Blogs by Sangram Keshari Senapati

Sunday 1 October 2017

କଲେଜ ଡାଏରୀ- ୨ (ଗୋଲାପୀ ଡ୍ରେସ୍‍‍ରେ ସେ ଝିଅ)

Sangram Keshari Senapati October 01, 2017 10
କଲେଜ ଡାଏରୀ- ୨ (ଗୋଲାପୀ ଡ୍ରେସ୍‍‍ରେ ସେ ଝିଅ)
କଲେଜ ଡାଏରୀ ଲେଖାର ୨ୟ ଭାଗ ଲେଖା ହେଉଛି ଏହି ଲେଖାଟି । ଏହି ଲେଖାଟି ପୂର୍ବଭାଗ ଯଦି ପଢ଼ିନାହାନ୍ତି, ତେବେ କଲେଜ ଡାଏରୀ- ୧ ପ୍ରଥମେ ପଢ଼ିବାକୁ ଅନୁରୋଧ ।

କଲେଜ ଡାଏରୀ- ୨ (ଗୋଲାପୀ ଡ୍ରେସ୍‍‍ରେ ସେ ଝିଅ) Golapi Dress re Se jhia

ଏମିତି ବୁଲୁବୁଲୁ ଏଣୁତେଣୁ କଥା ହେଉ ହେଉ ମୋ ଆଖି କିନ୍ତୁ ଲାଖିଗଲା କୌଣସି ଏକ ନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ ରଙ୍ଗରେ । ବାରମ୍ବାର ସେଇ ରଙ୍ଗଟି ଆସୁଥିଲା ସାମ୍ନାକୁ ଆଉ ପୁଣି କିଛି କ୍ଷଣରେ କୁଆଡ଼େ ହଜିଯାଉଥିଲା ଆଖି ସାମ୍ନାରୁ । କେବେ କେବେ ଆମ ନିଜ କଥାରେ ଏତେ ମଜ୍ଜିଯାଇଥାନ୍ତି ଯେ, ସେହି ସମୟରେ କେହି ଆମ ଆଖି ଆଗରେ ଚାଲିଗଲେ ଆମ ନଜରରେ ବି ଆସେନି । ସେହିଭଳି ଜଣାନାହିଁ ମୋ ଆଖି ଆଗରେ କେତେଥର ସେହି ରଙ୍ଗ ଆସି ଚାଲିଯାଇଛି । ହେଲେ ଦୈବାତ୍ କେମିତି ଏକ ନ‌ଜର ପଡ଼ିଗଲା ସେହି ରଙ୍ଗ ଉପରେ । ସେ ରଙ୍ଗ ଆଉ କେଉଁ ରଙ୍ଗ ନୁହେଁ, ମୋର ପସନ୍ଦର ଗୋଲାପି ରଙ୍ଗ । ଆଉ ସେ ଗୋଲାପି ରଙ୍ଗର ପୋଷାକରେ ଥାଏ କେହିଜଣେ, ଯାହାକି ପ୍ରଥମ ଥର ଆସିଥିଲା ମୋ ଆଗକୁ । ସାଙ୍ଗରେ ତା'ର କେତୋଟି ବନ୍ଧୁ । ସେମାନେ ମଧ୍ୟ ମଜ୍ଜିଥାନ୍ତି ସେମାନଙ୍କର ଆଳାପରେ ।

ଆମର ଆଳାପ ତ' ଚାଲିଥାଏ ନିଜ ଭିତରେ, ହେଲେ ସେହି ସମୟର କିଛି ଅଲଗା ସ୍ମୃତି ଛାଇହୋଇଗଲା ମୋ ମନ ଭିତରେ । ପାଖରେ ଥିବା ମୋର ଦୁଇବନ୍ଧୁଙ୍କ କଥା ଶୁଣାଗଲାଣି ଠିକ୍‌ରେ । ସେମାନଙ୍କ କଥା କେବଳ ଏକ ବ୍ୟାକ୍‌ଗ୍ରାଉଣ୍ଡ ମ୍ୟୁଜିକ୍ ଭଳି ଉଡ଼ି ଉଡ଼ି ଯାଉଥିଲା ମୋ କାନ ପାଖରୁ । ସତେ ଲାଗୁଥିଲା ଯେମିତି ଏହି ଦୁନିଆର ସମୟର ଗତିକୁ କିଏ ଧିର କରିଦେଇଛି ମୋ ପାଇଁ । ସବୁକିଛି ଧିର ଗତିରେ ଚାଲିଥିଲା ମୋ ଆଖି ଆଗରେ । ହଠାତ୍ ମୋର ଜଣେ ବନ୍ଧୁର କୌଣସି କଥାର ଉତ୍ତର ନ ଦେବାରୁ, ସେ ମୋତେ ଛୁଇଁ ପଚାରିଲା, ସେ କଥାଟି । ମାତ୍ର ସେ କଥାଟି ତ' ଶୁଣାଗଲାନାହିଁ, କିନ୍ତୁ ପ୍ରକୃତିସ୍ଥ ହେଲା ପରେ ଦେଖିଲା ବେଳକୁ ସେ ପୁଣୁ କୁଆଡ଼େ ଅନ୍ତର୍ଦ୍ଧାନ ହୋଇସାରିଛି ମୋ ଆଖି ଆଗରୁ । କଥା ସିନା ଶୁଣୁଥିଲି ସେହି ଦୁଇ ବନ୍ଧୁଙ୍କର, ହେଲେ ନଜର ଘୁରିବୁଲୁଥିଲା ଆଖପାଖରେ । ପୁଣିଥରେ କାଳେ ଆସିଯିବ ସେ ଆଖି ଆଗକୁ । ହେଲେ କିଛିସମୟ ଯାଏଁ ସେମିତି କିଛି ହେଲା ନାହିଁ । କାଇଁ କେଉଁଠି ସେ ଆଉ ନଜର ଆସିଲାନି ସେ ରଙ୍ଗ । ସେତେବେଳେ ମନରେ ଆସିଥାଏ, କିଛି ଭ୍ରାନ୍ତ ଧାରଣା । ଯେପରିକି, ମୁଁ କିଛି ସ୍ୱପ୍ନ ଦେଖୁ ନ ଥିଲି ତ? ମୋ ସ‌ହ କ'ଣ ସତରେ ଏମିତି କିଛି ଘଟିଥିଲା? ନା, ଏହି ବୋଧେ ମୋର କଳ୍ପନା ଥିଲା ମାତ୍ର । ଏମିତି ଭାବୁଭାବୁ ମୁଁ ଭାବରେ ରାଇଜରେ ବୁଡ଼ିଥିବାବେଳେ ହଠାତ୍ ଜଣେ ସାଙ୍ଗ ଆସି କ‌ହିଲା, ପୂଜକ ମହୋଦୟ ଆସିଲେଣି ଚାଲ ପୂଜା ଆରମ୍ଭ ହେବ ।

ସେହି ସ୍ଥାନରୁ ପୂଜା ପରିସରକୁ ଗଲୁ ଆମେ, ତ‌ଥାପି ଆଖିଦ୍ୱୟ ମୋର ମନେ ମନେ ଖୋଜୁଥିଲେ ସେହି ରଙ୍ଗକୁ । କାଇଁ କେଉଁଠି ତ' ସେ ରଙ୍ଗ ଦେଖାଯାଉନି । ହଁ, ଏହା ନିଶ୍ଚୟ ମୋ ମନର କୌଣସି ଧାରଣା ଥିବ । ରାତିରେ କିମ୍ୱା ଦିନରେ ମୁଁ ଶୋଇବା ବେଳ ମୋତେ ପ୍ରାୟତଃ ଏହି ଭଳି କିଛି ଅସମ୍ଭବ ସ୍ୱପ୍ନ ସବୁ ଅସିଥାଏ । ହୁଏତ ମୁଁ କଥାରେ ମଜ୍ଜିଯାଇଥିଲାବେ ମୋର ମନ କେଉଁ ଏକ ଅଲଗାର ଦୁନିଆର ଦୃଶ୍ୟକୁ ସଂଯୋଗ କରିଦେଇଥିଲା । ସେଇଥିପାଇଁ ମୋତେ ହଠାତ୍ ଏମିତି କିଛି ଲାଗିଥିଲା । ସକାଳୁ ଶେଜରୁ ଉଠିଲା ପରେ ଯେମିତି ରାତିର ସ୍ୱପ୍ନ‌କୁ ଭୁଲିଯାଏ, ସେହିଭଳି ଏହାକୁ ଭୁଲିଗଲି । ଏହା ନିଶ୍ଚୟ ମୋର ମନର ଏକ ଭୁଲ ଧାରଣା ଥିଲା । ସେଥିପାଇଁ କାହାକୁ କିଛି ନ ଜଣେଇ ପୁଣି ମିଶିଗଲି ସେହି ପୂଜାର ଖୁସିରେ । ପୂଜା ଘରଟି ଏତେ ବଡ଼ ନ ଥିଲା, ତ‌ଥାପି ଆମେ ଯେତିକି ପିଲା ଥିଲୁ ସମସ୍ତେ ସେହି ଘରେ ହିଁ ବସିଥିଲୁ । ଆମର ବାକି କଛି ସାଙ୍ଗସବୁ ଆସିସାରିଥିଲେ, ଆଉ ପୁଣି କିଛି ସିନିଅର, ଜୁନିଅର ପିଲାବି ଉପସ୍ଥିତ ଥାଆନ୍ତି ସେଇଠି । ସମସ୍ତଙ୍କର ମିଶ୍ରିତ ଉପସ୍ଥିତି ଏକ ନିଆରା ଅନୁଭୂତି ସୃଷ୍ଟି କରିଥିଲା ସେଇଠି । ସେଠାରେ ସଭିଙ୍କ ସ‌ହ କଥାବାର୍ତ୍ତାରେ ମଜ୍ଜିଗଲୁ ଆମେ ସବୁ । ପୂଜା ଆରମ୍ଭ ହେଲା, ଆଉ ପୁଷ୍ପାଞ୍ଜଳୀ ବି ଶେଷ ହେଲା । ଏବେ ପୂଜାରେ ଗୋଟିଏ ଜିନିଷ ଚାଲିଛି, ପୂଜା ଯେମିତି ବି ହେଉ ନା କାହିଁକି ଆମେ ଫଟୋ ବ‌ହୁତ ଉଠେଇବୁ । ସବୁ ମିଶିକି ଫଟୋ ଉଠେଇଲୁ । ସିଙ୍ଗେଲ ସେଲ୍‌ଫି, ଗୃପ୍ ସେଲ୍‌ଫି ଆଉ ପୁଣି କେବେ ଭଗବାନଙ୍କ ସ‌ହ ବି ସେଲ୍‌ଫି । ହଁ ଭଗବାନଙ୍କ ସ‌ହ କେମିତି ବ ନ ନେବୁ, ସେ ତ' ମାତ୍ର ଦିନଟିଏ ପାଇଁ ଆସୁଛନ୍ତି ଏହି ଧରାକୁ । ଯାହାହେଉ ସବୁ ଫଟୋ ଉଠା ପର୍ବପରେ ଭୋଜନର ବି ବ୍ୟବସ୍ଥା ହୋଇଥିଲା ।

