Today, when I was scrolling my Facebook Timeline, I saw a photograph of a little girl child who was offering some food form her plate to someone. I don't have any idea about the place, where this is taken and also no idea about the photographer. From the photo, it seems that the child belonging to a poor family who couldn't arrange their food easily. They are also not like us. These people are struggling in their life to survive in this world. 

It's very difficult for them to arrange a meal for a day. But, they are humans. They share that small amount of food with other. A person who goes through some problem must understand that pain. They could easily understand the pain of a person for food.

In our society, there are a number of rich people who waste more than 50 percent of their daily meal. They could feed to the poor who couldn't arrange a daily meal due to their poverty. But they are doing such things. Even they refuse to the hungry person who begs in front of them. They had never gone through this kind of condition to understand the pain. 

Once a teacher asked a girl in a school who was belonging to a rich family to write an essay about their driver. She wrote like this: "I'm *&*#### belonging to a rich family. We have a family driver named %$^&^&*. He is poor. He has a small car. In that car, he used to drop their child in schools. (and so on)." That's not the fault of that girl. Since she was rich, she used to see other from their family view. She didn't have any idea about the driver. She never felt the problem of his children. A frog in the well thinks there is nothing outside of that well. Like that, they couldn't feel the real problem, till they don't go through this.

This photo is not to criticize others. This picture shows a number of bright side of this world.

• This girl could feel the pain of hunger. We could share some from our meals.
• A child doesn't have any covet, but when they grew up, they become greedy.
• If you go through some pain, they could understand that pain within others.

If we could offer some form our food, then the percentage of death from hunger could reduce. Before we waste some food, we should think about those people, who depend on dustbin food. We should thankful to God for giving an opportunity to serve people. We are responsible for this world and we could make this world, "A Hunger-Free World".

Today, when I was scrolling my Twitter timeline, my eyes got to focus on two tweets. One tweet shared by Nishta Bhai on some water project at Burla bus stand and another is by Pratik Sahoo about a photo at Redhakhol forest. 

In the first tweet, Nistha Bhai shared a photo, where the tap for drinking water at Burla bus stand was broken and someone put a plastic bottle under the broken tap. He mentioned that there are many drinking water projects in the city are like that. Those are not functioning since months. 

ବୁର୍ଲା ବସଷ୍ଟାଣ୍ଡ ଛକର 'ଥଣ୍ଡା ପାନୀୟ ଜଳ ପ୍ରକଳ୍ପ'ଟିର ପୁନର୍ଭବ କେବେ ? ଏପରି ଭାବେ ସହରର ଅନେକ ଜଳଛତ୍ର, ଟ୍ୟାପ ଅକ୍ଷମ ଓ ଅବ୍ୟବହୃତ।@samarth_verma pic.twitter.com/TikCTgq0lk

— Dash ନିଷ୍ଠା ରଞ୍ଜନ (@DashNistha) October 13, 2017

Whereas in the 2nd tweet, Pratik bhai shared a photo of a parrot captured at Redhakhol forest. That parrot tries to open a water bottle to drink some water.

I want a share too. Found this in redhakhol forest. #sambapur pic.twitter.com/l2gtrTf8yl

— pratik ! (@sahoo_pratik) October 13, 2017

In both the tweets, the main problem is water. The government planned some purified water for the people and in the 2nd case, there is no water for a parrot or for some animal. We destroy the natural water resources and making for us. But as a result, we all remain thirsty due to our irresponsibility.

In this world, everyone is depending on someone. Maybe you are not the same person on which you depend, he may depend on you. But he may be dependable on someone else. It's the rule of this world. You couldn't live in this world without the surrounding. That's why we are survived in the earth. There are no such things present in other planets. So a normal human being couldn't survive there. As a social animal, we all know the importance of dependability.

For a healthy life, we are depending on the oxygen provided by trees and trees are depending on us to take care of them. And everything is interrelated to each other. We always depend on someone else and he is depending on some other thing. So, we all are linked to each other. If the interlinking and the dependability process get some change, then the total system may change and more difficulties arise in this world.

Today, I'm going to share some views about a YouTube video shared by RJ Naveed. He made this video with the help of three small girl child. The video is based on child kidnapping and abuses in public places. For years, we are listening about the kidnapping of small children from the public place and the public ignores it.

In a public place, in front of some person, Naveed asked a few girl children one by one about their parents and offered them some chocolates and all were seeing the drama silently. And he approached them for a tour in his car and the girls refused to go with him, as their parents advised them not to go with any stranger. But he offered more chocolates to them and finally, the girls agreed to go with him. And some people ignoring them and some noticed but remain silent. Yes, it's a video, but if such things would happen in front of us, then we may ignore those. If something like this would happen to us, then we could realize. As we know precaution is better than cure. So we should raise our voice against these types of incidents.

But all are not some, if all would become like this, then we also couldn't survive in this world. Some also protesting against this. But the amount of these types of people is a few. So we should stand together in such incidents and should raise our voice, so the victim may get another chance to live a normal and happy life like us.

ମୁଁ ଯେତେବେଳେ ଛୋଟ ଥିଲି, ସେତେବେଳେ ଆମ ଘର ଆଗରେ ଦୁର୍ଗାପୂଜା ହୁଏ ଆଉ ସେଇଟା ଜଣଙ୍କର ବ୍ୟକ୍ତିଗତ ପୂଜା ହେଲେ ମଧ୍ୟ ଆମ ଗାଁରେ କି ପାଖ ଆଖରେ ୪-୫ କିଲୋମିଟର ଭିତରେ ଆଉ କେଉଁଠି ହୁଏନାହିଁ ବୋଲି ସେଇଟା ଆମ ଗାଁର ପୂଜା କ‌ହିଲେ ଚଳେ । ଆଉ ଯାହାର ପୂଜା କରନ୍ତି, ସେମାନଙ୍କୁ ମୁଁ ଅଜା-ଆଈ ବୋଲି ଡାକୁଥିଲି । ଆଉ ସେଇଠି ମୋ ବାପା ହିଁ ପୂଜା କରନ୍ତି । ସେଇଥିପାଇଁ ସେ ପୂଜା ଆମ ଗାଁ ସ‌ହ ଆମର ବି କ‌ହିଲେ ଚଳେ । ଦୁର୍ଗାପୂଜା ଆରମ୍ଭରୁ ଆମର ପୂଜା ଆରମ୍ଭ ହେଉନଥିଲା, ଆମର ମୂର୍ତ୍ତୀ ତିଆରି ଆଗରୁ ପୂଜା ଆରମ୍ଭ ହେଇଯାଉଥିଲା ବୋଲି ଧରିନିଆଯାଏ ।

