ ଉଡ଼ିବାକୁ ଭାବୁଥାଏ । "ପିକ୍ନିକ୍", ଏହି ଗପଟି ଏବେକାର ପିଲାଙ୍କର ଆବେଗକୁ ବର୍ଣ୍ଣନା କରିଛି । ପିତାମାତା ସବୁବେଳେ ନିଜ ଖୁସି ପାଇଁ ପିଲାଟିର ଖୁସିକୁ ଦେଖନ୍ତିନି, ଆଉ ଯେବେ ସେ ପିଲା ବଡ଼ ହେବ, ସେବେ ସେ ତା' ଖୁସି ପାଇଁ କାହିଁକି ତା' ବାପାମାଆଙ୍କ କଥା ଭାବିବ । ଦେଖା ଶିଖା ଓଡ଼ିଆ । ଯେସାକୁ ତେସା । "ମଣିଷ", ଏହି ଗପଟି ସମାଜ ଉପରେ ହୁଏତ କିଛି ପ୍ରଭାବ ପକାନ୍ତା କି । ମୋ ଚୁଟି ସବୁବେଳେ ଠିଆ ହୋଇଯାଏ ବୋଲି, ମୁଁ ଆଗରୁ ତାକୁ ଶୁଆଇବାକୁ ଜେଲ୍ ଲଗାଉଥିଲି, ହେଲେ ପରେ ଦେଖିଲି କି ପିଲାମାନେ ତାଙ୍କୁ ଚୁଟିକୁ ଠିଆ କରିବାକୁ କେତେ କ'ଣ କରୁଛନ୍ତି । ଯାହାପାଖରେ ତେଲ ଲଗେଇବାକୁ ପଇସା ନ ଥାଏ, ତା' ଚୁଟି କଅଁରା ପଡ଼ିକି ନାଲି ହେଇଯାଏ ଆଉ ଯାହା ପାଖରେ ଅଛି, ସେ ତ କେତେ କ'ଣ ଖର୍ଚ୍ଚ କରିକି ତା'କୁ ନାଲି କରେ । ଯାହା ପାଖରେ ପଇସା ନ ଥାଏ, ସେ ଚିରାପଟା ପିନ୍ଧେ, ହେଲେ କିଛି ଅଧିକ ପଇସା ଦେଇକି ଚିରାକପଡ଼ା ପିନ୍ଧୁଛନ୍ତି । "ଭୂତଗପ", ଏହି ଗପଟା ଗୋଟେ ରହସ୍ୟର ସହ ରହିଗଲା, ଅବଶ୍ୟ ମୁଁ ଆଗରୁ ଆପଣଙ୍କ ୱେବସାଇଟ୍ରେ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ କାହାଣୀଟା ପଢ଼ିଛି । "ଉର୍ମିଳା", ଏଇ ଗପଟା ମୁଁ ଯେବେ ପଢ଼ିଥିଲି, ସେବେ ମଧ୍ୟ କହିଥିଲି, ସେ ହେଉଛି ଏହି ଦୁନିଆର ସବୁକିଛି । ଉର୍ମିଳାର ତ୍ୟାଗ ପାଇଁ ଦିନେ ଲକ୍ଷ୍ମଣ ମହାନ ହୋଇଥିଲେ, ସେ ଉପବାସ ରହି ଅନ୍ୟ ପାଇଁ ଦୀପ ଜାଳେ । ଆମ ଦୁନିଆ ଅନେକ ନାରୀଙ୍କୁ ସମ୍ମାନ ଦେଇଛି, ହେଲେ ଏହି ଦୁନିଆ ସବୁ ନାରୀ ଭିତରେ ଅନେକ ଉର୍ମିଳାକୁ କେହି ଦେଖିନାହାନ୍ତି କି ଜାଣି ନାହାନ୍ତି । ସେମାନେ ବଣ ମଲ୍ଲୀ ପରି ବଣରେ ଫୁଟି, ବଣକୁ ସୁଗନ୍ଧିତ କରି ପୁଣି ବଣରେ ଝଡ଼ିଯାଇଛନ୍ତି । ହେଲେ ସେଇମାନଙ୍କରେ ତ୍ୟାଗ ପାଇଁ ଅନେକ ଏହି ଦୁନିଆରେ ଅଗ୍ରପୂଜ୍ୟ ହୋଇଛନ୍ତି । "ଚଷମା", ଏହି ଗପର ମର୍ମ ଅନେକ ଗମ୍ଭୀର । ଦାମୀ ଚଷମାଟିଏ ପିନ୍ଧିଦେଲେ, ଆମେ ସବୁକିଛିକୁ ଦେଖି ପାରୁନଥାଉ । କେବେ ଆମକୁ ଅନେକ କିଛି ଲୁକ୍କାଇତ ଜିନିଷ ଦେଖିବାକୁ ଆଖିର ଚଷମା ନୁହେଁ, ମନ ଆଉ ହୃଦୟର ଚଷମା ବ୍ୟବହାର କରିବାକୁ ପଡ଼ିଥାଏ । "ପ୍ରସ୍ତୁତି", ଏହି କାହାଣୀଟି ସମସ୍ତଙ୍କୁ ପଢ଼ିବା ଦରକାର । ବେଳ ଥାଉ ସବୁକିଛି ପାଇଁ ପ୍ରସ୍ତୁତି କରିବା ଦରକାର । ଜୀବନରେ ଏକୁଟିଆ ଆଗକୁ ଯିବା ପାଇଁ ଆମକୁ ସବୁକିଛି ଶିଖିବାକୁ ହେବ । ହଁ ଟିକେ କଷ୍ଟ ହେବ, ହେଲେ ଭବିଷତ ନିଶ୍ଚୟ ସୁରକ୍ଷିତ ହେବ ।
"ବିଶ୍ୱାସ", ଏହି ଗପଟି ପ୍ରାୟ ଅନେକବେଳେ ସତ ହୋଇଥାଏ । ମୋ ସହ ମଧ୍ୟ ହୋଇଛି, କେବେ କେବେ ଆମର ବିଶ୍ୱାସ ଆଉ ଅଧ୍ୟାତ୍ମିକ ଭାବନା ଆମକୁ ସାକାରାତ୍ମକ ଭାବନା ଯୋଗାଇଥାଏ ଆଉ ଆମେ ଅତି ଜଟିଳ ସମସ୍ୟାକୁ ସୁରୁଖୁରୁରେ ସମାଧାନ କରିପାରୁ । କଥାରେ ଅଛି ପରେ, 'ବିଶ୍ୱାସେ ମିଳଇ ହରି' । "ସ୍ୱାଧୀନତା", ଏହି ଶବ୍ଦଟିର ଅର୍ଥ ଭିନ୍ନ ଲୋକଙ୍କ ପାଇଁ ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ । ଯେମିତି ଜଳ ବିହିଲେ ସୃଷ୍ଟି ନାଶ, ଆଉ ଜଳ ବହୁଳେ ସୃଷ୍ଟି ନାଶ । ସେମିତି ସ୍ୱାଧୀନତା ମଧ୍ୟ ଅଧିକ କେବେ ହିତକର ହୋଇନଥାଏ । "ଡାହାଣୀ", ଏହି ଗପଟି ସବୁ ଲୋକଙ୍କୁ ବୁଝିବା ନିହାତି ଦରକାର । ସବୁ ଯେ ଦୁନିଆରେ ଡାହାଣୀ ନ ଥାନ୍ତି, ସେଇଟା ଯେବେ ଲୋକେ ବୁଝିବେ, ଦୁନିଆରୁ ଡାହାଣୀ ବି ଦୂରେଇଯିବେ । "ରଙ୍ଗ", ଏହି କାହାଣୀ ଅନେକ ଲୋକଙ୍କ ପାଖରେ ଏବେ ବି ଅବୁଝା । ମୁଁ ବି ଗୋରା ନୁହେଁ ବୋଲି ସବୁବେଳେ ନିଜକୁ ଖରାପ ଲାଗେ, କାରଣ ମୋ ଫଟୋ ଏତେ ଭଲ ଲାଗେନି । ହେଲେ ଏଇ ଗପଟି ପରଠାରୁ, ମୁଁ କେବେ ମୋ ରଙ୍ଗ କଥା ମନକୁ ଆଣେନି । ରଙ୍ଗର ଭେଦଭାବ କେବଳ ମନରେ ଥାଏ । ଏହି ବିଷୟରେ ଅପା ମଧ୍ୟ ଗୋଟିଏ ଅଲଗା ଲେଖାରେ ଫେସ୍ବୁକ୍ ପୃଷ୍ଠାରେ ଲେଖିଥିଲେ, ସେଇ ଲେଖାଟି ମଧ୍ୟ ପାଠକେ ପଢ଼ିବା ନିହାତି ଦରକାର । "ଚକୁଳି ପିଠା", ଏହି ଗପରେ ଥିବା ସେ ଆପଣାର ପଣିଆ ଲୋକଙ୍କୁ ବୁଝିବା ଦରକାର । ଦୁନିଆ ଆମର, ସମାଜ ଆମର, ତେଣୁ ଆମେ ସଭିଙ୍କୁ ନିଜର କରିବା ଦରକାର । "ଟିପଚିହ୍ନ", ଆମେ ଯେତେ ଆଗକୁ ଗଲେ ଆମ ପୁରୁଣା ଜୀବନ ଆମ ସହ ଯୋଡ଼ି ହୋଇଥାଏ । ସେଇ ପୁରୁଣା ଖାଇବା, ପୁରୁଣା ପୋଷାକ ମଧ୍ୟ ଆଜିର ଦୁନିଆରେ ଦେଖିବାକୁ ମିଳୁଛି, ଅବଶ୍ୟ ସେବେ ବକ୍କଳ ଥିଲା, ହେଲେ ଏବେ କପଡ଼ାରେ ସେହି ଭଳି ନିର୍ମିତ ପୋଷାକ । "ସ୍ୱଚ୍ଛ ଭାରତ ଅଭିଯାନ", ଏହି ଗପଟି ଆଜିକାଲି ଚାଲିଥିବା ଗୋଟିଏ ଧାରା (ଟ୍ରେଣ୍ଡ) ବିଷୟରେ ଏମିତି ସୂଚାଉଛି ଆଉ ସେହି ଭଳି ଲୋକଙ୍କୁ ପଢ଼ିବା ଦରକାର । ଭାରତ କେବେ ବିଜ୍ଞାପନରେ ସ୍ୱଚ୍ଛ ହେବନି, କାମରେ ସ୍ୱଚ୍ଛ ହେବ । ମଦର ଟେରେସାଙ୍କ ଅନୁସାରେ, ନିଜ ଘର ଆଗ ସଫା କର, ଦୁନିଆ ସଫା ହେଇଯିବ । ହେଲେ ଦୁନିଆ ସଫା କରିବା ବାହାନାରେ ନିଜ ଘର ଅଳିଆ ବଢ଼ାଇଲେ ଦୁନିଆ କେବେ ବି ସ୍ୱଚ୍ଛ ହେଇପାରିବନି । "କର୍ତ୍ତବ୍ୟ", ଏହି ଗପଟି ସବୁଲୋକଙ୍କୁ ପଢ଼ବା ଆଉ ବୁଝିବା ଦରକାର । ଖାଲି ଯେ ଆମର ପ୍ରତି କାହାର କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ଅଛି, ସେଇଟା ନୁହେଁ । ଆମର ମଧ୍ୟ ସେମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ଅନେକ କିଛି କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ଅଛି । ଯେମିତି ସବୁ କ୍ରିୟାର ପ୍ରତିକ୍ରିୟା ହୋଇଥାଏ, ସେମିତି ସମସ୍ତଙ୍କର ଆମପ୍ରତି ଥିବା କର୍ତ୍ତବ୍ୟର ଋଣ ମଧ୍ୟ ଆମକୁ ସୁଝିବାକୁ ପଡ଼ିବ ବୋଲି ଆମକୁ ବୁଝିବା ଦରକାର । "ସୁଖ", ନିଜକୁ ଖୁସି କରିବାକୁ ଯାଇ, ଆଉ ଆମର କିଛି ଛୋଟକାଟିଆ କାମ ଦେଖେଇକି ଆମେ ଅନେକଙ୍କ ସୁଖ ନଷ୍ଟ କରୁଦେଇଛେ । ହେଲେ କ'ଣ ହେବ, ଦୁନିଆରେ ଏମିତି ହିଁ ଚାଲିଆସିଛି ଆଉ ପ୍ରାୟ ଲୋକ ସବୁକୁ ବୁଝିକି ବି ସେଇଟାକୁ ଆଦରି ନେଇଛନ୍ତି ।
"ଅଭିମାନ", କେବେ କେବେ ଆମର ଅଭିମାନ ବି ସତ ହୋଇଯାଏ । ବେଳେ ଆମେ ଏମିତି କିଛି କହିଦେଉ, ସେଥିପାଇଁ କେହି କେହି ଅଭିମାନ କରିଥାଆନ୍ତି । "ଅନୁସରଣ", ଏହି ଗପଟି ମୋତେ ସବୁଠୁ ବେଶି ଭଲ ଲାଗିଲା । କଥାରେ ଅଛି, "କହି ଦେଉଥାଏ ପରକୁ, ବୁଦ୍ଧି ନ ଦିଶଇ ଘରକୁ" । ଅନ୍ୟକୁ ଉପଦେଶ ଦେବା ବହୁତ ସହଜ, ହେଲେ ନିଜ ଜୀବନରେ ଏହି ଉପଦେଶକୁ ଅନୁସାରଣ କରିବା କେବେ ବୋଧେ ସମ୍ଭବ ହୁଏନି । ଅନେକ ଡଃ ଅବ୍ଦୁଲ୍ କଲାମଙ୍କର ଉପଦେଶ ଦିଅନ୍ତି ହେଲେ କେହି କେବେ ପିଲାମାନଙ୍କ ପାଇଁ ତାଙ୍କ ଭଳି ହେଇଛି । "ମାଣବସା ଗୁରୁବାର ୧-୨" ଏହି ଦୁଇଟି ଗପ ଆମମାନଙ୍କ ଦୁନିଆରେ ଥିବା ଅନେକ କିଛି ଅନ୍ଧବିଶ୍ୱାସ ଉପରେ ଆଧାରିତ । ଯେମିତି ଆମେ ସବୁ ଦେଖୁ ଆଉ ସବୁ ବୁଝୁ ହେଲେ ସେ ସବୁ କେବଳ ସିମୀତ ସମୟ ପାଇଁ । ଯେମିତି କି ଶିଶୁଶ୍ରମିକ ପ୍ରଥା ବିଷୟରେ ଚାହା ଦୋକାନରେ ବସି ନିନ୍ଦା କଲାବେଳେ ଦୋକାନରେ କାମ କରୁଥିବା ଛୋଟପିଲାଟିକୁ ଚାହା ଆଣିବାକୁ ଆଦେଶ ଦେଇଥାଉ । "ଅଳିଆ", ଏହି ଗପଟି ମୋ ସହ ଜଡ଼ିତ ମଧ୍ୟ । ମୁଁ ମୋର କୌଣସି ଜିନିଷ କେବେ ଫୋପାଡ଼ିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରେନି । ସବୁଜିନିଷକୁ ପୁଣିଥରେ ବ୍ୟବହାର କରେ । ହଁ ସେ ସବୁ ଫଳରେ ଅଳିଆ ବଢ଼ିବନି ବରଂ କମିବ ବୋଲି ମୋତେ ଲାଗେ । "ହିସାବ", ଆମେ ଜୀବନରେ ଟଙ୍କା ପଇସା ଆଉ ଧନସମ୍ପତ୍ତିର ହିସାବ କରୁ କରୁ କେତେବେଳେ ଯେ ଆମର ଜୀବନର ମଧ୍ୟ ହିସାବ କରିଦେଇଥାଉ ସେଇଟା ଆମକୁ ଜଣା ପଡ଼େନି । "ଦାନ", ଏହି ଗପଟି ଅନେକଙ୍କ ଜୀବନରେ ପ୍ରାୟତଃ ଘଟିଥିବ । ଯେବେ ଆମେ କାହାକୁ କିଛି ଦାନ କରୁ, ସେବେ ଆମେ ସବୁବେଳେ ନିଜକୁ ଉପରେ ହିଁ ଦେଖିଥାଉ । ମାତ୍ର କେବେ ଯଦି ଆମେ ଜାଣୁ ଆମକୁ ଭଗବାନ ଭାବି ଦାନ ଗ୍ରହଣ କରୁଥିବା ଲୋକଟି ଟିକେ ଉପରକୁ ଉଠିଯାଇଛି, ସେବେ ଆମର ସବୁ ଅହଙ୍କାରରେ ଦାଗ ଲାଗିଯାଏ ଆଉ ରସଗୋଲା ବି ପାଣିଚିଆ ଲାଗେ । "ଗଣ୍ଠି", ଏଇ ଗପଟି ଏମିତି ଏକ କଥାକୁ ଦେଖାଇଲେ ଯେ, ଭଲ ପାଇବାଠୁ ନେଇକି ଜୀବନରେ ଘଟୁଥିବା ଦ୍ୱେଷ ଏବଂ ଦ୍ୱିଧା ଯାଏଁ ଛପିଯାଇଛି । "ହେଲମେଟ୍", ମୁଖ୍ୟତଃ ସଭିଙ୍କୁ ହେଲମେଟ୍ ଅଥବା ଆମ ନିଧି ଅଜାଙ୍କ ଭାଷାରେ 'ମଥାସାଞ୍ଜୁ' ପ୍ରୟତଃ ଅନେକ ଲୋକଙ୍କୁ ପିନ୍ଧିବାକୁ ଭଲ ଲାଗେନି । ଏମିତିକି ମୋତେ ତ ଜମାରୁ ଭଲ ଲାଗେନି ଆଉ ସେଇଥିପାଇଁ କେତେ ଯେ ଗାଳି ଶୁଣେ, ସେଇଟା କହିବାକୁ ନାହିଁ । ଏକୁଟିଆ ଗଲାବେଳେ ଘରଠୁ ଟିକେ ଦୂରକୁ ଗଲାପରେ ତା ଜାଗା ସେ ଆଇନା ଷ୍ଟାଣ୍ଡରେ ଆଉ ବାପାଙ୍କ ସଙ୍ଗେ ଗଲାବେଳେ ବାପାଙ୍କୁ ପିନ୍ଧେଇଦିଏ । ହେଲେ କେବେ କେବେ ଦୁନିଆରେ ଏମିତି ଘଟଣାସବୁ ଘଟିଯାଏ, ଚାହିଁଲେ ବି ଆମେ ପଛକୁ ଫେରି ପାରୁନା । କେବେ କେବେ ଲାଗେ, ମୁଁ ବି 'ପ୍ରିନ୍ସ ଅଫ୍ ପର୍ସିଆ' ହୋଇଥାନ୍ତି କି, ସମୟକୁ ପଛକୁ ଫେରେଇବା ଯନ୍ତ୍ରଟିଏ ମୋ ପାଖରେ ଥାଆନ୍ତା କି । ହେଲେ ବିଧିର ବିଧାନ, କେ କରିବ ଆନ । "ବୋଉ କହେ", ଏହି ଗପଟି ଅନେକ ବୋଉର ହୃଦୟର କଥା କହୁଛି । "ମତାନ୍ତର", ଜୀବନରେ ଅନେକ କିଛି ଛୋଟବଡ଼ ଘଟଣାକୁ ନେଇକି ଆମ ନିଜ ନିଜ ମଧ୍ୟରେ କଥା କଟାକଟିଠାରୁ ଆରମ୍ଭ କରି ବଡ଼ ବଡ଼ ଝଗଡ଼ା ଯାଏଁ ହେଇଥାଏ, ହେଲେ ସବୁକିଛିର ଗୋଟିଏ ଅନ୍ତ ଥାଏ, ସେମିତି ଆମ ଜୀବନରେ ବି ଅନେକ ଲୋକଙ୍କ ସହ ଏହି ଘଟଣା ଘଟିଛି ଆଉ ମୋ ଜାଣିବାରେ ମତାନ୍ତର କି ମନାନ୍ତର ପରେ ଆମେ ଉଭୟ ଉଭୟଙ୍କ ସହ ଅଧିକ ଯୋଡ଼ିହେଇଯାଉ ।
ପରବର୍ତ୍ତୀ ଗପଟି ଥିଲା "କ୍ଷୀରି", ସେଇଟା ତାଙ୍କର ପ୍ରଥମ ଲେଖା ଥିଲା । ଏଇଟା ଖାଲି ଗପ ନୁହେଁ, ଏଇ ଗପରେ ଭରି ହୋଇ ରହିଛି ଆମମାନଙ୍କ ମନରେ ଥିବା ହୀନମାନ୍ୟତା । ପାଖରେ ସବୁକିଛି ଥାଇକି ବି ଆମେ ସଦାବେଳ ନିଜ କଥା ହିଁ ଚିନ୍ତା କରୁ, ହେଲେ ସେଇ ନିଜ ବିଷୟରେ ଭାବିବା ଆଉ ଅନ୍ୟକାହାର ଆମପ୍ରତି ଥିବା ଭଲପାଇବା ବିଷୟରେ ଏହି ଗପଟିର ତୁଳନା ନାହିଁ । "ଫେରା": ଏହି ଗପଟି ତ ଗପ ନୁହେଁ, ଏକ ସାମାଜିକ ଶିକ୍ଷା, ଏକ ପରିବେଶ ଭିତ୍ତିକ ନାଟକ । ନିଇତି ଆମେ ଅନେକ କିଛି ସମୁଦ୍ରଗର୍ଭକୁ ଫିଙ୍ଗୁଛେ ଆଉ ସେ ସବୁ ଅଳିଆ ଯାଇକି କେତେ ଭରଙ୍କର ହେଉଛି ତା'ହା ବୁଝିବା ଆମର ନିହାତି ଦରକାର । "ଫେସବୁକକୁ ଚିଠିଟିଏ", ଏଇଟା ତ ଗୋଟିଏ ଏମିତି ଆବେଗଭରା ଲେଖା, ଯାହାକି ମୋ ସହ ମଧ୍ୟ ଯୋଡ଼ିହୋଇରହିଛି । ମୁଁ ଯେବେ ଇଞ୍ଜିନିୟରିଂ ବେଳେ ସାଙ୍ଗମାନଙ୍କ ସହ ଫେସବୁକରେ କଥା ହେଉ, ସେମାନେ ମଧ୍ୟ ମୋ ମାର୍କ ବିଷୟରେ ପଚାରନ୍ତି ଆଉ ସେମାନଙ୍କର ଉତ୍ତର ଶୁଣି ମଧ୍ୟ ମୋ ମନରେ ସେମିତି କିଛି ହୁଏ । ଏବେ ମଧ୍ୟ ସେଇ ସମ ଦଶା । ହେଲେ ଏବେ ତ ଅଭ୍ୟାସ ହେଇଗଲାଣି, ଆଉ କାହା ସହ କଥା ବି ହେଉନି । ଜଣେ ଲୋକର ଅଭିମାନର ଭରା ଏହି ଚିଠି ନିଶ୍ଚୟ ଅନେକଙ୍କୁ କିଛି ନା କିଛି ପ୍ରେରଣା ଦେବ ।
"ଉପହାର" ଗପରେ ଗୋଟିଏ ଭଲ ଉଦାହରଣ ଦେଇଛନ୍ତି ଆପଣ । ଉପହାର ଯାହାକୁ ମୁଖ୍ୟତଃ ଆମ ଘରପଟେ କୁହନ୍ତି 'ବେଭାର' କେବଳ ଗୋଟିଏ ଦେବାର ବିଧି ବୋଲି ଦେବାଟା ଠିକ୍ ନୁହେଁ । ଏହା ଆମର ଭଲ ପାଇବା ଉପରେ ହିଁ ନିର୍ଭରଶୀଳ । "କବିତା ବୁଝୁ ନ ଥିବା ଝିଅ", ଏହିଟା ଗପ ନୁହେଁ ବୋଧେ ଅନେକଙ୍କ ଜୀବନରେ ଘଟିଥିବା ଘଟଣା । ହଁ ଅନେକ ଥାଆନ୍ତି କିଛି କଥାକୁ ବୁଝିପାରନ୍ତିନି, କିନ୍ତୁ ଆମକୁ ବେଳେ ବେଳେ ଏମିତି କିଛି ବୁଝେଇଦିଅନ୍ତି ଯେ ଯାହା ଆମ କଳ୍ପନାର ବାହାରେ ଥାଏ । 