ଏଇଠି ତ' ଆଉ ସେ ପୁରୁଣା ପରମ୍ପାରା ନାହିଁ ଯେ, ପୁଅମାନେ ଆଗ ଖାଇବେ କି ଝିଅମାନେ ଆଗ ଖାଇବେ । ସଭିଏଁ ଗୋଟିଏ ଜାଗାରେ ମିଶିକି ଖାଇବାର ମଜା ଥିଲା ମଜା ଥିଲା ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଅଲଗା । ଯେତିକି ପିଲାଥିଲୁ, ଏକାସାଙ୍ଗରେ ବସି ଖାଇବା ବି ସମ୍ଭବ ନୁହେଁ । ସେଇଥିପାଇଁ ଆଗ ଆମର ଜୁନିଅର ପିଲା, ମାନେ ୧ମ ବର୍ଷ ଆଉ ୨ୟ ବର୍ଷର ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଖାଇବା ପାଇଁ କୁହାଗଲା । ସେମାନଙ୍କର ଖାଇବା ସରିବା ବେଳକୁ ଆମେ ପୁଣି ସବୁ ବାହାରେ ବ‌ସି କେଳି କରିବାରେ ବ୍ୟସ୍ତ ଥିଲୁ । ଏହିସବୁ ଭିତରେ ପୁଣିଥରେ ଆଗକୁ ଆସିଲା ସେହି ରଙ୍ଗଟି । ନା, ଏହା କୌଣସି ସ୍ୱପ୍ନ ନୁହେଁ, ଏହା ବାସ୍ତବତା । ବାସ୍ତବରେ କେହିଜଣେ ଆସିଥିଲା ମୋ ଆଖି ଆଗକୁ । ଏବେ ଆଉ ସେମିତି କିଛି ହେଲାନି, ଏବେ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣରୂପ ଦେଖିପାରୁଥିଲି ତା'ର ମୁହଁକୁ । ପ୍ରଥମଥର ପାଇଁ ଦେଖିଲି ସେହି ଚେହେରା ।

କିଏ ହେଇପାରେ ସେ? କଲେଜର ଏତେପିଲାମଧ୍ୟରେ କେହି ବି ହେଇପାରେ ସେ । ଆଉ ମୁଁ ତ' ସବୁପିଲାଙ୍କୁ ବି ଚିହ୍ନିନି । ଏମିତି ବି ହେଇପାରେ, କେହି ପିଲାସାଙ୍ଗରେ ବି ଆସିଥାଇପାରେ । ଏହି ଭାବନାରୁ ମୁଁ ବାହାରିଲା ବେଳକୁ କିଛି ପିଲାଙ୍କ ଭିଡ଼ ଭିତରେ କୁଆଡ଼େ ପୁଣି ହଜିଗଲା ସେ ଚେହେରାଟି ।  ପାଖରେ ଥିବା ଏତେ ସାଙ୍ଗଙ୍କ ମେଳିରୁ ବାହାରିବା ବି କଷ୍ଟ । ଆଉ ମୋ ନ‌ଜର ପୁଣି ଅଛି କାହା ଉପରେ, ଏହା ସେହି ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ କାହାକୁ ଜଣା ପଡ଼ିଲେ ଆହୁରି ଅସୁବିଧା । କାରଣ‌ଟା ପ୍ରାୟଃ ସବୁ ଜାଣିଥିବେ, ସାଙ୍ଗମାନେ ହିଁ ସତେ ଯେମିତି ଦୁନିଆରେ ବଡ଼ ଶତ୍ରୁ । ସେହି ଜାଗାରେ ଏମିତି ଅବସ୍ଥା ଆଉ ଲୋକ‌ହସା କରେଇବେ ଯେ, କ‌ହିବାର ନାହିଁ । ଆଉ ତା' ପରେ ପୁଣି ଯଦି ସେହି ଅଜଣା ଚରିତ୍ରଟି ବିଷୟରେ ଜାଣିବା ଆଗରୁ, ସେ କେବେ ଦେଖିନେବ ଏମିତି ଦୃଶ୍ୟ, ଆଉ କେବେ ତା'ର ସାମ୍ନାକୁ ଆସିବାର ବି ସାହାସ ହେବନି । ସେଇଥିପାଇଁ ମୁଁ ଅନିଚ୍ଛା ସତ୍ତ୍ୱେ ବି ମନରେ ରଖିଲି ସେହି ଯିଜ୍ଞାସା । ଆଉ ମାତିଗଲି ସାଙ୍ଗମାନଙ୍କ ସାଙ୍ଗେ ।

ଏବେ ସମୟ ଆମମାନଙ୍କର ଖାଇବାର । ତିନିବର୍ଷରେ ପ୍ରଥମ ଥର ପାଇଁ ସଭିଏଁ ମିଶିକି ଖାଇବାକୁ ବସିଛୁ । ଯଦିଓ ଆମେ ଆଗରୁ ରୁମ୍‌ରେ କି କୌଣସି ସାଙ୍ଗର ଜନ୍ମଦିନରେ ଏମିତି ବସିକି ଖାଇଛୁ, ହେଲେ କଲେଜରେ ଏମିତି ସବୁ ମିଶିକି ଖାଇବ ପ୍ରଥମ । ଆଉ ସବୁ ମିଶିକି ଖାଇଲାବେଳେ କେହି ଚୁପ୍‌ଚାପ୍ ଖାଇବେ, ଏଇଟା କେବେ ହେଇପାରିବନି । କିଏ ଖାଇବାର ପ୍ରଶଂସା କରୁଛି, ତ ପୁଣି କିଏ ପୂଜା ଆଉ ପୁଣି କିଏ ସାଜସଜ୍ଜାର । ଏମିତି ସବୁ କଥାବାର୍ତ୍ତା ସ‌ହ ଶେଷର ଭୋଜନର ପରିସମାପ୍ତି ହେଲା । ଏବେ ସମୟ ପ୍ରତ୍ୟାବର୍ତ୍ତନର । ବସ ଡ୍ରାଇଭରମାନେ ବି ଖାଇସାରିଥିଲେ । ସେମାନେ ବସ ଲଗେଇକି ଏବେ ଛାଡ଼ିବା ପାଇଁ ଅପେକ୍ଷା କରିଛନ୍ତି । ସେତେବେଳେ ପୁଣିଥରେ ଦେଖିଲି ସେହି ଗୋଲାପି ରଙ୍ଗର ପୋଷାକରେ ଥିବା ଝିଅଟିକୁ । ବସରେ ଚଢ଼ିବାର ବ୍ୟଗ୍ରତା ଥିଲା ତା' ମନରେ । ଦୂରରୁ ଦେଖିପାରୁଥିଲି ତା'କୁ ।

ଯାହା ହେଉ ବସରେ ବସିଲାବେଳେ ମିଳିଗଲା ତାକୁ ଗୋଟିଏ ଝରକା ପାଖର ସିଟ୍ । ଆଉ ମୁଁ ସେ ଦିଗକୁ ଅଗ୍ରସର ହେବା ପୂର୍ବରୁ ବସ ଧିରେ ଧିରେ ଗତି କଲା ଆମ ଆଡ଼କୁ । ଆଉ ଅଧିକ ପିଲା ଚଢ଼ିବା ପାଇଁ ସେ କିଛି କ୍ଷଣ ରହିଗଲା ଆମରି ସାମ୍ନାରେ । ଦୀର୍ଘ ୩/୪ ଘଣ୍ଟାର ଲୁଚକାଳି ଖେଳ ପରେ ଶେଷରେ ସେ ଥିଲା ମୋ ଆଖି ସାମ୍ନାରେ । ଆମର ଯିବାର ସମୟ ଟିକେ ବିଳମ୍ବରେ ଥିବା ଇଚ୍ଛା ଥାଇ ବି ଚଢ଼ିପାରିନଥିଲି ସେହି ବସରେ । ହେଲେ ଏଥର ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ରୂପେ ଦେଖିପାରୁଥିଲି ତା'ର ମୁହଁକୁ । ଯଦି କେହି କବି ଥାଆନ୍ତେ, ବୋଧେ ସେହି ମୁଖ ମଣ୍ଡଳ ଉପରେ ୨/୪ଟି କାବ୍ୟ ରଚନା କରିଦେଇଥାନ୍ତେ । ଗୋଲାପି ରଙ୍ଗର ପୋଷାକକୁ ଗୋଲାପୀ ରଙ୍ଗର ଓଠ ସ‌ହ ଆକର୍ଷଣର କେନ୍ଦ୍ରବିନ୍ଦୁ ଥିଲା ସେ ଗାଢ଼ କଳା ରଙ୍ଗର ସେ ଆଖି । ସତେକି ଯେମିତି ସେହି ଆଖିରେ ପୂରିରହିଛି ପୂରା ଦୁନିଆ । ଏହିସବୁ ଭିତରେ ମୋ ନଜର ହଟୁନଥିଲା ତା' ଉପରୁ । ହେଲେ ଧିରେ ଧିରେ ଗାଡ଼ିଟି ଗଡ଼ିବାକୁ ଆରମ୍ଭ କଲା ଆଉ ଧିରେ ଧିରେ ପୁଣିଥରେ ସେ ଦୂରେଇ ଚାଲିଥିଲା ମୋ ଆଖି ଆଗରୁ । ଧିରେ ଧିରେ ଗାଡ଼ିର ବେଗ ବଢ଼ିବା ସ‌ହ ଦୂରତା ମଧ୍ୟ ବଢ଼ିଥିଲା ମୋ ଆଖି ଆଉ ତା' ଭିତରେ । ରାସ୍ତାର ସେହି ଦୂରଦିଗନ୍ତରେ ହଜିଗଲା ସେ ଧିରେ ଧିରେ ।

କେତେବେଳୁ ସେ ଯାଇସାରିଲାଣି, ଆଉ ଆମେ ଆମ କାମ ସାରି ଆସି ପୁଣି ରୁମ୍‌ରେ ପ‌ହ‌ଞ୍ଚିଗଲୁଣି, ହେଲେ ଏବେ ବି ମନରେ ତା'ରି କଥା ଆଉ ଆଖିରେ ରହିଛି ତା' ଚେହେରା । ସେ ଚେହେରା ସତେ ଯେମିତି ମୋର ଆଖିର କ୍ୟାମେରାରେ ତୋଳିହୋଇଯାଇଛି ଆଉ ମୋ ମନର ସେ ଡାଟାବେସରେ ଏକ ଅଲିଭା ଛବି ହୋଇ ରହିଯାଇଛି, ଯାହାକୁ ମୁଁ ଚାହିଁଲେ ବି କେବେ ଲିଭେଇପାରିବିନି । ସତେ ଯେମିତି ସେ ଛବି ସ‌ହ କୋଉଗୋଟେ ଭାଇରସ ପଶି ଆସିଛି ମୋ ଡାଟାବେସ ଭିତରେ, ଯିଏକି ସେହି ଛବିଟିକୁ ବାରମ୍ବାର ଆଣିଦେଉଥିଲା ମୋ ଆଗକୁ । ଏମିତିରେ କେବେ ଯଦି କାହାକୁ ପ୍ରଥମଥର ପାଇଁ ଦେଖେ, ମୋ ମନରେ ତା'ର ଛବି କେବେ ଆସେନି, ହେଲେ ଏଇ ଏକ ଏମିତି ଛବି ଯାହାକୁ ମନର ପ୍ରିତିଟି ପୃଷ୍ଠାର ଆଗଧାଡ଼ିରେ ହିଁ ରହିଯାଇଛି ।


କ୍ରମଶଃ.....



This is the 2nd part of the College Diary Series. The 2nd half of the day which I've described in the first part.