ଷଷ୍ଠୀପୂଜା ଦିନ ସେଇ ପାଖରେ ଥିବା ଠାକୁରାଣୀଙ୍କ ପାଖରେ ପୂଜା କରାଯାଏ ଆଉ ସେଦିନ ସ୍କୁଲ ହୋଇଛି ଦୁର୍ଗାପୂଜା ଛୁଟି ଦିଆଯାଏ । ପରଦିନ ସପ୍ତମୀ, ସେଇଥିପାଇଁ ସକାଳୁ କଳସ ବୁଡ଼ାଯାଏ ଆଉ ଧିରେ ଧିରେ ପୂଜା ବଢ଼େ । ହେଲେ ଆମର ସେଥିରେ କିଛି ଯାଏ ଆସେ ନାହିଁ ସକାଳୁ ରାତିଯାଏଁ ଆମେ ସବୁ ସେଇଠି ବୁଲୁ ଆଉ ସବୁ ମିଶିକି ସେଇଠି ଖେଳୁ । ଅଷ୍ଟମୀ ପୂଜାରେ ବ‌ହୁତ ଲୋକ ଆସିନ୍ତି ଭୋଗ କରିକି ନିଅନ୍ତି । ନବମୀ ଦିନ ସେଇଠି ଲେମ୍ବୁ, କାକୁଡ଼ି, କ‌ଖାରୁ (ପାଣି କ‌ଖାରୁ) ବଳି ପଡ଼େ । ଆଉ ଦଶମୀ ଦିନ ପୂଜା ସରିଲା ପରେ ପାଖାପାଖି ୪ଟା ବେଳକୁ ଲାଖ ବିନ୍ଧା ବୋଲି ପରମ୍ପରା ରହିଆସିଛି । ଆମର ଗାଁର ଜଣଙ୍କ ବାଡ଼ିରୁ ଗୋଟିଏ କଦଳୀଗଛ କଟାହୋଇକି ଢୋଲ-ମହୁରୀ ବଜେଇକି କାନ୍ଧେଇକି ଆଣନ୍ତି ଆଉ ସେ ପୂଜା ପାଖରେ ସେହି ଗଛଟିକୁ ପୂଜା କରାଯାଏ ଆଉ ପରେ ତାକୁ ସେଇ ପାଖ ପଡ଼ିଆରେ ଗୋଟେ ଗାତ ଖୋଳି ପୋତାଯାଏ । ସେହି କଦଳୀଗଛଟିରେ ଯିଏ ପ୍ରଥମେ ତୀର ଲକ୍ଷ୍ୟ ବିଦ୍ଧ କରିବ, ସେ ବିଜେତା ହେବ । ଏହି ପରମ୍ପରା ଏକ ପ୍ରତିଯୋଗୀତା ଭଳି । ଆଉ ସେ ବିଜୟ ପାର୍ଥୀକୁ ଘୋଷଣା କରାଯାଇଥିବା କିଛି ରାଶି ଆଉ ଲୁଗାଟିଏ ଦିଆଯାଏ । ଆଉ ଏହି କାର୍ଯ୍ୟଟିକୁ ଦେଖିବାକୁ ଆଖପାଖରୁ ବ‌ହୁତ ଲୋକ ଆସିଥାନ୍ତି । ଆଜି ବି ସେଇଠି ପୂଜା ହେଉଛି, ଆଉ ଆଜି ବି ସେମିତି ଲାଖ ବିନ୍ଧା ହେଉଥିବ ।

ଛୋଟଥିଲାବେଳେ ମୋତେ ଏଇ ରାବଣ ପୋଡ଼ି ବିଷୟରେ ଜଣା ନ ଥିଲା, ସେତେବେଳେ ମୁଁ ଖାଲି ଏଇ ଲାଖବିନ୍ଧା ବିଷୟରେ ଜାଣିଥିଲି । ଆମେ ସେ କଦଳୀଗଛଟିକୁ ରାବଣ ବୋଲି ଭାବୁଥିଲୁ ଆଉ ତୀର ମାରିବାକୁ ଆସିଥିବା ଲୋକଙ୍କୁ ରାମଙ୍କର ସେନାବାହିନୀ । ହେଲେ ଯେବେ ଧିରେ ଧିରେ ବଡ଼ ହେଲି ସେବେ ଏଇ ରାବଣ ପୋଡ଼ି ବିଷୟରେ ଜାଣିଲି । ଆଉ ଭବାନୀପାଟଣା ଗଲାପରେ ରାବଣପୋଡ଼ି ବି ଦେଖିଲି । ଦୁଇଟିଯାକ ସେଇ ଏକା ଭଳି ପରମ୍ପରା । ଦୁଇଟିରେ ସେଇ ସମାନ ପ୍ରଥା ରହିଛି । ହେଲେ ରାବଣ ପୋଡ଼ିରେ ଖାଲି ଅଧିକ ଶବ୍ଦ ହୁଏ ଆଉ ଏଇଟା ରାତିରେ ପାଳନ କରାଯାଏ । କିନ୍ତୁ ଲାଖବିନ୍ଧାରେ ଅଧିକ ଶବ୍ଦ ନାହିଁ ଆଉ ଏଇଟା ଦିନରେ ପାଳନ କରାଯାଏ, କାରଣ ରାତିରେ ହେଲେ ଶର ଲକ୍ଷ୍ୟ ବିଦ୍ଧ ହେଇପାରିବନି । 