'ସବୁଠୁ ଭଲ କଥାଟିଏ ଲେଖିଲେ, କବି ବଳବାନ କେବଳ କଲମରେ ।' "ପ୍ରଥମ", ଏହା ତ ଗପ ନୁହେଁ ଏକ ଶକ୍ତ ଚାପୁଡ଼ା ପରି । କିଛି କଥାକୁ ଠିକ୍ରେ ନ ବୁଝି ଉପଦେଶ କିମ୍ବା ଟିପ୍ପଣୀ କରିବା ଲୋକେ ଏହି ଶୀର୍ଷକଟିକୁ ପଢ଼ିକି ବୁଝିବା ନିହାତି ଦରକାର । "ଗାଉଁଲି", ଏହି ଗପଟି ମଧ୍ୟ ମୋ ସହ ନିହାତି ଜଡ଼ିତ । ମୁଁ ଇଞ୍ଜିନିୟରିଂ ବେଳେ ଯଦି କେବେ କ୍ଲାସ୍ରେ କିଛି ବୁଝିପାରେନି, ତେବେ ପଚାରେନି, କାରଣ ସେ ଶିକ୍ଷକ ଶିକ୍ଷୟିତ୍ରୀମାନେ ହିନ୍ଦୀରେ ପଢ଼ାଉଥିଲ, ଆଉ ମୁଁ ହିନ୍ଦୀ ଠିକ୍ରେ ବୁଝିପାରୁନଥିଲି କି କହିପାରୁନଥିଲି । ସେଥିପାଇଁ ମୁଁ ମୋ ଗାଉଁଲିଆ ସ୍ୱଭାବ ନ ଦେଖେଇବା ପାଇଁ ଚୁପ୍ ରହିଯାଉଥିଲି । ଆଉ ଏଇଠି ବି ଠିକ୍ ସେଇଆ ହେଇଛି, ହେଲେ ଫଳ କେବେ କେବେ ଓଲଟା ହେଇଯାଏ । "ସନ୍ଧ୍ୟା", ଏହି ଗପଟି ପ୍ରାୟଃ ଅନେକ ଲୋକଙ୍କୁ ପଢ଼ିବାର ଅଛି, ଯେଉଁମାନେ ଖାଲି ଦେଖେଇହେବା ପାଇଁ କିଛି କାମ କରନ୍ତି, ହେଲେ ଅନ୍ତରରୁ କେବେ କାହରି ଆନ୍ତରିକତା ନ ଥାଏ । "ଅଳସେଇ", ଏଇଟା ପ୍ରାୟ ଅନେକଙ୍କ ଜୀବନରେ ଘଟିଥାଏ । ମୋତେ ବି ଆମଘରେ ସବୁ ଅଳସୁଆ ବୋଲି କୁହନ୍ତି । କ'ଣ କରିବା ସେଇଟା ତ ଆମର ଜନ୍ମର ଆମ ସହ ଉପହାର ସ୍ୱରୂପ ଆସିଛି । "ପାନ ଦୋକାନ", ଏହି ଗପଟି ପ୍ରାୟ ସଭିଙ୍କ ପାଇଁ ପ୍ରଯୋଜନ । ଯେମିତିକି ଦୂରପାହାଡ଼ ସୁନ୍ଦର, ସେମିତି ଏହି ଗପଟିରେ ଦର୍ଶନ ମଧ୍ୟ ଦୂରରୁ ଭଲ ଲାଗେ ହେଲେ ନିକଟରୁ ମାନିବା କେତେ ଲୋକଙ୍କ ପାଖରେ ସମ୍ଭବ ତାହା ଦେଖିବ କଥା । ଯେତେବେଳେ ବ୍ୟାଟ୍ମ୍ୟାନ୍ ସାଧାରଣ ମଣିଷ ଥିଲା, ସେବେ ତା'ର ପ୍ରେମିକା କହୁଥିଲା କି ତମେ ତ କିଛି କରୁନାହଁ, ହେଲେ ଯେତେବେଳେ ସେ ବ୍ୟାଟ୍ମ୍ୟାନ୍ ହୋଇଗଲା, ସେବେ କହିଲା, ଆରେ ତମେ ତ ବ୍ୟାଟ୍ମ୍ୟାନ୍ ହୋଇଗଲ, ସଭିଙ୍କ ପାଇଁ ସମୟ ଅଛି, ହେଲେ ମୋ ପାଇଁ ସମୟ ନାହିଁ । ଏଇଟା ହେଉଛି ଏଇ ଦୁନିଆର ରିତୀ । ଯାହା ପାଖାରେ ଥାଏ, ସେଇଟା ଭଲ ଲାଗେନି, ଅନ୍ୟର ଜିନିଷ ସୁନ୍ଦର ଲାଗେ ।
"ପ୍ରପୋଜ", ଏଇଟା ଗୋଟିଏ ସବୁଠୁ ବଡ଼ ଜିନିଷ । ଆଗକୁ ଯାଇକି କେହି କହିବାର ସାହାସ ପ୍ରାୟ ସଭିଙ୍କର ନ ଥାଏ । ମୋ ପାଖରେ ଜମାରୁ ନାହିଁ । ହେଲେ ସେ ସୁଯୋଗ ଚାଲିଗଲାପରେ ମନରେ ଆସେ, ଯଦି ସେତେବେଳେ ଟିକିଏ ସାହାସ ବାନ୍ଧିପାରିଥାନ୍ତି ତେବେ ସେଇଟା ଆଜି ମୋ ପାଖରେ ଥାଆନ୍ତା । ହେଲେ କ'ଣ କରିବା ସମସ୍ତଙ୍କ ପାଖରେ ସାହାସ ଆଉ ଉଚିତ ସମୟରେ ସୁଯୋଗ ନ ଥାଏ । "ଚୁଟି", ଏହି ଗପର ମହତ୍ୱ ସମ୍ପର୍କ ପ୍ରାୟ ଅନେକଙ୍କ ପାଖରେ ଥାଏ । ଚୁଟି ଯାହା ପାଖରେ ଥାଏ, ସେ ତା' ପାଖରେ ଏତେ ଚୁଟି କାହିଁକି ଅଛି ବୋଲି ଭାବେ ଆଉ ଯାହା ପାଖରେ ନାହିଁ ସେ ଝୁରି ହୁଏ । "ସ୍ୱାର୍ଥପର", ହଁ ସଭିଙ୍କୁ ସ୍ୱାର୍ଥପର ହେବାକୁ ପଡ଼ିଥାଏ । ସବୁବେଳେ ନିଜ ବିଷୟରେ ଭାବିବାକୁ ପଡ଼ିଥାଏ, ହେଲେ କେହି ଯେ ଆମକୁ ଭଲରେ ରଖିବାକୁ ସ୍ୱାର୍ଥପର ହୋଇଥାଏ, ସେଇଟା ବି ଆମକୁ ବୁଝିବାର ଥାଏ । ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଦୁନିଆ କେବଳ ନିଜର ସ୍ୱାର୍ଥ ଦେଖିନଥାଏ । ସେମିତି ହେଇଥିଲେ, ଏଇ ଦୁନିଆ ଆଜି ତିଷ୍ଠି ନଥାନ୍ତା । କେହି ନା କେହି ଆମ ବିଷୟରେ ଭାବୁଛି । "କଥା", ଏଇ କାହାଣୀଟା ମୁଁ ଯେବେ ପଢ଼ିଥିଲି, ଆଜି ବି ମୋର ମନେ ଅଛି, ମୋ ଆଖିରେ ଲୁହ ଆସିଯାଇଥିଲା । ପୁଣିଥରେ ଆଜି ସେଇଟା ପଢ଼ିଲା ପରେ ରୋକି ହେଲାନି ସେ ଲୁହକୁ । ଦୁନିଆରେ କେବେ କିଏ କେତେବେଳେ ଆମ କଥାକୁ ଅଧା ଶୁଣି ଚାଲିଯାଏ ଆମକୁ ଜଣା ପଡ଼େନି । "ବାୟୁଦୋଷ", ଏଇଟା ଗୋଟେ ସବୁଠୁ ମଜାଳିଆ ଗପଟା । ଆଉ ଆରମ୍ଭରେ ସେ ଲେଖାଟା ବଢ଼ିଆ ଲାଗିଲା, "ଯେଉଁ ଘରେ ନଥାନ୍ତି, ସେ ଲୋକମାନେ ନିହାତି ଭଦ୍ର, ନ ହେଲ ପୂରା ମିଛୁଆ ।" ସବୁପରେ ବି ଆମେ ଏହିସବୁକୁ ନେଇ ହିଁ ଜୀବନରେ ଅନେକ ମଜା କରୁଛେ । "ପ୍ରତିଦ୍ୱନ୍ଦିତା", ଏଇଟା