Saturday 30 September 2017

ଲାଖବିନ୍ଧା

Sangram Keshari Senapati September 30, 2017 0
ଲାଖବିନ୍ଧା
ମୁଁ ଯେତେବେଳେ ଛୋଟ ଥିଲି, ସେତେବେଳେ ଆମ ଘର ଆଗରେ ଦୁର୍ଗାପୂଜା ହୁଏ ଆଉ ସେଇଟା ଜଣଙ୍କର ବ୍ୟକ୍ତିଗତ ପୂଜା ହେଲେ ମଧ୍ୟ ଆମ ଗାଁରେ କି ପାଖ ଆଖରେ ୪-୫ କିଲୋମିଟର ଭିତରେ ଆଉ କେଉଁଠି ହୁଏନାହିଁ ବୋଲି ସେଇଟା ଆମ ଗାଁର ପୂଜା କ‌ହିଲେ ଚଳେ । ଆଉ ଯାହାର ପୂଜା କରନ୍ତି, ସେମାନଙ୍କୁ ମୁଁ ଅଜା-ଆଈ ବୋଲି ଡାକୁଥିଲି । ଆଉ ସେଇଠି ମୋ ବାପା ହିଁ ପୂଜା କରନ୍ତି । ସେଇଥିପାଇଁ ସେ ପୂଜା ଆମ ଗାଁ ସ‌ହ ଆମର ବି କ‌ହିଲେ ଚଳେ । ଦୁର୍ଗାପୂଜା ଆରମ୍ଭରୁ ଆମର ପୂଜା ଆରମ୍ଭ ହେଉନଥିଲା, ଆମର ମୂର୍ତ୍ତୀ ତିଆରି ଆଗରୁ ପୂଜା ଆରମ୍ଭ ହେଇଯାଉଥିଲା ବୋଲି ଧରିନିଆଯାଏ ।

ଷଷ୍ଠୀପୂଜା ଦିନ ସେଇ ପାଖରେ ଥିବା ଠାକୁରାଣୀଙ୍କ ପାଖରେ ପୂଜା କରାଯାଏ ଆଉ ସେଦିନ ସ୍କୁଲ ହୋଇଛି ଦୁର୍ଗାପୂଜା ଛୁଟି ଦିଆଯାଏ । ପରଦିନ ସପ୍ତମୀ, ସେଇଥିପାଇଁ ସକାଳୁ କଳସ ବୁଡ଼ାଯାଏ ଆଉ ଧିରେ ଧିରେ ପୂଜା ବଢ଼େ । ହେଲେ ଆମର ସେଥିରେ କିଛି ଯାଏ ଆସେ ନାହିଁ ସକାଳୁ ରାତିଯାଏଁ ଆମେ ସବୁ ସେଇଠି ବୁଲୁ ଆଉ ସବୁ ମିଶିକି ସେଇଠି ଖେଳୁ । ଅଷ୍ଟମୀ ପୂଜାରେ ବ‌ହୁତ ଲୋକ ଆସିନ୍ତି ଭୋଗ କରିକି ନିଅନ୍ତି । ନବମୀ ଦିନ ସେଇଠି ଲେମ୍ବୁ, କାକୁଡ଼ି, କ‌ଖାରୁ (ପାଣି କ‌ଖାରୁ) ବଳି ପଡ଼େ । ଆଉ ଦଶମୀ ଦିନ ପୂଜା ସରିଲା ପରେ ପାଖାପାଖି ୪ଟା ବେଳକୁ ଲାଖ ବିନ୍ଧା ବୋଲି ପରମ୍ପରା ରହିଆସିଛି । ଆମର ଗାଁର ଜଣଙ୍କ ବାଡ଼ିରୁ ଗୋଟିଏ କଦଳୀଗଛ କଟାହୋଇକି ଢୋଲ-ମହୁରୀ ବଜେଇକି କାନ୍ଧେଇକି ଆଣନ୍ତି ଆଉ ସେ ପୂଜା ପାଖରେ ସେହି ଗଛଟିକୁ ପୂଜା କରାଯାଏ ଆଉ ପରେ ତାକୁ ସେଇ ପାଖ ପଡ଼ିଆରେ ଗୋଟେ ଗାତ ଖୋଳି ପୋତାଯାଏ । ସେହି କଦଳୀଗଛଟିରେ ଯିଏ ପ୍ରଥମେ ତୀର ଲକ୍ଷ୍ୟ ବିଦ୍ଧ କରିବ, ସେ ବିଜେତା ହେବ । ଏହି ପରମ୍ପରା ଏକ ପ୍ରତିଯୋଗୀତା ଭଳି । ଆଉ ସେ ବିଜୟ ପାର୍ଥୀକୁ ଘୋଷଣା କରାଯାଇଥିବା କିଛି ରାଶି ଆଉ ଲୁଗାଟିଏ ଦିଆଯାଏ । ଆଉ ଏହି କାର୍ଯ୍ୟଟିକୁ ଦେଖିବାକୁ ଆଖପାଖରୁ ବ‌ହୁତ ଲୋକ ଆସିଥାନ୍ତି । ଆଜି ବି ସେଇଠି ପୂଜା ହେଉଛି, ଆଉ ଆଜି ବି ସେମିତି ଲାଖ ବିନ୍ଧା ହେଉଥିବ ।

ଛୋଟଥିଲାବେଳେ ମୋତେ ଏଇ ରାବଣ ପୋଡ଼ି ବିଷୟରେ ଜଣା ନ ଥିଲା, ସେତେବେଳେ ମୁଁ ଖାଲି ଏଇ ଲାଖବିନ୍ଧା ବିଷୟରେ ଜାଣିଥିଲି । ଆମେ ସେ କଦଳୀଗଛଟିକୁ ରାବଣ ବୋଲି ଭାବୁଥିଲୁ ଆଉ ତୀର ମାରିବାକୁ ଆସିଥିବା ଲୋକଙ୍କୁ ରାମଙ୍କର ସେନାବାହିନୀ । ହେଲେ ଯେବେ ଧିରେ ଧିରେ ବଡ଼ ହେଲି ସେବେ ଏଇ ରାବଣ ପୋଡ଼ି ବିଷୟରେ ଜାଣିଲି । ଆଉ ଭବାନୀପାଟଣା ଗଲାପରେ ରାବଣପୋଡ଼ି ବି ଦେଖିଲି । ଦୁଇଟିଯାକ ସେଇ ଏକା ଭଳି ପରମ୍ପରା । ଦୁଇଟିରେ ସେଇ ସମାନ ପ୍ରଥା ରହିଛି । ହେଲେ ରାବଣ ପୋଡ଼ିରେ ଖାଲି ଅଧିକ ଶବ୍ଦ ହୁଏ ଆଉ ଏଇଟା ରାତିରେ ପାଳନ କରାଯାଏ । କିନ୍ତୁ ଲାଖବିନ୍ଧାରେ ଅଧିକ ଶବ୍ଦ ନାହିଁ ଆଉ ଏଇଟା ଦିନରେ ପାଳନ କରାଯାଏ, କାରଣ ରାତିରେ ହେଲେ ଶର ଲକ୍ଷ୍ୟ ବିଦ୍ଧ ହେଇପାରିବନି । 



___________________________________END_______________________________________




"Lakha Bindha" is a part of Durgapuja. It's like "Rabana Podi". This is celebrated on "Dasahara". We took a Banana tree and worship it near goddess Durga and then placed it on the ground in an empty ground. After that, some people aim that tree with their arrow and who shoot it first declared as the winner. We consider that banana tree as Rabana. In Rabana podi, we burn the Rabana and here we shoot the tree.

Rabana podi creates a huge noise and held in night, but this process doesn't create any sound and held in day time. Because at night it's not easy to aim on a less width tree.

Tuesday 26 September 2017

ବନ୍ଧୁତା

Sangram Keshari Senapati September 26, 2017 0
ବନ୍ଧୁତା
ସମୀର ଆଖି ଆଖି ଖୋଲିଲା ବେଳକୁ ସାମ୍ନାରେ ଛିଡ଼ା ହୋଇଥିଲେ ଡକ୍ଟର ସୁଧାଂଶୁ । ସମୀରର ସ୍ୱାସ୍ଥ୍ୟାବସ୍ଥା ସୁଧୁରିବାରେ ସବୁଠାରୁ ବେଶି ଖୁସି ଥିଲେ ସୁଧାଂଶୁ । ସେ ଖୁସିଭରା ଆଖିରେ ସମୀରକୁ ଅଭିନନ୍ଦନ ଜଣାଇବାକୁ ମୁହଁ ଖୋଲିବା ଆଗରୁ ସମୀର ତାଙ୍କୁ ପଚାରିଲା, "ଶ୍ୟାମ୍ କେମିତି ଅଛି?"

ଶ୍ୟାମ୍ ଆଉ ସମୀର ଉଭୟ ଛୋଟବେଳରୁ ସାଙ୍ଗ । ଦୁଇଜଣଙ୍କର ପରିବାର ଗୋଟିଏ ଆପାର୍ଟମେଣ୍ଟରେ ରୁହ‌ନ୍ତି । ଆଉ ଉଭୟ ଗୋଟିଏ ଦିନରେ ଗୋଟିଏ ହସ୍ପାତାଳରେ ଜନ୍ମଗ୍ରହଣ କରିଥିଲେ । କ‌ହିଲାଭଳି ସେମାନେ ଉପରୁ ସେମାନଙ୍କର ବନ୍ଧୁତା ସ୍ଥାପନ କରିକି ଆସିଥିଲେ । ଛୋଟବେଳୁ ଉଭୟଙ୍କର ବନ୍ଧୁତା ଆଜିଯାଏଁ ସେମିତି ଅଛି । ଦୁଇଜଣ ସବୁବେଳେ ସାଙ୍ଗ ନୁହେଁ ଭାଇ ଭଳି ଚଳି ଆସିଛନ୍ତି । ଉଭୟ ସାଙ୍ଗରେ ସ୍କୁଲ, ଟିଉସନ ଆଉ ଘରେ ବି ସବୁବେଳେ ସାଙ୍ଗରେ ରୁହ‌ନ୍ତି । ଏମିତିକି ଦୁଇଜଣଙ୍କ ମଧ୍ୟରୁ ଯଦି ଜଣେ କେବେ ବନ୍ଧୁଘରକୁ ଯିବାକୁ ବାହାରେ, ଉଭୟ ସାଥିହୋଇ ଯାଇଥାନ୍ତି । ସ୍କୁଲ ପରେ, କଲେଜ ସରିଲା । ଆଉ ଏବେ ଉଭୟ ଗୋଟିଏ କମ୍ପାନୀରେ ମଧ୍ୟ ସାଙ୍ଗରେ ଚାକିରୀ କରିଛନ୍ତି ।

ସେଦିନ ସମୀର ଆଉ ଶ୍ୟାମ୍ ବ‌ହୁତ ଖୁସି ଥିଲେ, ଘରଛାଡ଼ି ଚାକରୀରେ ଯୋଗଦେବା ପରଠାରୁ ଛଅ ମାସ ପରେ ସେମାନେ ଘରକୁ ଯାଉଥିଲେ । ସମୀର ନୂଆ ଗାଡ଼ି କିଣିଥିଲା, ତାକୁ ନେଇ ଉଭୟ ବ‌ହୁତ ଉତ୍ସାହ ସ‌ହ ବାହାରିଲେ ଘରକୁ । ମାତ୍ର ୧୧ ଘଣ୍ଟାର ରାସ୍ତା ଘରକୁ, ଆଉ ସେତିକି ସମୟ କେମିତି ଶୀଘ୍ର ସରିଯାଆନ୍ତା କି' ଏହା ଭାବି ଭାବି ଶ୍ୟାମ ଘୁମେଇ ପଡ଼ିଥିଲା । ସମୀର ଅତି ଉତ୍ସାହର ସ‌ହ ଗାଡ଼ି ଚଲାଉଥିଲା । କିନ୍ତୁ ସେମାନଙ୍କର ସେହି ଖୁସି ବେଶି ସମୟ ଯାଏଁ ରହିପାରିଲାନି । ହଠାତ୍ ସମୀରର ନ‌ଜର ପଡ଼ିଲା ସାମ୍ନାପଟରୁ ଦ୍ରୁତ ଗତିରେ ମାଡ଼ିଆସୁଥିବା ଗୋଟିଏ ଟ୍ରକ ଉପରେ । ବୋଧହୁଏ ଟ୍ରକଟିର ବ୍ରେକ କିମ୍ବା ସ୍ଟିଅରିଂ ଫେଲ ହୋଇଯାଇଥିଲା ଆଉ ସେ ଗଡ଼ାଣିଆ ରାସ୍ତାରେ ଟ୍ରକଟିକୁ ସମ୍ଭାଳିବାକୁ ଆପ୍ରାଣ ଉଦ୍ୟମ କରୁଥିଲା ତା'ର ଚାଳକଟି । ସମୀର କିଛି ଭାବିବା ଆଗରୁ ଟ୍ରକଟି ସିଧା ଆସି ଧକ୍କା ଦେଇଥିଲା ସମୀରର ଗାଡ଼ିକୁ ।