___________________________________END_______________________________________

"Lakha Bindha" is a part of Durgapuja. It's like "Rabana Podi". This is celebrated on "Dasahara". We took a Banana tree and worship it near goddess Durga and then placed it on the ground in an empty ground. After that, some people aim that tree with their arrow and who shoot it first declared as the winner. We consider that banana tree as Rabana. In Rabana podi, we burn the Rabana and here we shoot the tree.

Rabana podi creates a huge noise and held in night, but this process doesn't create any sound and held in day time. Because at night it's not easy to aim on a less width tree.

ସମୀର ଆଖି ଆଖି ଖୋଲିଲା ବେଳକୁ ସାମ୍ନାରେ ଛିଡ଼ା ହୋଇଥିଲେ ଡକ୍ଟର ସୁଧାଂଶୁ । ସମୀରର ସ୍ୱାସ୍ଥ୍ୟାବସ୍ଥା ସୁଧୁରିବାରେ ସବୁଠାରୁ ବେଶି ଖୁସି ଥିଲେ ସୁଧାଂଶୁ । ସେ ଖୁସିଭରା ଆଖିରେ ସମୀରକୁ ଅଭିନନ୍ଦନ ଜଣାଇବାକୁ ମୁହଁ ଖୋଲିବା ଆଗରୁ ସମୀର ତାଙ୍କୁ ପଚାରିଲା, "ଶ୍ୟାମ୍ କେମିତି ଅଛି?"

ଶ୍ୟାମ୍ ଆଉ ସମୀର ଉଭୟ ଛୋଟବେଳରୁ ସାଙ୍ଗ । ଦୁଇଜଣଙ୍କର ପରିବାର ଗୋଟିଏ ଆପାର୍ଟମେଣ୍ଟରେ ରୁହ‌ନ୍ତି । ଆଉ ଉଭୟ ଗୋଟିଏ ଦିନରେ ଗୋଟିଏ ହସ୍ପାତାଳରେ ଜନ୍ମଗ୍ରହଣ କରିଥିଲେ । କ‌ହିଲାଭଳି ସେମାନେ ଉପରୁ ସେମାନଙ୍କର ବନ୍ଧୁତା ସ୍ଥାପନ କରିକି ଆସିଥିଲେ । ଛୋଟବେଳୁ ଉଭୟଙ୍କର ବନ୍ଧୁତା ଆଜିଯାଏଁ ସେମିତି ଅଛି । ଦୁଇଜଣ ସବୁବେଳେ ସାଙ୍ଗ ନୁହେଁ ଭାଇ ଭଳି ଚଳି ଆସିଛନ୍ତି । ଉଭୟ ସାଙ୍ଗରେ ସ୍କୁଲ, ଟିଉସନ ଆଉ ଘରେ ବି ସବୁବେଳେ ସାଙ୍ଗରେ ରୁହ‌ନ୍ତି । ଏମିତିକି ଦୁଇଜଣଙ୍କ ମଧ୍ୟରୁ ଯଦି ଜଣେ କେବେ ବନ୍ଧୁଘରକୁ ଯିବାକୁ ବାହାରେ, ଉଭୟ ସାଥିହୋଇ ଯାଇଥାନ୍ତି । ସ୍କୁଲ ପରେ, କଲେଜ ସରିଲା । ଆଉ ଏବେ ଉଭୟ ଗୋଟିଏ କମ୍ପାନୀରେ ମଧ୍ୟ ସାଙ୍ଗରେ ଚାକିରୀ କରିଛନ୍ତି ।