ଗୋଟେ ନିଚ୍ଛକ କାହାଣୀଟିଏ । ଜୀବନରେ ଆମର କାହାକୁ ହରେଇବାକୁ କେବେ କେବେ ଏମିତି କିଛି କାମ କରୁ ଯେ, ନିଜ ହାତରେ ନିଜର ପରାଜୟର କାହାଣୀ ଲେଖିଥାଉ । "ଉତ୍ତର" ଗପଟି ଗୋଟିଏ ହୃଦୟସ୍ପର୍ଶୀ ଲେଖାଟିଏ । ଯେବେ ଯିଏ ପାଖରେ ଥାଏ, ଆମେ ଖୋଜୁନା, ହେଲେ ଦୂରେଇ ଗଲେ କେତେ ଖୋଜୁ ସେଇଟା କେବେଳ ଅଙ୍ଗେ ନିଭେଇଥିବା ଲୋକ ହିଁ ଜାଣିଛି । "ସ୍ୱାଦ", ଏହି ଗପଟି ଗୋଟିଏ ସୁନ୍ଦର କଥାଟିଏ । ସ୍ୱାଦ କେବେଳ ମସଲାରେ ନ ଥାଏ, ଥାଏ ଆମ ମନରେ । ଥରେ ଓଡ଼ିଆ କମେଡ଼ିଆନ୍ ପପୁ ପମ୍ ପମ୍ ଗୋଟେ କମେଡ଼ିରେ କହିଥଲେ କି ଆମେ ଯେତେବେଳେ ରୋଷେଇ କରୁ, ସେତେବେଳେ ଶ୍ରଦ୍ଧା ଆଉ ସ୍ନେହର ସହ ରୋଷେଇ କଲେ ସେଇଥିରେ ସ୍ନେହସାର ଥାଏ ବୋଲି ବିଶ୍ୱାସ ରହେ । ଯେବେ କେହି ସ୍ନେହରେ ମନଧ୍ୟାନ ଦେଇକି ରୋଷେଇ କରେ, ସେବେ ଆମର ତାକୁ ନିରାଶ କରିବା ଉଚିତ ନୁହେଁ । ଧିରେ ଧିରେ ଆମର ପ୍ରଶଂସା ପାଇଲେ ସେ ବି ଭଲ ରୋଷେୟାଟିଏ ହେଇପାରିବ ।
"ପାଦ", ଏହି କାହାଣୀଟି ମୋତେ ମୋ ଛୋଟବେଳର ଦୂରଦର୍ଶନରେ ପ୍ରସାରିତ ଗୋଟିଏ ଧାରାବାହିକ, 'କହିଲେ ତୋ କୁଳ କୁଟୁମ୍ୱକୁ ଲାଜ' ଧାରାବାହିକ ବିଷୟରେ ମନେ ପକାଏ । ସେବେ ସେ କାହାଣୀଟି ମୁଁ ପୂରା ଦେଖିନଥିଲି, ହେଲେ ଏବେ ତା'ର ମହତ୍ୱ ବୁଝାପଡ଼ୁଛି । ଯାହା ପାଖରେ କିଛି ଥାଏ, ସେ ଅଧିକ ପାଇବାକୁ ଆଶା କରେ, ହେଲେ ଯାହା ପାଖରେ କିଛି ନ ଥାଏ, ସେ କେମିତି ଚଳୁଥିବ ବୋଲି ସେ କେବେ ଭାବେନା । ସବୁବେଳେ ଆଖିଦେଖା କି କାନଶୁଣା କଥା ସତ ହୋଇନଥାଏ । ଯାହା ପାଖରେ ପାଦ ନାହିଁ, ସେ ଚପଲ ଥିବା ଲୋକ କଥା ଭାବେ । ଯାହା ପାଖରେ ଚପଲ ଥାଏ, ସେ ସାଇକେଲରେ ଯାଉଥିବା ଲୋକ ବିଷୟରେ ଭାବେ । ସାଇକେଲରେ ଯାଉଥିବା ଲୋକ ମୋଟର ସାଇକେଲ ବିଷୟରେ ଆଉ ମୋଟର ସାଇକେଲ ବାଲା କାର୍ ବିଷୟରେ ଆଉ କାର୍ ବାଲା ତ ସିଧା ଆକାଶରେ ଉଡ଼ିବାକୁ ଭାବୁଥାଏ । "ପିକ୍ନିକ୍", ଏହି ଗପଟି ଏବେକାର ପିଲାଙ୍କର ଆବେଗକୁ ବର୍ଣ୍ଣନା କରିଛି । ପିତାମାତା ସବୁବେଳେ ନିଜ ଖୁସି ପାଇଁ ପିଲାଟିର ଖୁସିକୁ ଦେଖନ୍ତିନି, ଆଉ ଯେବେ ସେ ପିଲା ବଡ଼ ହେବ, ସେବେ ସେ ତା' ଖୁସି ପାଇଁ କାହିଁକି ତା' ବାପାମାଆଙ୍କ କଥା ଭାବିବ । ଦେଖା ଶିଖା ଓଡ଼ିଆ । ଯେସାକୁ ତେସା । "ମଣିଷ", ଏହି ଗପଟି ସମାଜ ଉପରେ ହୁଏତ କିଛି ପ୍ରଭାବ ପକାନ୍ତା କି । ମୋ ଚୁଟି ସବୁବେଳେ ଠିଆ ହୋଇଯାଏ ବୋଲି, ମୁଁ ଆଗରୁ ତାକୁ ଶୁଆଇବାକୁ ଜେଲ୍ ଲଗାଉଥିଲି, ହେଲେ ପରେ ଦେଖିଲି କି ପିଲାମାନେ ତାଙ୍କୁ ଚୁଟିକୁ ଠିଆ କରିବାକୁ କେତେ କ'ଣ କରୁଛନ୍ତି । ଯାହାପାଖରେ ତେଲ ଲଗେଇବାକୁ ପଇସା ନ ଥାଏ, ତା' ଚୁଟି କଅଁରା ପଡ଼ିକି ନାଲି ହେଇଯାଏ ଆଉ ଯାହା ପାଖରେ ଅଛି, ସେ ତ କେତେ କ'ଣ ଖର୍ଚ୍ଚ କରିକି ତା'କୁ ନାଲି କରେ । ଯାହା ପାଖରେ ପଇସା ନ ଥାଏ, ସେ ଚିରାପଟା ପିନ୍ଧେ, ହେଲେ କିଛି ଅଧିକ ପଇସା ଦେଇକି ଚିରାକପଡ଼ା ପିନ୍ଧୁଛନ୍ତି । "ଭୂତଗପ", ଏହି ଗପଟା ଗୋଟେ ରହସ୍ୟର ସହ ରହିଗଲା, ଅବଶ୍ୟ ମୁଁ ଆଗରୁ ଆପଣଙ୍କ ୱେବସାଇଟ୍ରେ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ କାହାଣୀଟା ପଢ଼ିଛି । "ଉର୍ମିଳା", ଏଇ ଗପଟା ମୁଁ ଯେବେ ପଢ଼ିଥିଲି, ସେବେ ମଧ୍ୟ କହିଥିଲି, ସେ ହେଉଛି ଏହି ଦୁନିଆର ସବୁକିଛି । ଉର୍ମିଳାର ତ୍ୟାଗ ପାଇଁ ଦିନେ ଲକ୍ଷ୍ମଣ ମହାନ ହୋଇଥିଲେ, ସେ ଉପବାସ ରହି ଅନ୍ୟ ପାଇଁ ଦୀପ ଜାଳେ । ଆମ ଦୁନିଆ ଅନେକ ନାରୀଙ୍କୁ ସମ୍ମାନ ଦେଇଛି, ହେଲେ ଏହି ଦୁନିଆ ସବୁ ନାରୀ ଭିତରେ ଅନେକ ଉର୍ମିଳାକୁ କେହି ଦେଖିନାହାନ୍ତି କି ଜାଣି ନାହାନ୍ତି । ସେମାନେ ବଣ ମଲ୍ଲୀ ପରି ବଣରେ ଫୁଟି, ବଣକୁ ସୁଗନ୍ଧିତ କରି ପୁଣି ବଣରେ ଝଡ଼ିଯାଇଛନ୍ତି । ହେଲେ ସେଇମାନଙ୍କରେ ତ୍ୟାଗ ପାଇଁ ଅନେକ ଏହି