ତା' ପରେ କ'ଣ ହୋଇଥିଲା ସମୀରକୁ ଜଣା ନ ଥିଲା । ଦୁଇଦିନପରେ ଆଜି ତା'ର ଚେତା ଆସିଲା । ଶ୍ୟାମ୍‌ର ମଧ୍ୟ ଏବେଯାଏଁ ଚେତା ଆସିନଥିଲା । ସେ ଶ୍ୟାମ୍‌କୁ ଦେଖିବାକୁ ଇଚ୍ଛା କଲା, କିନ୍ତୁ ସୁଧାଂଶୁ ତାଙ୍କୁ ଶ୍ୟାମ୍‌ର ସ୍ୱାସ୍ଥ୍ୟାବସ୍ଥା ବିଷୟରେ ଜଣାଇଲେ । ଏହାପରେ ସେ ସୁଧାଂଶୁଙ୍କୁ ଶ୍ୟାମ୍‌କୁ ଯେମିତି ହେଲେ ଭଲ କରିବାକୁ ଅନୁରୋଧ କଲେ । ଆଉ ଏହି ସବୁ କଥାବିଷୟରେ ଶ୍ୟାମକୁ ଜଣାଇବାକୁ ମନାକଲେ । ସମୀର ତା'ର ଆଖି ଦେଇ ଶ୍ୟାମ୍‌କୁ ଠିକ୍ କଲା । ଉଭୟ ଧିରେ ଧିରେ ଠିକ୍ ହୋଇଗଲେ । କିନ୍ତୁ ଶ୍ୟାମ୍ ଏବେ ସମୀର ସ‌ହ ମିଳାମିଶା ବନ୍ଦ କରିଦେଲା । କିଛି ଦେଖିପାରୁନଥିବା ସମୀର ସ‌ହ ଶ୍ୟାମ କେମିତି ବା ମିଶିବ, ସେଥିପାଇଁ ସେ ଧିରେ ଧିରେ ତା' ଠାରୁ ଦୂରେଇ ଗଲା ।

ତେଣେ ଶ୍ୟାମ୍‌ ସମୀରଠାରୁ ଦୂରେଇ ଯିବାରୁ ସେ ନିଃସଙ୍ଗତା ଅନୁଭବ କରିବାକୁ ଲାଗିଲା, କିନ୍ତୁ ସମୀର ବୁଝିପାରୁନଥିଲା କି ଶ୍ୟାମ୍ କାହିଁକି ତା'ଠାରୁ ଦୂରେଇ ଯାଇଛି । ତ‌ଥାପି ସେ ଶ୍ୟାମ୍ ସ‌ହ ମିଶିବାକୁ ପ୍ରୟାସ କରିନାହିଁ । ସମୀରର କେବେଳ ଗୋଟିଏ ସାଙ୍ଗ ଥିଲା, ସେ ହେଉଛି ଶ୍ୟାମ୍ ଆଉ ଶ୍ୟାମ୍ ଦୂରେଇ ଯିବାପରେ ସମୀର ଧିରେ ଧିରେ ମାନସିକ ସ୍ତରରେ ଦୁର୍ବଳ ହେବାକୁ ଲାଗିଲା । ଏହି ସବୁ ବିଷୟରେ କେବଳ ସୁଧାଂଶୁଙ୍କୁ ହିଁ ଜଣା ଥିଲା । ମାତ୍ର ସେ ସମୀର ସ‌ହ କରିଥିବା ପ୍ରତିଜ୍ଞା ପାଇଁ କେବେ ଶ୍ୟାମ୍‌କୁ ସେ ବିଷୟରେ କ‌ହିନଥିଲେ । ଆଖି ହରାଇ ଏବେ ସମୀର ଜଣେ ଅସ‌ହାୟ ବ୍ୟକ୍ତି ପାଲଟି ଯାଇଥିଲା । ଆଉ ଏବେ ତା'ର ସବୁ ଆଶା ଆଉ ଆକାଂକ୍ଷା ଶ୍ୟାମ୍ ମଧ୍ୟ ଦୂରେଇ ଗଲା । ସମୀର ପାଖରୁ ସତରେ ଯେମିତି ତା'ର ପ୍ରାଣ ଚାଲିଯାଇଥିଲା । ଶେଷରେ ସମୀର ଦିନେ ପ୍ରାଣତ୍ୟାଗ କଲା, କିନ୍ତୁ ଯିବା ଆଗରୁ ସେ ଶ୍ୟାମ୍ ପାଇଁ ଡଃ ସୁଧାଂଶୁଙ୍କ ପାଖରେ ଛାଡ଼ିଗଲା ଗୋଟିଏ ପତ୍ର ।

ଦିନେ ଶ୍ୟାମ୍ ତା'ର ସ୍ୱାସ୍ଥ୍ୟ ପରୀକ୍ଷା ପାଇଁ ସୁଧାଂଶୁଙ୍କ ପାଖକୁ ଯାଇଥିଲା, ସେତେବେଳେ ସୁଧାଂଶୁ ତାକୁ ସମୀର ଶେଷ ଚିଠି ଦେଇଥିଲେ । ସେଥିରେ ସମୀରର ଲେଖା ଦେଖି ଶ୍ୟାମ୍ ହତବାକ୍ ହୋଇଯାଇଥିଲା । ସମୀର ଯେତେବେଳେ ହସ୍ପାତାଳରେ ଜାଣିବାକୁ ପାଇଲା କି ଶ୍ୟାମ୍ ତା'ର ଆଖି ହରେଇ ଦେଇଛି, ସେତେବେଳେ ସେ ସୁଧାଂଶୁଙ୍କୁ ତା'ର ଆଖି ବଦଳରେ ଶ୍ୟାମ୍‌କୁ ଦୁନିଆ ଦେଖେଇବାକୁ ଅନୁରୋଧ କଲେ । ଆଉ ଏହି ବିଷୟରେ ଯେମିତି ଶ୍ୟାମ୍‌କୁ ଜଣାନପଡ଼େ, ସେ ବିଷୟରେ ସେ ସୁଧାଂଶୁଙ୍କୁ କ‌ହିଥିଲା । ଛୋଟବେଳୁ ଶ୍ୟାମ୍ ସବୁବେଳେ ସମୀର ଆଖିରେ ଦୁନିଆ ଦେଖିଛି ଆଉ ଆଜି ବି ସେ ପୁଣିଥରେ ସେହି ସମୀର ଆଖିରେ ଦୁନିଆ ଦେଖୁଛି । ସେତେବେଳେ ସମୀର ଆଖିରୁ ଝରି ଗଲା ବୁନ୍ଦା ବୁନ୍ଦା ଲୁହ । ଆଉ ଯେଉଁ ସାଙ୍ଗର ଆଖି ନଷ୍ଟ ହୋଇଯାଇଛି ବୋଲି ସେ ସବୁବେଳେ ଦୁଃଖ ପ୍ରକାଶ କରୁଥିଲା, ଆଉ କେବେ ତାକୁ ସାମ୍ନା କରିବାର ସାହାସ ପାଉନଥିଲା । କେମିତି ବା ସେ ତାକୁ ସାମ୍ନା କରିଥାନ୍ତା, ଯେଉଁ ଆଖି ଛୋଟବେଳେ ତା'ର ଧ୍ୟାନ ରଖିଥିଲା, ସେହି ମରିଯାଇଥିବା ଆଖି ଆଗକୁ କେମିତି ଯିବ ବୋଲି ସେ ସମୀର ସ‌ହ ମିଶିବା ବନ୍ଦ କରିଦେଇଥିଲା । ହେଲେ ସେ ସାଙ୍ଗ ସିନା ଆଉ ଏଇ ଦୁନିଆରେ ନାହିଁ, କିନ୍ତୁ ତା'ର ସେହି ଅମୂଲ୍ୟ ଚକ୍ଷୁଦ୍ୱୟ ତା' ପାଖରେ ଛାଡ଼ିଯାଇଛି । ପିଲାଦିନରୁ ଏକ ହୋଇ ବଞ୍ଚିଥିବା ଦୁଇ ସାଙ୍ଗ ଆଜି ପୁଣଥରେ ଏକ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି ।


____________________________________End____________________________________


This story is based on two friends who grew up together from their childhood. They are not just  friends, they are like brothers. From the child age till now they are together forever. Even they are working in the same office. Once they met an accident, when they were heading toward their home. One friend donate his eyes for another. But the guy whose eyes were replaced left the other guy. The guy who lost his eyes couldn't able to survive in this world like this, without the friend with whom he grew up.

The other guy left his childhood best friend with fear. He don't have any problem with his disability, but he couldn't face that friend whose eyes were like his own eyes since childhood and now he lost them. Once he get a letter from his best friends, when he passed away. In the letter, he had written his eye donation and he promised his to show the world with his eyes in childhood and he kept his promise.



ଜନ୍ମଦିନ

Sangram Keshari Senapati September 26, 2017 2
ଜନ୍ମଦିନ
Janmadina - ଜନ୍ମଦିନ

I'm always trying to write some poems, but hadn't write such meaningful or some which I may like. Today, I've written about a small poem to wish a girl on her birthday. Yes, it's just a writing.


ଆଜି ତମ ଜନ୍ମଦିନ, ଜନ୍ମଦିନର ହାର୍ଦ୍ଦିକ ହାର୍ଦ୍ଦିକ ଅଭିନନ୍ଦନ ହେ ଖୁସି,
ଏଇ ବର୍ଷସାରା ଦୁନିଆର ସବୁଯାକ ଖୁସି ତମ ଉପରେ ଯାଉ ବରଷି ।

ଶୁଭ ଜନ୍ମଦିନର ଖୁସିପରି ସବୁ ଦିନ ତମର କଟିଯାଉ ହସ ଖୁସିରେ,
ବରଷା ଝରିବା ପରି ସବୁଦିନେ ହସ ଝରୁଥାଉ ସଦା ତମ ଓଠରେ ।

ଶରତ ଋତୁର ଏହି ନୀଳ ଆକାଶରେ ଭସା ମେଘ ବୁଲେ ଯେମିତି,
ତମ ଆଖିରେ ଘୁରିବୁଲୁ ହସ ଆଉ ଖୁସିର ଲ‌ହରୀ ଠିକ୍ ସେମିତି ।

ଦୁନିଆରେ ଯାହାପାଖରେ ଅଛି ଯେତେସବୁ ସୁଖର ସୁନା ପସରା,
ତମ ମଥାରେ ସେ ସବୁ ଖୋସି ହେଇଯାଉ ସାଜି ଫୁଲର ଗଜରା ।

ଜନ୍ମଦିନରେ ତମ ପାଇଁ ମୋରେ ତାଙ୍କ ପାଖେ ଏମିତି ବିନତୀ,
ବରଷର ସବୁଦିନ କଟିଯାଉ ଜନ୍ମଦିନର ଖୁସି ଆସେ ଯେମିତି ।


Yes, It's an Odia poem. I with that girl must get all those things which she wishes to get in future. I lover the smile on her face, so I'm praying to god to full her all her wishes and always give that smile on her face and all the coming 364 days may finish as like as her birthday. 

Sunday 24 September 2017

An Welcome Song for Maa Durga By Manas Dash

Sangram Keshari Senapati September 24, 2017 1
An Welcome Song for Maa Durga By Manas Dash

Maa Durga, the power to destroy all the sin from this earth is coming to earth in near future. She came for just some days, but we are preparing from days to welcome her. She is the mother of all power and all god give her all the powers to destroy Mahishashra, one of the king of Demons.

She comes to earth on every Autumn season. In this autumn wind, we are too happy to welcome her. She comes with new hope and destroy all the sins as per our believe. Manas Ranjan Das, one Odia guy wrote a beautiful lyrics about Maa Durga. That's an amazing and lovely music, he also composed that.

The Lyrics is:-

ଶାରଦୀୟ ପବନରେ ମନ ପୁଲକିତ ଆଜି,
ଆସୁଛନ୍ତି ମହାମାୟା ମହିଷାମର୍ଦ୍ଦିନୀ ଆଜି ।

କେରା କେରା କାଶଦଣ୍ଡି, ଧରଣୀ ବକ୍ଷରେ ମଣ୍ଡି,
ଆଗମନ ଅପେକ୍ଷାରେ ରହିଛି ମଜ୍ଜି ।।

ଶାରଦୀୟ ପବନରେ ମନ ପୁଲକିତ ଆଜି,
ଆସୁଛନ୍ତି ମହାମାୟା ମହିଷାମର୍ଦ୍ଦିନୀ ଆଜି ।




Saturday 23 September 2017

Yoga to stay fit and fine

Sangram Keshari Senapati September 23, 2017 3
Yoga to stay fit and fine
Yoga (Odia: Joga (ଯୋଗ)) is a physical, spiritual and mental discipline or practice. This was originated in India. There are different types of Yoga, which are developed by our memorable forefathers. India is now promoting Yoga by celebrating International day of Yoga on 21st June in every year. When some gurus like Baba Ramdev started live yoga classes in Television, this get more popularity throughout India. Every person started following him from the TV.

Yoga is really necessary to our health. Mainly Yoga makes us a healthy human being. It brings physical fitness along with the mental peace. There are various types of benefits you could get from Yoga. And there are different types of yoga techniques and training videos available on internet. Everyone needs to be fit and fine. Yoga is the one and only technique to fit physically and mentally. Also there are several Yoga techniques connected with our spirituals.

In my childhood, mainly in high school days, we used to do Yoga on every Saturday and this process is continuing till now. That teacher changed, but the process has not changed. Those process of drill class, Yoga class on every Saturday is now also continuing in our schools. 

During our +2 1st years, we used to do Yoga every morning under a physical education teacher. Those days are the memorable moments for us. We used to wake up early in the morning, then get prepare for the Yoga class. And the funny moment was when sir came with his whistle and wakes up the slept guys in the hostel. 






Today I got some photographs of our school students doing some Yoga; this reminded me some unforgettable moments in my life. I don’t have such pictures to see them and remind those days, but these photos took me to those days.


NB: Thank you Chitrabati Mam, the physical education teacher in our school for these lovely pictures. 

Tuesday 19 September 2017

“The Boy Who Loved”: A lesson for the society

Sangram Keshari Senapati September 19, 2017 4
“The Boy Who Loved”: A lesson for the society


“The Boy Who Loved” is the latest book by Durjoy Datta. The book is describing a teenager love story and some about our social issues like inter-religion marriage. The aims of parents in a lower middle-class family that, their child should obey them till his last breath. But as per the rule, we couldn’t get those things in reality which we want. God must plan differently for their creation to make them capable of everything. He gave pain and pleasure to the same person to make him understandable to his life. And if you love someone blindly, their absence may be felt to you, so you feel like they are there for you and also talking to you.

The story was based on a journal written by a boy named Raghu Ganguli in 1999. Raghu was the youngest child of his family. A typical Bengali family, who loved the Bengalis’ tradition, food, language and felt proud of their own culture. Even they had the good relationships with the Bengali families than other families in their society. A perfect family with two sons and the elder one was a graduate from IIT and working a private sector. The younger one was a school going boy who just changed his school to a new one. The family lost a girl child who was their 2nd child. So, his grandma always cursed to his mother. His forefathers came from Bangladesh and then settled in India. They struggled to make the national Language of Bangladesh as Bengali. So his father was proud to be their generation. He loved India and loved for being Indian. He hated Muslims for the Indian-Pakistan issues in our borders.

Raghu lost his best friend in an accident. He died in front of him. So he could never forgive himself for that mistake. He was drowning in the pool of his old school, he asked him for the help. But Raghu couldn’t because he didn’t know to swim. They both planned to jump into the pool, but the internal fear of Raghu stopped him from jumping and the final result was in front of him. The friend, the only friend, who shared more of his time with him, was no more. He couldn’t do anything to save him; he couldn’t save the half soul of his life. That was not an easy thing to erase from his mind like something written by pencils. He couldn’t say the truth to the parents of his friend, about their plan. He couldn’t say a word about his fault to others. He knew how the whole school treats him as a murder of his best friend. But he should overcome from that problem and must become the pole for his family. The family members need the 2nd child to become the strength to them, but the strongest one was weaker here. To overcome from that problem, his parents decided to change his school and he must go forward towards his desire to have a good rank in Entrance Exam and join in the best IIT.

The first day at the new school, so his mother went with him to see up at the bus stop. A student in class 10 had come with his mother, that’s the 1st attention of the other students towards him. Mainly the small child came with their mother to the bus stand, but a student who is capable of doing everything by himself came with his mother also feels something different. They also felt the same for him. But, it was ok for him, because he loves his mother more than others. The first class in a different school and that also in the ending of the session must have some bad impact on him by the whole class. But that was not so difficult. On the very first day, he noticed a good looking girl, Brahmi Sharma. Tall, Fair and attracting nature of the girl attracts Raghu toward her. But the internal pain for his late friend and the beautiful girl in the class had mixed in between him. What’s that attraction, what’s that feeling? It was the first experience in life. The old girls from the old school, whom he knew from his childhood and saw them, how they looked in their childhood. So there was nothing like that for them what he felt for that girl in the new school in his first class.

Time flews and they became friends and he sits beside her in the class. They jump from classes and used to roam in the town. They spent more and more time with each other. Gradually Raghu started to recover from that pain. That girl is the reason for all this. He used to share all his works and feelings with his brother. His, brother also shared some of his stories with Raghu only as a trusted one in the family. Since his brother was working in a sector, he used to go to Bangalore. And there he felt for a girl in his office. She was his classmate in IIT too. He shared his feelings toward that girl and their relationship with Raghu. Raghu must be happy for his brother, but he couldn’t because she was a Muslim. His father hated that religion the most, his mother loved the Bengali girls and also told many times to accept a Bengali girl only. How could he accept that girl as his sister-in-law, which was not the choice of his parents! That’s the rule, if you hate something from your heart, that thing must make a home in your heart. The same thing was going to happen in their family. They hate Muslims and a Muslim girl going to make their home complete.

He planned something to make Brahmi love him. It’s the mentality of every one-sided lover to play some tricks, so that, the other end must feel something for him. More and more plans were applied to attract them in the different movie. The movies taught us to make love and the formulas to make it successfully. But, he was not enough smart to manage that. He failed in that attempt. But she knew those formulas and tricks; she felt the same for him. It’s another rule of nature, not actually nature; it was proved by our scientist that, “Every action has the equal and opposite reaction.” If you feel something special for someone, he/she must feel the same. Yes here the amount is not same, but the reaction must happen. Some reaction happens in late and some instantly. But the reaction happens and some couldn’t express about the reaction due to the external pressure like relation with other or for family issues. So Brahmi felt that for him.

Brahmi was a scholar student getting the highest score in every exam. She was living with his Tauji and Taiji. As per her, her parents were doing some jobs outside the state, so she was staying with them. She used to talk to her mother and her mother never denies anything to her. She told the friendship of Raghu with her and the feelings to her mother over the phone. She was happy for her daughter. As she never denies her, how could she become the barrier to the happiness of her daughter!

Finally, they both talked each other about their feelings and they were in deep love. That’s the age when we could fall for anyone easily and the previous pain of Raghu helped him to fall for her so easily. Brahmi, who didn’t have many friends apart from teachers, got a nice and beautiful hearted friend, who couldn’t she fall for him! It’s the time of them, the happy time, the time for celebration for Raghu. Finally, he won her and they become lovers now.
As per the rule, sadness would come after the happiness. Like that, the sadness came in their life too. The boy, who loved his parents and every day he used to call them, whenever he went somewhere, finally stood against them and that was a girl, who came to his life just 2 to 3 years before. How could he do like that! How could he denied to his parents, how could he marry a girl from other religion against the rules of his parents? But, the things must happen in our life, which we never expected. That’s same going to happen in their family. And finally, he left home for that girl and marries her against his parent’s wish.

This story is not about a love story only or not about a family story, it’s about the mix of stories of our society. The author described a number of issues in various manners, whether it is about Brahmi or about Raghu or about his father or mother or about his friends who came to his life in different situations. Everything is giving some message to the society through this book.


  

Sunday 17 September 2017

କଲେଜ ଡାଏରୀ- ୧ (ବିଶ୍ୱକର୍ମା ପୂଜା)

Sangram Keshari Senapati September 17, 2017 0
କଲେଜ ଡାଏରୀ- ୧ (ବିଶ୍ୱକର୍ମା ପୂଜା)
College Diary Part 1 - Biswakarma Puja in College

ଆଜି ବିଶ୍ୱକର୍ମା ପୂଜା !
ସଭିଙ୍କୁ ବିଶ୍ୱକର୍ମା ପୂଜାର ଅଭିନନ୍ଦନ । ସେଇ ସମାନ ଜାଗା, ସାମାନ ଘର ଆଉ ଏଇ ଗୋଟିଏ ଜାଗାରେ, ସମାନ ଲୋକଙ୍କ ସାଙ୍ଗରେ ବିତିଗଲାଣି ଦୁଇ ବର୍ଷରୁ ଅଧିକ ସମୟ । ସମୟ ତ' କେବେ କାହାକୁ ଅପେକ୍ଷା କରେନି । ସବୁବେଳେ ଆଗକୁ ଆଗକୁ ମାଡ଼ିଚାଲେ । ତା' ସ‌ହ ତାଳ ମେଳେଇବାରେ ଯଦି କେହି ଟିକେ ଅଡ଼ୁଆରେ ପଡ଼ିଯାଏ, ସେବେ ସେ ରହିଯାଏ ପଛରେ । ରାବଣ ମଧ୍ୟ ସମୟକୁ ଅଟକାଇବାରେ ସକ୍ଷମ ହୋଇପାରିନଥିଲା, ଆମେ ବା ଅଟକେଇବୁ କେମିତି । ଆଉ ପଛକୁ ଫେରିବାର ତ ନାଁ ହିଁ ନାହିଁ ।

ଏହି ସ୍ଥାନ ଆରମ୍ଭରୁ ଯେତେ ଅଡ଼ୁଆ ଅଡ଼ୁଆ ଲାଗୁଥିଲା, ଏବେ ସେତେ ନିଜର ନିଜର ଲାଗୁଛି । ଜଣାପଡ଼ିଲାନି, କେତେବେଳେ ଦୁଇବର୍ଷ ଦୁଇଦିନ ଭଳି ଅତିବାହିତ ହୋଇଗଲା । ଆରମ୍ଭରୁ କେମିତି ଗୋଟେ ଅଜଣା ଭୟ ମାଡ଼ିବସୁଥିଲା ସତେ ଯେମିତି ଏଇ ନୂଆ ଜାଗାରେ, ନୂଆ ଘରେ । ସେତେବେଳେ ତ ସାଙ୍ଗ ହେବାକୁ କେହି ନ ଥିଲେ, ହେଲେ ଏବେ ତ' ପାଖରେ ଚରୁଥିବା ଗାଈଗୋରୁଙ୍କ ଠାରୁ ନେଇ ବୁଲା କୁକୁର ଯାଏଁ ସଭିଏଁ ଆପଣାର । ସତେ ଯେମିତି ଏହି ସବୁମାନେ ମୋତେ ସେମାନଙ୍କର ନିଜର ଭାବିନେଇଛନ୍ତି । ଭାବନ୍ତି ମୁଁ ସେମାନଙ୍କର ଘରର ଗୋଟିଏ କୋଉ ସଦସ୍ୟ ବୋଧେ । ନିଇତି ସକାଳୁ କାଉମାନେ ଆସି ଉଠାଇବାକୁ ଭୁଲୁ ନାହାନ୍ତି ଆଉ ସେମାନଙ୍କ ସ‌ହ ବି ଗୋଟେ ବନ୍ଧୁତ୍ୱପୂର୍ଣ୍ଣ ସମ୍ପର୍କ ଗଢ଼ିଉଠିଛି । ସେମାନେ ଯେମିତି ସକାଳୁ ପ୍ରତ୍ୟହ ମୋତେ ଉଠାଇ ମୋ ସ‌ହ ସେମାନଙ୍କର ଜଳଖିଆ କରନ୍ତି । ଏମିତି କାଉ, କୋଇଲି, ବଣି ସଭିଏଁ ଏବେ ମୋର ସାଙ୍ଗ ।