ଦୁନିଆରେ ଅଗ୍ରପୂଜ୍ୟ ହୋଇଛନ୍ତି । "ଚଷମା", ଏହି ଗପର ମର୍ମ ଅନେକ ଗମ୍ଭୀର । ଦାମୀ ଚଷମାଟିଏ ପିନ୍ଧିଦେଲେ, ଆମେ ସବୁକିଛିକୁ ଦେଖି ପାରୁନଥାଉ । କେବେ ଆମକୁ ଅନେକ କିଛି ଲୁକ୍କାଇତ ଜିନିଷ ଦେଖିବାକୁ ଆଖିର ଚଷମା ନୁହେଁ, ମନ ଆଉ ହୃଦୟର ଚଷମା ବ୍ୟବହାର କରିବାକୁ ପଡ଼ିଥାଏ । "ପ୍ରସ୍ତୁତି", ଏହି କାହାଣୀଟି ସମସ୍ତଙ୍କୁ ପଢ଼ିବା ଦରକାର । ବେଳ ଥାଉ ସବୁକିଛି ପାଇଁ ପ୍ରସ୍ତୁତି କରିବା ଦରକାର । ଜୀବନରେ ଏକୁଟିଆ ଆଗକୁ ଯିବା ପାଇଁ ଆମକୁ ସବୁକିଛି ଶିଖିବାକୁ ହେବ । ହଁ ଟିକେ କଷ୍ଟ ହେବ, ହେଲେ ଭବିଷତ ନିଶ୍ଚୟ ସୁରକ୍ଷିତ ହେବ ।
"ବିଶ୍ୱାସ", ଏହି ଗପଟି ପ୍ରାୟ ଅନେକବେଳେ ସତ ହୋଇଥାଏ । ମୋ ସହ ମଧ୍ୟ ହୋଇଛି, କେବେ କେବେ ଆମର ବିଶ୍ୱାସ ଆଉ ଅଧ୍ୟାତ୍ମିକ ଭାବନା ଆମକୁ ସାକାରାତ୍ମକ ଭାବନା ଯୋଗାଇଥାଏ ଆଉ ଆମେ ଅତି ଜଟିଳ ସମସ୍ୟାକୁ ସୁରୁଖୁରୁରେ ସମାଧାନ କରିପାରୁ । କଥାରେ ଅଛି ପରେ, 'ବିଶ୍ୱାସେ ମିଳଇ ହରି' । "ସ୍ୱାଧୀନତା", ଏହି ଶବ୍ଦଟିର ଅର୍ଥ ଭିନ୍ନ ଲୋକଙ୍କ ପାଇଁ ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ । ଯେମିତି ଜଳ ବିହିଲେ ସୃଷ୍ଟି ନାଶ, ଆଉ ଜଳ ବହୁଳେ ସୃଷ୍ଟି ନାଶ । ସେମିତି ସ୍ୱାଧୀନତା ମଧ୍ୟ ଅଧିକ କେବେ ହିତକର ହୋଇନଥାଏ । "ଡାହାଣୀ", ଏହି ଗପଟି ସବୁ ଲୋକଙ୍କୁ ବୁଝିବା ନିହାତି ଦରକାର । ସବୁ ଯେ ଦୁନିଆରେ ଡାହାଣୀ ନ ଥାନ୍ତି, ସେଇଟା ଯେବେ ଲୋକେ ବୁଝିବେ, ଦୁନିଆରୁ ଡାହାଣୀ ବି ଦୂରେଇଯିବେ । "ରଙ୍ଗ", ଏହି କାହାଣୀ ଅନେକ ଲୋକଙ୍କ ପାଖରେ ଏବେ ବି ଅବୁଝା । ମୁଁ ବି ଗୋରା ନୁହେଁ ବୋଲି ସବୁବେଳେ ନିଜକୁ ଖରାପ ଲାଗେ, କାରଣ ମୋ ଫଟୋ ଏତେ ଭଲ ଲାଗେନି । ହେଲେ ଏଇ ଗପଟି ପରଠାରୁ, ମୁଁ କେବେ ମୋ ରଙ୍ଗ କଥା ମନକୁ ଆଣେନି । ରଙ୍ଗର ଭେଦଭାବ କେବଳ ମନରେ ଥାଏ । ଏହି ବିଷୟରେ ଅପା ମଧ୍ୟ ଗୋଟିଏ ଅଲଗା ଲେଖାରେ ଫେସ୍ବୁକ୍ ପୃଷ୍ଠାରେ ଲେଖିଥିଲେ, ସେଇ ଲେଖାଟି ମଧ୍ୟ ପାଠକେ ପଢ଼ିବା ନିହାତି ଦରକାର । "ଚକୁଳି ପିଠା", ଏହି ଗପରେ ଥିବା ସେ ଆପଣାର ପଣିଆ ଲୋକଙ୍କୁ ବୁଝିବା ଦରକାର । ଦୁନିଆ ଆମର, ସମାଜ ଆମର, ତେଣୁ ଆମେ ସଭିଙ୍କୁ ନିଜର କରିବା ଦରକାର । "ଟିପଚିହ୍ନ", ଆମେ ଯେତେ ଆଗକୁ ଗଲେ ଆମ ପୁରୁଣା ଜୀବନ ଆମ ସହ ଯୋଡ଼ି ହୋଇଥାଏ । ସେଇ ପୁରୁଣା ଖାଇବା, ପୁରୁଣା ପୋଷାକ ମଧ୍ୟ ଆଜିର ଦୁନିଆରେ ଦେଖିବାକୁ ମିଳୁଛି, ଅବଶ୍ୟ ସେବେ ବକ୍କଳ ଥିଲା, ହେଲେ ଏବେ କପଡ଼ାରେ ସେହି ଭଳି ନିର୍ମିତ ପୋଷାକ । "ସ୍ୱଚ୍ଛ ଭାରତ ଅଭିଯାନ", ଏହି ଗପଟି ଆଜିକାଲି ଚାଲିଥିବା ଗୋଟିଏ ଧାରା (ଟ୍ରେଣ୍ଡ) ବିଷୟରେ ଏମିତି ସୂଚାଉଛି ଆଉ ସେହି ଭଳି ଲୋକଙ୍କୁ ପଢ଼ିବା ଦରକାର । ଭାରତ କେବେ ବିଜ୍ଞାପନରେ ସ୍ୱଚ୍ଛ ହେବନି, କାମରେ ସ୍ୱଚ୍ଛ ହେବ । ମଦର ଟେରେସାଙ୍କ ଅନୁସାରେ, ନିଜ ଘର ଆଗ ସଫା କର, ଦୁନିଆ ସଫା ହେଇଯିବ । ହେଲେ ଦୁନିଆ ସଫା କରିବା ବାହାନାରେ ନିଜ ଘର ଅଳିଆ ବଢ଼ାଇଲେ ଦୁନିଆ କେବେ ବି ସ୍ୱଚ୍ଛ ହେଇପାରିବନି । "କର୍ତ୍ତବ୍ୟ", ଏହି ଗପଟି ସବୁଲୋକଙ୍କୁ ପଢ଼ବା ଆଉ ବୁଝିବା ଦରକାର । ଖାଲି ଯେ ଆମର ପ୍ରତି କାହାର କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ଅଛି, ସେଇଟା ନୁହେଁ । ଆମର ମଧ୍ୟ ସେମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ଅନେକ କିଛି କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ଅଛି । ଯେମିତି ସବୁ କ୍ରିୟାର ପ୍ରତିକ୍ରିୟା ହୋଇଥାଏ, ସେମିତି ସମସ୍ତଙ୍କର ଆମପ୍ରତି ଥିବା କର୍ତ୍ତବ୍ୟର ଋଣ ମଧ୍ୟ ଆମକୁ ସୁଝିବାକୁ ପଡ଼ିବ ବୋଲି ଆମକୁ ବୁଝିବା ଦରକାର । "ସୁଖ", ନିଜକୁ ଖୁସି କରିବାକୁ ଯାଇ, ଆଉ ଆମର କିଛି ଛୋଟକାଟିଆ କାମ ଦେଖେଇକି ଆମେ ଅନେକଙ୍କ ସୁଖ ନଷ୍ଟ କରୁଦେଇଛେ । ହେଲେ କ'ଣ ହେବ, ଦୁନିଆରେ ଏମିତି ହିଁ ଚାଲିଆସିଛି ଆଉ ପ୍ରାୟ ଲୋକ ସବୁକୁ ବୁଝିକି ବି ସେଇଟାକୁ ଆଦରି ନେଇଛନ୍ତି ।