ଏମାନେ ତ ରହିଲେ ଆଖପାଖର ଥିବା ଜୀବଯନ୍ତୁ । ହେଲେ ଆହୁରି ଅନେକ ଅଛନ୍ତି ମୋର ସାଙ୍ଗ । ଆମ ଫ୍ଲାଟ୍‌ରେ ରହୁଥିବା ପିଲାମାନେ । ଯେଉଁଦିନ ପ୍ରଥମ କରି ଆସିଥିଲି, ସେମାନଙ୍କ ସ‌ହ କଥା ହେବାକୁ ବି ଡର ଲାଗିଥିଲା । ସେମାନେ କେତେ ସୁନ୍ଦର ଇଂରାଜୀ ଆଉ ହିନ୍ଦୀରେ କଥା ହେଉଥିଲେ, ଆଉ ମୁଁ ଥିଲି ପୂରା ଓଡ଼ିଆ । ହିନ୍ଦୀରେ ହ ଅକ୍ଷର ବି ଜଣା ନ ଥିଲା ଆଉ ଇଂରାଜୀ କଥା ତ' ନ କ‌ହିବା ଭଲ । ହେଲେ ପ୍ରଥମ କଥାରେ ଜାଣିଲି, ସେମାନେ କେତେ ଭଲ ଆଉ କେତେ ମେଳାପି । ସେମାନେ ଓଡ଼ିଆ ପିଲାଙ୍କ ସ‌ହ କେତେ ସୁନ୍ଦର ଓଡ଼ିଆରେ କଥା ହେଇପାରୁଛନ୍ତି । ସେତେବେଳେ ଜାଣିଲି କି ସେମାନେ ବି ଓଡ଼ିଶାରୁ । ନ ହେଲେ ପ୍ରଥମରୁ ତ' ଧାରଣା ହେଇଯାଇଥିଲା କି ସେମାନେ ବୋଧେ ବାହାର ରାଜ୍ୟର କେହି ପିଲା ହୋଇଥିବେ । ଆମ ଫ୍ଲାଟ୍‌ରେ ରହୁଥିବା ଆମେ ପାଞ୍ଚଜଣ ସତେ ଯେମିତି ଗୋଟିଏ ପରିବାରର । କେହି ଯଦି ଅଜଣା ଲୋକ ଆମ ରୁମ୍‌କୁ ବୁଲିବାକୁ ଆସିବ, ତାକୁ ତ' ସେଇଆ ହିଁ ଲାଗିବ । ସେ କେବେ ଭାବିପାରିବନି ଯେ ଆମେ ସବୁ ଅଲଗା ଅଲଗା ଜାଗାରୁ ବୋଲି ।

କଲେଜର ଗଲା ଦୁଇବର୍ଷ ଭିତରେ କେବେ ବିଶ୍ୱକର୍ମାପୂଜାରେ ମୁଁ ଯାଇନାହିଁ । କେମିତି ବା ଯାଇଥାନ୍ତି, ଘରର ମୋହ ତ ମୋ ପ୍ରତି ସବୁଠୁ ଅଧିକ । ପ୍ରଥମ ବର୍ଷରେ ତ ଦୁଇ ଦିନ ଛୁଟି ମିଳିଗଲେ କେମିତି ଘରକୁ ଯିବି ବାଟ ପାଉ ନ ଥିଲି ଆଉ ସେହି ଘର ପ୍ରେମଟା ବି ୨ୟ ବର୍ଷର ଅଧାଯାଏଁ ସେମିତି ବାନ୍ଧି ହୋଇ ରହିଥିଲା । କଲେଜ ସିନା ଦୁଇଦିନ ଛୁଟି ଦେଉଥିଲା, ହେଲେ ମୋତେ ତ ଯିବା ଆସିବାରେ ଦୁଇଦିନରୁ ଅଧିକ ସମୟ ଲାଗିଯାଏ । ଏଇଠୁ ତ ଘର ୬୫୦ କିଲୋମିଟରରୁ ଅଧିକ ହେବ, ଅଳ୍ପ ସମୟରେ ପ‌ହ‌ଞ୍ଚିବି ବା କେମିତି । ତ‌ଥାପି ମୁଁ ସେଇ ଦୁଇଦିନ ଛୁଟିରେ ବି ଘରକୁ ୧୦-୧୫ ଦିନିଆ ଯାତ୍ରା ଗୋଟିଏ କରିଦିଏ । ଘରେ ପ‌ହ‌ଞ୍ଚିବା ପରେ କ'ଣ କେହି ଘର ଛାଡ଼ିକି ଆସିବାକୁ ଇଚ୍ଛା କରେ, ମୁଁ ଭଲା ସେଥିରୁ ବାଦ୍ ପଡ଼ିଥାନ୍ତି କେମିତି । ଆଜି ୩ୟ ବର୍ଷରେ ପ୍ରଥମଥର ପାଇଁ ବିଶ୍ୱକର୍ମା ପୂଜାରେ କଲେଜକୁ ଯିବି । ଏଇଥର ବି ଯାଇ ପାରି ନ ଥାନ୍ତି, ହେଲେ ଗଣେଶ ପୂଜାଟା ଏଇ ମାତ୍ର ୧୫ ଦିନ ଆଗରୁ ସରିଚି, ଆଉ ମୁଁ ସେଇ ସମୟରେ ଘରକୁ ଯାଇଥିଲି, ସେଇଥିପାଇଁ ଏଇଥର ବିଶ୍ୱକର୍ମା ପୂଜାରେ ଏଇଠି ରହିଯାଇଛି ।

ସକାଳୁ ସକାଳୁ ଆଉ ଗୋଟିଏ ସାଙ୍ଗ ସ‌ହ ବାହାରି ପଡ଼ିଲି କଲେଜକୁ । ଆମମାନଙ୍କର ସକାଳ କ‌ହିଲେ ସେଇ ୯ଟା ପରକୁ ବୁଝାଏ । ଯେତେବେଳେ ସିନା ଛୋଟ ଥିଲୁ, ସେତେବେଳେ ସକାଳ କ‌ହିଲୁ ୫ଟା ରୁ ୬ଟାକୁ ବୁଝାଉଥିଲା, ହେଲେ ଏବେ ତ' ସକାଳ କ‌ହିଲେ ଅତିକମ୍‌ରେ ଆଠଟାରୁ ସାଡ଼େ ଆଠଟା । ତ‌ଥାପି ବାହାରିକି ଗଲାପରେ କଲେଜର ପ୍ରଥମ ବସ୍‌ରେ ଗଲୁ । ଇଞ୍ଜିନିୟରିଂ କଲେଜ ମାନେ, ବିଶ୍ୱକର୍ମାପୂଜାଟା ବଡ଼ ଆଡ଼ମ୍ବର ସ‌ହକାରେ ପାଳନ କରାଯାଏ । ବେଶି ପିଲା ପ୍ରାୟ ଆସିନ୍ତିନି । ଗଲା ଦୁଇବର୍ଷ ହେଲାଣି ବିଶ୍ୱକର୍ମା ପୂଜା ବି ଗଣେଶ ପୂଜା ପାଖାପାଖି ପଡ଼ୁଚି ଆଉ ତା' ସାଙ୍ଗକୁ ନୂଆଖାଇ ବି । ସବୁଛୁଟି ଆଉ ନିଜେ ବି ଦୁଇ ତିନୋଟି କ୍ଲାସରୁ ଛୁଟି ମାରିଦେଲେ ମିଶେଇକି ଘରକୁ ଯିବା ପାଇଁ ସୁଯୋଗଟିଏ ପ୍ରାୟ ସଭିଙ୍କୁ ମିଳିଯାଏ । ହେଲେ ଏଇଥର ବିଶ୍ୱକର୍ମାପୂଜା ବିଳମ୍ବରେ ପଡ଼ିବାରୁ ଆଉ ସେତେ ପିଲା ଘରକୁ ବି ଯାଇନାହାନ୍ତି । ତ‌ଥାପି କିଛି ପିଲା ଆସିଥିଲେ । ଆଉ ପ୍ରାୟ ଅଧିକାଂଶ ପିଲାଙ୍କର ଆସିବାର ବିଳମ୍ବ ହିଁ ହୁଏ । ପୂଜା ପାଇଁ ଆସିବା ଆଗରୁ ଅନେକ ସଜେଇ ହୋଇ ଆସିବାକୁ ପଡ଼ିବ । ତା'ର କାରଣ‌ଟା ବି ପ୍ରାୟ ସବୁ ଅନୁମାନ କରିପାରୁଥିବେ । ସେଇଥିପାଇଁ ବାକିତକ ପାଞ୍ଚ ଛଅଟି ବସ ଆସିବାକୁ ଅଧିକ ସମୟ ଲାଗିଲା ।