"ଅଭିମାନ", କେବେ କେବେ ଆମର ଅଭିମାନ ବି ସତ ହୋଇଯାଏ । ବେଳେ ଆମେ ଏମିତି କିଛି କହିଦେଉ, ସେଥିପାଇଁ କେହି କେହି ଅଭିମାନ କରିଥାଆନ୍ତି । "ଅନୁସରଣ", ଏହି ଗପଟି ମୋତେ ସବୁଠୁ ବେଶି ଭଲ ଲାଗିଲା । କଥାରେ ଅଛି, "କହି ଦେଉଥାଏ ପରକୁ, ବୁଦ୍ଧି ନ ଦିଶଇ ଘରକୁ" । ଅନ୍ୟକୁ ଉପଦେଶ ଦେବା ବହୁତ ସହଜ, ହେଲେ ନିଜ ଜୀବନରେ ଏହି ଉପଦେଶକୁ ଅନୁସାରଣ କରିବା କେବେ ବୋଧେ ସମ୍ଭବ ହୁଏନି । ଅନେକ ଡଃ ଅବ୍ଦୁଲ୍ କଲାମଙ୍କର ଉପଦେଶ ଦିଅନ୍ତି ହେଲେ କେହି କେବେ ପିଲାମାନଙ୍କ ପାଇଁ ତାଙ୍କ ଭଳି ହେଇଛି । "ମାଣବସା ଗୁରୁବାର ୧-୨" ଏହି ଦୁଇଟି ଗପ ଆମମାନଙ୍କ ଦୁନିଆରେ ଥିବା ଅନେକ କିଛି ଅନ୍ଧବିଶ୍ୱାସ ଉପରେ ଆଧାରିତ । ଯେମିତି ଆମେ ସବୁ ଦେଖୁ ଆଉ ସବୁ ବୁଝୁ ହେଲେ ସେ ସବୁ କେବଳ ସିମୀତ ସମୟ ପାଇଁ । ଯେମିତି କି ଶିଶୁଶ୍ରମିକ ପ୍ରଥା ବିଷୟରେ ଚାହା ଦୋକାନରେ ବସି ନିନ୍ଦା କଲାବେଳେ ଦୋକାନରେ କାମ କରୁଥିବା ଛୋଟପିଲାଟିକୁ ଚାହା ଆଣିବାକୁ ଆଦେଶ ଦେଇଥାଉ । "ଅଳିଆ", ଏହି ଗପଟି ମୋ ସହ ଜଡ଼ିତ ମଧ୍ୟ । ମୁଁ ମୋର କୌଣସି ଜିନିଷ କେବେ ଫୋପାଡ଼ିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରେନି । ସବୁଜିନିଷକୁ ପୁଣିଥରେ ବ୍ୟବହାର କରେ । ହଁ ସେ ସବୁ ଫଳରେ ଅଳିଆ ବଢ଼ିବନି ବରଂ କମିବ ବୋଲି ମୋତେ ଲାଗେ । "ହିସାବ", ଆମେ ଜୀବନରେ ଟଙ୍କା ପଇସା ଆଉ ଧନସମ୍ପତ୍ତିର ହିସାବ କରୁ କରୁ କେତେବେଳେ ଯେ ଆମର ଜୀବନର ମଧ୍ୟ ହିସାବ କରିଦେଇଥାଉ ସେଇଟା ଆମକୁ ଜଣା ପଡ଼େନି । "ଦାନ", ଏହି ଗପଟି ଅନେକଙ୍କ ଜୀବନରେ ପ୍ରାୟତଃ ଘଟିଥିବ । ଯେବେ ଆମେ କାହାକୁ କିଛି ଦାନ କରୁ, ସେବେ ଆମେ ସବୁବେଳେ ନିଜକୁ ଉପରେ ହିଁ ଦେଖିଥାଉ । ମାତ୍ର କେବେ ଯଦି ଆମେ ଜାଣୁ ଆମକୁ ଭଗବାନ ଭାବି ଦାନ ଗ୍ରହଣ କରୁଥିବା ଲୋକଟି ଟିକେ ଉପରକୁ ଉଠିଯାଇଛି, ସେବେ ଆମର ସବୁ ଅହଙ୍କାରରେ ଦାଗ ଲାଗିଯାଏ ଆଉ ରସଗୋଲା ବି ପାଣିଚିଆ ଲାଗେ । "ଗଣ୍ଠି", ଏଇ ଗପଟି ଏମିତି ଏକ କଥାକୁ ଦେଖାଇଲେ ଯେ, ଭଲ ପାଇବାଠୁ ନେଇକି ଜୀବନରେ ଘଟୁଥିବା ଦ୍ୱେଷ ଏବଂ ଦ୍ୱିଧା ଯାଏଁ ଛପିଯାଇଛି । "ହେଲମେଟ୍", ମୁଖ୍ୟତଃ ସଭିଙ୍କୁ ହେଲମେଟ୍ ଅଥବା ଆମ ନିଧି ଅଜାଙ୍କ ଭାଷାରେ 'ମଥାସାଞ୍ଜୁ' ପ୍ରୟତଃ ଅନେକ ଲୋକଙ୍କୁ ପିନ୍ଧିବାକୁ ଭଲ ଲାଗେନି । ଏମିତିକି ମୋତେ ତ ଜମାରୁ ଭଲ ଲାଗେନି ଆଉ ସେଇଥିପାଇଁ କେତେ ଯେ ଗାଳି ଶୁଣେ, ସେଇଟା କହିବାକୁ ନାହିଁ । ଏକୁଟିଆ ଗଲାବେଳେ ଘରଠୁ ଟିକେ ଦୂରକୁ ଗଲାପରେ ତା ଜାଗା ସେ ଆଇନା ଷ୍ଟାଣ୍ଡରେ ଆଉ ବାପାଙ୍କ ସଙ୍ଗେ ଗଲାବେଳେ ବାପାଙ୍କୁ ପିନ୍ଧେଇଦିଏ । ହେଲେ କେବେ କେବେ ଦୁନିଆରେ ଏମିତି ଘଟଣାସବୁ ଘଟିଯାଏ, ଚାହିଁଲେ ବି ଆମେ ପଛକୁ ଫେରି ପାରୁନା । କେବେ କେବେ ଲାଗେ, ମୁଁ ବି 'ପ୍ରିନ୍ସ ଅଫ୍ ପର୍ସିଆ' ହୋଇଥାନ୍ତି କି, ସମୟକୁ ପଛକୁ ଫେରେଇବା ଯନ୍ତ୍ରଟିଏ ମୋ ପାଖରେ ଥାଆନ୍ତା କି । ହେଲେ ବିଧିର ବିଧାନ, କେ କରିବ ଆନ । "ବୋଉ କହେ", ଏହି ଗପଟି ଅନେକ ବୋଉର ହୃଦୟର କଥା କହୁଛି । "ମତାନ୍ତର", ଜୀବନରେ ଅନେକ କିଛି ଛୋଟବଡ଼ ଘଟଣାକୁ ନେଇକି ଆମ ନିଜ ନିଜ ମଧ୍ୟରେ କଥା କଟାକଟିଠାରୁ ଆରମ୍ଭ କରି ବଡ଼ ବଡ଼ ଝଗଡ଼ା ଯାଏଁ ହେଇଥାଏ, ହେଲେ ସବୁକିଛିର ଗୋଟିଏ ଅନ୍ତ ଥାଏ, ସେମିତି ଆମ ଜୀବନରେ ବି ଅନେକ ଲୋକଙ୍କ ସହ ଏହି ଘଟଣା ଘଟିଛି ଆଉ ମୋ ଜାଣିବାରେ ମତାନ୍ତର କି ମନାନ୍ତର ପରେ ଆମେ ଉଭୟ ଉଭୟଙ୍କ ସହ ଅଧିକ ଯୋଡ଼ିହେଇଯାଉ ।