ଆମେ ସେହି ସମୟରେ କ'ଣ ବା ଆଉ କରିଥାନ୍ତୁ । ମୋର ଆଉ ଦୁଇଟି ସାଙ୍ଗଙ୍କ ସ‌ହ ଟିକେ କଲେଜ ପଛପଟେ ଥିବା ସେଇ ରେଳଧାରଣ ଆଉ ଆଖପାଖ ଛୋଟିଆ ଭଙ୍ଗା ପାହାଡ଼ ଉପରେ ଚଢ଼ିବାର ଯୋଜନାଟିଏ କଲୁ । ଆମ କଲେଜକୁ ଲାଗିକି ପଛପଟରେ ରେଳଧାରଣ‌ଟିଏ ଯାଇଛି । ମାତ୍ର ସେହି ରେଳ ଧାରଣା ଏବେ ବି କାର୍ଯ୍ୟକ୍ଷମ ହୋଇପାରିନାହିଁ । ସବୁ କାମ ପ୍ରାୟ ଶେଷ ହୋଇଗଲାଣି, ଖାଲି ଯାହା ଚକ ଗଡ଼ିବାକୁ ଅପେକ୍ଷା । ଆଉ ତା' ପଛକୁ ଥିଲା ଗୋଟେ ଛୋଟ ପାହାଡ଼ । କିଛିବର୍ଷ ତଳେ ସେହି ପାହାଡ଼ଟିକୁ ଭାଙ୍ଗି ପଥରସବୁକୁ ଏହି ରେଳ ଧାରଣ କାର୍ଯ୍ୟରେ ଲଗାଇଦିଆଯାଇଛି, ତ‌ଥାପି ସେହି ପାହଡ଼ଟି ଆହୁରି ବଞ୍ଚିଚି । ଆହୁରି ରହିଯାଇଛି କିଛି କିଛି ପଥର । ଅନ୍ୟଦିନମାନଙ୍କରେ ସେହି ପାହାଡ଼ଟି ପାଖକୁ ବେଶ କିଛି ଆଖପାଖର ଲୋକ ଆସନ୍ତି । ସେମାନେ ସେହି ସ୍ଥାନରେ ପଡ଼ିରହିଥିବା କିଛି ଛୋଟ ଛୋଟ ପଥରଗୁଡ଼ିକୁ (ରାସ୍ତା କାମରେ ଲାଗୁଥିବା ବୋଲ୍‌ଡର୍) ସାଉଁଣ୍ଟି ନେଇଥାନ୍ତି କିଛି କାର୍ଯ୍ୟରେ ଲଗେଇବା ପାଇଁ । ଏବେ ଆଉ ସେହି ପାହାଡ଼ରେ ପଥର ଭଙ୍ଗା ହେଉନି କି ସେମିତି ବିଷ୍ଫୋରଣ କରି ପଥର ଆଉ ଫଟାଯାଉନି । ତ‌ଥାପି କିଛି ଛୋଟବଡ଼ ପଥର ରହିଯାଇଛି ସେଇଠାରେ । ଏମିତିକି କେଉଁଠି ଟିକେ ଅଧିକ ପଥର ଭଙ୍ଗା ହୋଇଯାଇଛି ଯେ, ସେଇଠି ବର୍ଷାଦିନିଆ ପାଣି ଜମିଯାଇଛି । ଆଉ କେଉଁଠି ଟିକେ ଟିକେ ପାହାଡ଼ର ଉଚ୍ଚା ଉଚ୍ଚା ପଥର ବଳିପଡ଼ିଛି, ଯାହାକି ଛୋଟକାଟିଆ ପାହାଡ଼ ପରି ଦୃଶ୍ୟମାନ ହେଉଛି । ଅବଶ୍ୟ ମୁଁ ଆଗରୁ ଥରେ ସେଇ ପଟେ ଯାଇଥିଲି, ସେଇ ସମୟରେ ଗୀଷ୍ମଋତୁ ଚାଲିଥିଲା ଆଉ ସେହି ଭଙ୍ଗା ପଥରଖଣ୍ଡା ସାଙ୍ଗକୁ ସେଠାରେ ସୃଷ୍ଟ ଖାଲ ସବୁ ଆଗରୁ ନ‌ଜରରେ ଆସିନଥିଲା । ତ‌ଥାପି କେବେ ବର୍ଷାଦିନିଆ ସେଇପଟେ ଯାଇନଥିବାରୁ ସବୁ ମିଶି ବାହରିପଡ଼ିଲୁ । ରେଳଧାରଣା ପାର୍ ହେଇ ସେଇଠି ପ‌ହ‌ଞ୍ଚିଲୁ । ବର୍ଷାଦିନ ପାଇଁ ସେଇସବୁ ଖାଲଗୁଡ଼ିକରେ ପାଣି ଭରି ହୋଇ ରହିଥିଲା । ତା'ର ଟିକେ ଆଗକୁ ଗଲୁ, ସେଠାରେ ଛୋଟ ଛୋଟ ଗଛ ସବୁ ଅତି ସୁନ୍ଦର ଲାଗୁଥିଲା । ଆଉ ସେଇ ଆଖାପାଖରେ ଗାଈଆଳମାନେ ଗୋଠ କରି ଗାଈ ଚରାଉଥିଲେ । ମୁଁ ଖାଲି ବ‌ହିରେ ଏମିତି ଗୋଠ କରି ଗାଈ ଚାରାଇବାର ଦୃଶ୍ୟ ଦେଇଥିଲି ଆଉ ପଢ଼ିଥିଲି ।

gaiala pila for College Diary by Sangram Keshari Senapati - ଗାଈଆଳ ପିଲା

ହେଲେ ପ୍ରଥମ କରି ଏଇଠି ସ୍ୱଚକ୍ଷୁରେ ଦେଖିଲି ସେ ଦୃଶ୍ୟ । ଗାଈଆଳ ଲୋକଟି ବର୍ଷାରୁ ରକ୍ଷା ପାଇବା କାଖରେ ଜାକିଥାଏ କାଠବେଣ୍ଟ ବାଲା ଛତାଟିଏ । ପାଖାପାଖି ୫୦ ଗାଈବଳଦ ଥିଲେ ତା'ର ସେଇ ଗୋଠଟିରେ । ସେମାନଙ୍କୁ ସବୁ ନିୟନ୍ତ୍ରଣ କରିବା ପାଇଁ ଠେଙ୍ଗାଟିଏ ତ' ଦରକାର ହେବ । ଯଦି କାଳେ କିଏ ତା' ନିୟନ୍ତ୍ରଣରୁ ବାହାରିଯିବ, ସେବେ ତାକୁ ସେମାନଙ୍କୁ ନିୟନ୍ତ୍ରଣକୁ ଆଣିବା ପାଇଁ ଦରକାରୀ ଠେଙ୍ଗାଟି ସେ ହାତରେ ଧରିଥାଏ । ଯେମିତି ଛୋଟ ହାତୀଟିକୁ ଲୁହା ଶିକୁଳୀରେ ବାନ୍ଧିଦେଲେ ସେ ବଡ଼ ହୋଇ ସେହି ଶିଳୁଳୀକୁ ଛିଣ୍ଡାଇବାର କ୍ଷମତା ରଖି ମଧ୍ୟ ତାକୁ ଛିଣ୍ଡାଏ ନାହିଁ । ସେହିଭଳି ସେ ଗାଈଗାଳ ହାତରେ ଥିବା ବାଡ଼ିଟି ମଧ୍ୟ । ଗାଈମାନଙ୍କୁ ଜଣାଥାଏ ସେହି ବାଡ଼ିଟିରେ ସେ ଲୋକଟି କ'ଣ କରିପାରିବ, ସେଇଥିପାଇଁ ସେ ଭୟରେ ଗୋଠ ଭାଙ୍ଗିବାକୁ କି ଅମାନିଆ ହେବାର ସାହାସ ବି କରନ୍ତିନି । ଗାଈଆଳ ଲୋକଟି ସେହି ପାଖ ଗାଁ ବୋଲି ବୋଲି କ‌ହିଲା । ଏତେଦିନ ସିନା ଏଇ ଜାଗାରେ ରହିଲୁଣି, ହେଲେ ଏବେଯାଏଁ ଏଠିକାର ଭାଷା ଆମେ ପୂରା ବୁଝିପାରିଲୁ ନାହିଁ । ସେଇଥିପାଇଁ ସେ ଲୋକଟି ତା'ର ଗାଁ ନାଁ କ'ଣ କ‌ହିଲା ଆମେ ଠିକ୍‌ରେ ବୁଝିପାରିଲୁନି । ହେଲେ ସେ ନିର୍ଦ୍ଦେଶ କରି ଦେଖେଇଦେଲେ ଦେଲା ତା'ର ଗାଁ ଆଡ଼େ । ସୁନ୍ଦର ପାହାଡ଼ ଭିତରେ ସତେ ଯେମିତି ସେହି ଗାଁଟିକୁ ଢାଙ୍କି ରଖିଥିଲା ସୁନ୍ଦର ସବୁଯିମା ସବୁ । ଗଛ ଉହାଡ଼ରେ ସତେ ଯେମିତି ସୁରକ୍ଷିତ ମନେ କରୁଥିଲା ଦୂରେ ଦିଶୁଥିବା ସେହି ଗାଆଁଟି ।

ସେହି ଲୋକଟି ସ‌ହ କିଛି ସମୟ କଥା ହେଲା ପରେ ଆଉ ପାଖରେ ପ୍ରକୃତିର ସେହି ଅପରୂପ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟକୁ ବେଶ କିଛି କ୍ଷଣ ଉପଭୋଗ କରିବା ପରେ ଆମେ ପୁଣି ଫେରିଆସିଲୁ ଆମ କଲେଜ ପରିସରକୁ । ସେତେବେଳକୁ ପ୍ରାୟଃ ସବୁ ପିଲାମାନେ ଆସିଗଲେଣି । ହେଲେ ବଡ଼ଭାଇମାନେ, ଯେଉଁମାନେ କାଲି ରାତିରୁ ପୂଜା ପାଇଁ ଲାଗିଥିଲେ, ସେମାନେ ଏବେ ପୁଣିଥରେ ସେମାନଙ୍କର ରୁମ୍‌କୁ ଯାଇଛନ୍ତି ଗାଧୁଆପାଧୁଆ ସାରି ଫେରିବାକୁ । ଅପେକ୍ଷା ଖାଲି ସେମାନଙ୍କୁ ଆଉ ଆମର ପୂଜକ ମହୋଦୟଙ୍କୁ । ଏବେ ଗଣେଶ ପୂଜା ହେଉ କି ସରସ୍ୱତୀ ପୂଜା, ପୂଜକ ଖୋଜିବା ଭାରି କଷ୍ଟ । ବିଶ୍ୱକର୍ମା ପୂଜା ବି କେଉଁ ସରସ୍ୱତୀ କି ଗଣେଶ ପୂଜାଠାରୁ କମ ନୁହେଁ । କାହାର ଗାଡ଼ିପୂଜା ପାଇଁ ପୂଜକ ଲୋଡ଼ା ତ' ପୁଣି କାହାର ଘରେ ପୂଜା କରିବା ପାଇଁ ଲୋଡ଼ା ପୂଜକଙ୍କର । ସେଇଥିପାଇଁ ପୂଜକ ମହୋଦୟଙ୍କର ଆଗମନ ବିଳମ୍ବ ହେବା ସ୍ୱଭାବିକ । ତା' ଛଡ଼ା ସେ ବି ଜାଣିଛନ୍ତି, ଇଞ୍ଜିନିୟରିଂ ପିଲା ବି ସ‌ହଳ ଆସିବା କଷ୍ଟ । ସେଇଥିପାଇଁ ସେ ସବୁ ପୂଜାର ଶେଷର ରଖିଥାନ୍ତି ଆମ ତାଲିକା ।

ଏବେ ସଜାସଜି କାର୍ଯ୍ୟସବୁ ଶେଷ ହୋଇଯାଇଛି । ଆମର ସାଙ୍ଗମାନେ ଆଉ କିଛି ବଡ଼ ଦିଦିମାନେ ମିଶି ବ‌ହୁତ ଆକର୍ଷଣୀୟ ମୁରୁଜ ବି ପକେଇଛନ୍ତି । ଏବେ ତ' ସବୁକିଛି କାର୍ଯ୍ୟରେ ମୁରୁଜ କାର୍ଯ୍ୟକ୍ରମଟା ପ୍ରଥମେ ଲୋଡ଼ା ହେଲାଣି । କିଏ କେତେ ସୁନ୍ଦର ମୁରୁଜ ପକାଇପାରିବେ, ତା'କୁ ନେଇ ବି ଚାଲୁଛି ପ୍ରତିଯୋଗୀତା । ସେମାନେ ମଧ୍ୟ ଦୁଇଟି ଆକର୍ଷଣୀୟ ମୁରୁଜ ପକାଇଛନ୍ତି । ଗୋଟିଏ କଲେଜ ମୁଖ୍ୟ ଦ୍ୱାର ସାମ୍ନାରେ ଆଉ ଗୋଟିଏ ପୁଣି ପୂଜା ହେଉଥିବା ପରିସରରେ । ଉଭୟ ମୁରୁଜକୁ ତୁଳନା କରିବାର କ୍ଷମତା କ'ଣ କେହି ସାହାସ ବି କରିବେନି । ଦୁଇଟି ବ‌ହୁତ ଆକର୍ଷଣୀୟ ହୋଇଥିଲା । ତା' ସ‌ହ ପୂଜା ଘରଟି କେତେ ସୁନ୍ଦରରୂପେ ସଜେଇଥିଲେ ସେମାନେ । କଲେଜରେ ସବୁଠୁ ବଡ଼ପୂଜା ଆଉ ସେଥିରେ ବା ଏତେ ଭଲରେ ସଜା ନ ଯିବ କେମିତି । ଭଳିକି ଭଳି ଆଲୋକମାଳା ସାଙ୍ଗକୁ ସେହି ପୂଜାଗୃହଟି ସୁସଜ୍ଜିତ ଫୁଲର ବାସରେ ଫୁଟି ଉଠୁଥିଲା । ଅବଶ୍ୟ ଆମର ବାହାର ଜାଗାମାନଙ୍କରେ ପାଳନ ହେଉଥିବା ପୂଜା ପରି ଏତେ ବଡ଼ ତ୍ୱରଣ କରାଯାଏନି, ସେତେ ଆଲୋକମାଳା ଲଗାଯାଏନି । ଆମେ ଆମ ଅନୁସାରେ ପାଳନ କରିଥାଉ ପୂଜା ।

ଆସ୍ଥାନରେ ବିଗ୍ରହ ବି ପ୍ରତିଷ୍ଠା ହୋଇସାରିଲାଣି । ଖାଲି ଅପେକ୍ଷା ଆମ ପୂଜକ ମହୋଦୟଙ୍କୁ । ସେ ଆସିଲେ ଆରମ୍ଭ ହେବ ପୂଜା ଆଉ ମୋର ହେବ ପ୍ରଥମ ଅନୁଭୂତି । ପୂଜାଘର ଭିତରେ ବୁଲି ଦେଖିସାରିଲା ପରେ ଆମେ ତିନିଜଣ ଆଉ କ'ଣ କରିବା ଭାବି ଟିକେ ଏଣେତେଣେ ବୁଲିଲୁ । ଆମ କଲେଜରେ ତ' ବସିବା ପାଇଁ ସେମିତି କିଛି ବିଶେଷ ସୁବିଧା ନାହିଁ । ସେହି ପାଠାଗାର ନ ହେଲେ ଶ୍ରେଣୀଗୃହ । ସବୁଦିନେ ସେଇଯାଗାରେ ବସି ବସି କ'ଣ କିଏ ଅବା ଏଇ ପୂଜାରେ ସେଇଠି ବସନ୍ତା କି । ଅନ୍ୟ ପିଲାମାନେ ବି ଦଳଦଳ ହୋଇ ବୁଲୁଛନ୍ତି ଚାରିଆଡ଼େ । ପୂଜା ପାଇଁ ସେତେ ବି ଅଧିକ ପିଲା ଆସିନାହାନ୍ତି । ମାତ୍ର ୩୦ପ୍ରତିଶତ ପିଲା ଆସିଥିଲେ । ଆମ କଲେଜର ହଷ୍ଟେଲ ସୁବିଧା ନାହିଁ, ସେଇଥିପାଇଁ ଅଧିକାଂଶ ପିଲା ଆସିବାକୁ ଇଚ୍ଛା ପ୍ରକାଶ କରିନାହାନ୍ତି ବୋଧେ । ଏମିତି ବୁଲୁବୁଲୁ ଏଣୁତେଣୁ କଥା ହେଉ ହେଉ ମୋ ଆଖି କିନ୍ତୁ ଲାଖିଗଲା କୌଣସି ଏକ ନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ ରଙ୍ଗରେ ।


କ୍ରମଶଃ...




It's a series of stories. I've titled as College Diary, because the story is based on a college love story. It's the story of one guy who is reading in an engineering college. He is describing his daily life and it would continue like a diary.

This is the first day of his describing the story. On the first day, he described to his roommates, some of his college life, and some relationships with the friends. The next part of the story would come in the near future.


Friday 15 September 2017

Software Freedom Day (ସଫ୍ଟଓଏର ସ୍ୱାଧୀନତା ଦିବସ)

Sangram Keshari Senapati September 15, 2017 0
Software Freedom Day (ସଫ୍ଟଓଏର ସ୍ୱାଧୀନତା ଦିବସ)
ଆଜିର ଏହି ଦୁନିଆରେ ଆମେ ପ୍ରାୟତଃ ଡିଜିଟାଲ ଦୁନିଆରେ ସବୁକିଛି କରୁଛନ୍ତି । ଏହି ଡିଜିଟାଲ ଦୁନିଆର ମୁଖ୍ୟ ଉପାଦନା ଦୁଇଟି ହେଲା ଇଣ୍ଟରନେଟ ଆଉ କମ୍ପ୍ୟୁଟର । ଆଉ ଏହିସବୁକୁ ଚଳେଇବା ପାଇଁ ଆମକୁ ଦରକାର ହୋଇଥାଏ ସଫ୍ଟଓଏର । ସଫ୍ଟଓଏର ବିଷୟରେ ପ୍ରାୟ ସଭିଏଁ ଏବ ଉଣା ଅଧିକେ ଜାଣିଲେଣି । ହେଲେ ଆମେ ବ୍ୟବ‌ହାର କରୁଥିବା ସବୁଯାକ ସଫ୍ଟଓଏର ଉପରେ ଆମର ଅଧିକାର ନ ଥାଏ । ଆମେ ଅଧିକାଂଶ ସଫ୍ଟଓଏର ଆମେ ଚୋରାରେ ବ୍ୟବ‌ହାର କରୁଛେ । କାରଣ ଏହିସବୁ ସଫ୍ଟଓଏରକୁ କିଣିବାକୁ ହେଲେ ଆମକୁ ଟଙ୍କା ଦରକାର । ଆଉ ଯଦି ଆମେ ଚୋରାରେ ପାଉଛନ୍ତି, ତେବେ ଟଙ୍କା କିଏ ବା କାହିଁକି ଖର୍ଚ୍ଚ କରିବାକୁ ଚାହିଁବ ଯେ । ହେଲେ ଏହିସବୁ ସଫ୍ଟଓଏରର ନିର୍ମାତା ଯଦି ଏହି ଚୋରା ବିଷୟରେ ଜାଣିବେ ତେବେ ସେମାନେ ଆମମାନଙ୍କ ଉପରେ ନିଶ୍ଚୟ ରୂପରେ ସେମାନଙ୍କର ନିୟମ ଉଲଘଂନ ଏବଂ ଚୋରିର ଦଫା ଗୋଟାଏ ଲେଖାଏଁ ଲଗେଇଦେବେ । ଏହି ସବୁ ଉପରେ ଶୁଭାଶିଷ ଭାଇ ଗତବର୍ଷ "ସଫ୍ଟଓଏର ସ୍ୱାଧୀନତା ଦିବସ: ଆମ ହାତେ ଆମ କୋଡ଼ ଲେଖିବା" ଶୀର୍ଷକ ଲେଖାଟିଏ ଲେଖିଥିଲେ, ତାକୁ ପଢ଼ିଲେ, ଏହି ବିଷୟରେ ଅଧିକ ସୂଚନା ପାଇପାରିବେ ।

ମାତ୍ର ଅନେକ କିଛି ସଫ୍ଟଓଏର ଯଦି ଯାହାକୁ ଆମେ ସ୍ୱାଧିନ ଭାବରେ ବ୍ୟବ‌ହାର କରିପାରିବା । ଏମିତିକି କିଛି ସଫ୍ଟଓଏର ଅଛି, ଯାହାକୁ ଆମେ ମୁକ୍ତଭାବରେ ବ୍ୟବ‌ହାର କରିପାରିବା । ଏହି ସବୁ ସଫ୍ଟଓଏରକୁ ଆମେ ମଧ୍ୟ ଆମର ଦରକାର ଅନୁସାରେ ବଦଳେଇପାରିବା । ମାତ୍ର ଆମେ ସେମାନଙ୍କର ମୂଳ ଆଧାରକୁ ବଦଳି କରିପାରିବା ନାହିଁ । ଯେମିତି ଆମେ ବିଦେଶୀଙ୍କଠାରୁ ସ୍ୱାଧୀନ ହେଇଛେ, ହେଲେ ନିଜ ଦେଶର ସମ୍ବିଧାନ ଅଧିନରେ ଆମେ ଅଛୁ । ସେହିଭଳି ଆମେ ସେହି ସଫ୍ଟଓଏରର ମୂଳ କୋଡ଼୍‌କୁ ବଦଳେଇପାରିବା ମାତ୍ର, ସେମାନଙ୍କର ନାମ ମଧ୍ୟ ଉଲ୍ଲେଖ ହେବା ଦରକାର । ଉଇକିମିଡ଼ିଆର କମନ୍‌ସ୍‌ରେ ଯଦି ଆମେ କୌଣସି ଫଟୋ, ଭିଡ଼ିଓ କିମ୍ବା ଅଡ଼ିଓ ଫାଇଲ ଅପଲୋଡ଼ କରୁଛେ, ଏହାକୁ ସାଧାରଣ ଲୋକ ବିନା ମୂଲ୍ୟରେ ବ୍ୟବ‌ହାର କରିପାରିବେ । ମାତ୍ର, ସେମାନେ ଏହି ଫାଇଲଗୁଡ଼ିକୁ ସେମାନଙ୍କର ନିଜ ପରିଚୟରେ ବ୍ୟବ‌ହାର କରିପାରିବେ ନାହିଁ । ସେମାନେ ଯେଉଁଠି ଏହିସବୁ ଫାଇଲର ବ୍ୟବ‌ହାର କରିବେ, ସେଇଠି ସେମାନେ ଏହି ଫାଇଲଟିର ଉଦ୍ଧୃତି ଏବଂ ଉପଦେଷ୍ଟାଙ୍କ ବିଷୟରେ ଉଲ୍ଲେଖ କରିବା ଅନିର୍ବାଯ୍ୟ । ସେହିଭଳି ହେଉଛି ଏହି ସଫ୍ଟଓଏର ଫ୍ରିଡମ୍ । ଆମେ ତାକୁ ବ୍ୟବ‌ହାର କରିପାରିବା, ଏମିତିକି ବଦଳେଇ ପାରିବା, ମାତ୍ର ବଦଳେଇଲା ପରେ ମୂଳ ସୃଷ୍ଟିକର୍ତ୍ତାଙ୍କ ବିଷୟରେ ଉଲ୍ଲେଖ କରିବା ନିହାତି ଦରକାର । ଯେ କୌଣସି ବ୍ୟକ୍ତିବିଶେଷ ଏହି ସବୁ ସଫ୍ଟଓଏରକୁ ଯେପରି ସୂଚାରୁରୂପେ ବ୍ୟବ‌ହାର କରିପାରିବ ଏବଂ ସେଥିରେ ନିୟମ‌ଭୁକ୍ତ ଥିବା ସାଧାରଣ ସୂଚନା ସେମାନଙ୍କୁ ପ୍ରାପ୍ତ ହେବ, ସେ ବିଷୟରେ ସାଧାରଣ ଲୋକଙ୍କୁ ଜଣାଇବା ପାଇଁ ଜଗତ ସାରା ୨୦୦୪ ମସିହାରୁ ସେପ୍ଟେମ୍ବର ମାସର ତୃତୀୟ ସପ୍ତାହରେ “ସଫ୍ଟଓଏର ଫ୍ରିଡ଼ମ ଡେ” ବା “ସଫ୍ଟଓଏର ସ୍ୱାଧୀନତା ଦିବସ” ପାଳିତ ହୋଇଆସୁଛି ।



ଏଇ ବର୍ଷ ଆମେ ୨୦୧୭ରେ ଆମର ଓଡ଼ିଆ ଉଇକିପଡ଼ିଆ ବ୍ୟବ‌ହାରକାରୀ ସଂଘ ତରଫରୁ ଭୁବନେଶ୍ୱରରେ ସମ୍ବାଦ ଭବନ ପରିସରରେ ଏହି କାର୍ଯ୍ୟକ୍ରମଟି ପାଳନ କରିବାର ଯୋଜନା ରହିଛି । ଏହିସବୁ ସ୍ୱାଧୀନତା ବିଷୟରେ ସାଧାରଣ ଲୋକଙ୍କୁ ଅବଗତି ପାଇଁ ଏହିଭଳି କିଛି କାର୍ଯ୍ୟକ୍ରମମାନ ଆୟୋଜନ କରିବା ନିତ୍ୟାନ୍ତ ଆବଶ୍ୟକ ।