"ସମ୍ପର୍କ", ହଁ ଏଇ ଗପଟି ଗୋଟିଏ ନିରବତାର କାହାଣୀଟିଏ ବୋଲି ମୁଁ କହିବି । ସବୁବେଳେ ଆମେ ଅନ୍ୟକୁ ଦେଖେଇବା ପାଇଁ ଯେ କେବଳ ସମ୍ପର୍କ ରକ୍ଷା କରିନଥାଉ । ଆମର ଭିତରେ ଥିବା ସେହି ସମ୍ପର୍କ ସବୁଠୁ ବେଶି ଦୃଢ଼, ଯାହାକି ଆମକୁ ବାରମ୍ବାର ମନେ ପକାଇବାକୁ ପଡ଼େନି । +୨ ବେଳେ ପଢ଼ିଲାବେଳେ ଗୌରାଙ୍ଗ ସାର୍ ଗୋଟିଏ ଭଲ କଥାଟିଏ କହିଥିଲେ । ପ୍ରେମିକ ପ୍ରେମିକାକୁ କାଳେ ଭୁଲିଯିବ ବୋଲି ସେମାନେ ପରସ୍ପରକୁ ବାରମ୍ବାର "ଆଇ ଲଭ୍ ୟୁ" ଆଦି କହିଥାନ୍ତି । ହେଲେ ମାଆ ପୁଅ ଭିତରେ କି ପରିବାର ଭିତରେ ସେମିତି ହୁଏନି, କାରଣ ସେମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ସମ୍ପର୍କ ସେତେ ଦୃଢ଼ ଯେ, ସେମାନେ ଚାହିଁଲେ ବି ଭୁଲିପାରିବେନି । "ଭୁଲ", ଏହି ଗପଟି ତ କେତେବେଡ଼ କଥାଟିଏ ଶିଖାଉଛି ତାହା ଆମକୁ ବୁଝିବାକୁ ପଡ଼ିବ । ଗୋଟେ ସମୟ ଥିଲା, ଯେବେ ମୋତେ ବି ଲାଗିଥିଲା କି ଇଂରାଜୀ ଆଉ ହିନ୍ଦୀରେ ମୁଁ ଦୁର୍ବଳ, ସେଇଟା ମୋର ବଡ଼ ଭୁଲ, ହେଲେ ଧିରେ ଧିରେ ଅନେକ ଲୋକଙ୍କ ସହ ମିଶିବା ପରେ ଜଣାପଡ଼ିଲା, ଭାଷା ତ କଥୋପକଥନର ମାଧ୍ୟମ । ତେଣୁ ଆମେ ଯାହା ପଢ଼ୁଛେ, ସେଇଟା ନିହାତି ଦରକାର । କେବଳ ବୁଝିବା ପାଇଁ ଆଉ କହିବା ପାଇଁ ଟିକିଏ ଇଂରାଜୀ କି ହିନ୍ଦୀ ଜାଣିବା ଦରକାର । ଯଦି ଲୋକଟିଏ ଆମର ଆବେଗକୁ ବୁଝିପାରୁଛି ତାହା ହିଁ ଶ୍ରେୟ । "କୁଣିଆ", ଏହି ଗପଟି ମଧ୍ୟ ଅନେକ ଲୋକଙ୍କୁ ପଢ଼ିକି ବୁଝିବାକୁ ପଡ଼ିବ । କଥାରେ କୁହନ୍ତି, 'ଝିଅ ଜନମ ପର ଘରକୁ' । ସେମାନଙ୍କୁ ଆମେ ନିଜେ ଜାଣି ଜାଣିକି ପର କରିଦେଉ ଆଉ କହୁକି ଝିଅ ତ' ଆମକୁ ପର କରିକି ଚାଲିଗଲା । ସେମାନେ କେବେ ନିଜର ହେବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କଲେ, ଆମେ ପୁଣି ସେଇ କଥା କହି ସେମାନଙ୍କୁ ପର କରିଦେଉ । "ଚାଲାକ", ଏହି କଥାରୁ ମୋତେ ମୋର ଗୋଟେ ସାଙ୍ଗ ସନତ କଥା ସବୁବେଳେ ମନେ ପଡ଼ିଯାଏ । ସେ ସବୁବେଳେ କହେ, ଦୁନିଆରେ କେହି ବୋକା ନାହାନ୍ତି, ଆଉ ତୁ ଯଦି କାହାକୁ ବୋକା ବୋଲି ଭାବୁଛୁ, ତାହାଲେ, ତୋ' ଠାରୁ ବଡ଼ ବୋକା ଆଉ କେହି ନାହିଁ । "ଆମ୍ବଖଟା", ଏହି ଗପଟି ସବୁ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ପଢ଼ିବା ଦରକାର । ସ୍ନେହ ମମତା ଖାଲି ଯେ ପରିବାରରୁ ମିଳେନି, ଆମେ ଯାହାକୁ ଆପଣେଇ ନେଉ, ସେ ଆମର ପରିବାର ହେଇଯାଏ । "ଛୋଟଘର", ଏହି ଗପଟି ଅନେକ କଥା କହୁଛି । ବାପାମାଆର ଭଲପାଇବା ଆଉ ନିଜ ପ୍ରତି ବେଖାତିର୍ । ହେଲେ ମୋତେ ଶେଷରେ ସବୁଠୁ ବେଶି ହସ ଲାଗିଲା । ପୁଅ ପଇସା ବଞ୍ଚେଇବା ପାଇଁ ଛୋଟ ଘର ନେଉଛି, ହେଲେ ବାପା ସେଇଟାକୁ ପୁଅର ଦୁଃଖ ଭାବିକି ନିଜର ସୁଖକୁ ତ୍ୟାଗ କରିବାକୁ ପଛାଉନି ।
ମୋଟାମୋଟି ଭାବରେ ଏହି ସଙ୍କଳନରେ ଥିବା ସବୁଯାକ ଗପ ଏତେ ମନଛୁଆଁ ଯେ କହି ହେବନି । ମୁଁ ମୋର ସବୁକଥାକୁ ବି ଏକାଥରକେ ଖୋଲିକି କହିପାରେନି । ବହିଟିରୁ ଅନେକ କିଛି ଶିଖିବାକୁ ମିଳିବ ନିଶ୍ଚୟ । ଅନେକଙ୍କ ପାଇଁ ପ୍ରେରଣା, ତ କାହା ପାଇଁ ତାଙ୍କ ପ୍ରଶ୍ନର ଉତ୍ତର ହେବ ବୋଲି ମୁଁ ଭାବୁଛି । ଆଉ ଓଡ଼ିଆ ସାହିତ୍ୟ ପ୍ରତି ଲୋକଙ୍କର ଆଗ୍ରହ କମୁଥିବା ସମୟରେ ଏହି ବହିଟି ଲୋକେ ଅଧିକ ପସନ୍ଦ କରିବେ ବୋଲି ଆଶା ରହିଛି ପ୍ରାୟ ସଭିଙ୍କର ।
ମୋଟାମୋଟି ଭାବରେ ଏହି ସଙ୍କଳନରେ ଥିବା ସବୁଯାକ ଗପ ଏତେ ମନଛୁଆଁ ଯେ କହି ହେବନି । ମୁଁ ମୋର ସବୁକଥାକୁ ବି ଏକାଥରକେ ଖୋଲିକି କହିପାରେନି । ବହିଟିରୁ ଅନେକ କିଛି ଶିଖିବାକୁ ମିଳିବ ନିଶ୍ଚୟ । ଅନେକଙ୍କ ପାଇଁ ପ୍ରେରଣା, ତ କାହା ପାଇଁ ତାଙ୍କ ପ୍ରଶ୍ନର ଉତ୍ତର ହେବ ବୋଲି ମୁଁ ଭାବୁଛି । ଆଉ ଓଡ଼ିଆ ସାହିତ୍ୟ ପ୍ରତି ଲୋକଙ୍କର ଆଗ୍ରହ କମୁଥିବା ସମୟରେ ଏହି ବହିଟି ଲୋକେ ଅଧିକ ପସନ୍ଦ କରିବେ ବୋଲି ଆଶା ରହିଛି ପ୍ରାୟ ସଭିଙ୍କର ।