ସେଦିନ ସମୀର ଆଉ ଶ୍ୟାମ୍ ବ‌ହୁତ ଖୁସି ଥିଲେ, ଘରଛାଡ଼ି ଚାକରୀରେ ଯୋଗଦେବା ପରଠାରୁ ଛଅ ମାସ ପରେ ସେମାନେ ଘରକୁ ଯାଉଥିଲେ । ସମୀର ନୂଆ ଗାଡ଼ି କିଣିଥିଲା, ତାକୁ ନେଇ ଉଭୟ ବ‌ହୁତ ଉତ୍ସାହ ସ‌ହ ବାହାରିଲେ ଘରକୁ । ମାତ୍ର ୧୧ ଘଣ୍ଟାର ରାସ୍ତା ଘରକୁ, ଆଉ ସେତିକି ସମୟ କେମିତି ଶୀଘ୍ର ସରିଯାଆନ୍ତା କି' ଏହା ଭାବି ଭାବି ଶ୍ୟାମ ଘୁମେଇ ପଡ଼ିଥିଲା । ସମୀର ଅତି ଉତ୍ସାହର ସ‌ହ ଗାଡ଼ି ଚଲାଉଥିଲା । କିନ୍ତୁ ସେମାନଙ୍କର ସେହି ଖୁସି ବେଶି ସମୟ ଯାଏଁ ରହିପାରିଲାନି । ହଠାତ୍ ସମୀରର ନ‌ଜର ପଡ଼ିଲା ସାମ୍ନାପଟରୁ ଦ୍ରୁତ ଗତିରେ ମାଡ଼ିଆସୁଥିବା ଗୋଟିଏ ଟ୍ରକ ଉପରେ । ବୋଧହୁଏ ଟ୍ରକଟିର ବ୍ରେକ କିମ୍ବା ସ୍ଟିଅରିଂ ଫେଲ ହୋଇଯାଇଥିଲା ଆଉ ସେ ଗଡ଼ାଣିଆ ରାସ୍ତାରେ ଟ୍ରକଟିକୁ ସମ୍ଭାଳିବାକୁ ଆପ୍ରାଣ ଉଦ୍ୟମ କରୁଥିଲା ତା'ର ଚାଳକଟି । ସମୀର କିଛି ଭାବିବା ଆଗରୁ ଟ୍ରକଟି ସିଧା ଆସି ଧକ୍କା ଦେଇଥିଲା ସମୀରର ଗାଡ଼ିକୁ ।

ତା' ପରେ କ'ଣ ହୋଇଥିଲା ସମୀରକୁ ଜଣା ନ ଥିଲା । ଦୁଇଦିନପରେ ଆଜି ତା'ର ଚେତା ଆସିଲା । ଶ୍ୟାମ୍‌ର ମଧ୍ୟ ଏବେଯାଏଁ ଚେତା ଆସିନଥିଲା । ସେ ଶ୍ୟାମ୍‌କୁ ଦେଖିବାକୁ ଇଚ୍ଛା କଲା, କିନ୍ତୁ ସୁଧାଂଶୁ ତାଙ୍କୁ ଶ୍ୟାମ୍‌ର ସ୍ୱାସ୍ଥ୍ୟାବସ୍ଥା ବିଷୟରେ ଜଣାଇଲେ । ଏହାପରେ ସେ ସୁଧାଂଶୁଙ୍କୁ ଶ୍ୟାମ୍‌କୁ ଯେମିତି ହେଲେ ଭଲ କରିବାକୁ ଅନୁରୋଧ କଲେ । ଆଉ ଏହି ସବୁ କଥାବିଷୟରେ ଶ୍ୟାମକୁ ଜଣାଇବାକୁ ମନାକଲେ । ସମୀର ତା'ର ଆଖି ଦେଇ ଶ୍ୟାମ୍‌କୁ ଠିକ୍ କଲା । ଉଭୟ ଧିରେ ଧିରେ ଠିକ୍ ହୋଇଗଲେ । କିନ୍ତୁ ଶ୍ୟାମ୍ ଏବେ ସମୀର ସ‌ହ ମିଳାମିଶା ବନ୍ଦ କରିଦେଲା । କିଛି ଦେଖିପାରୁନଥିବା ସମୀର ସ‌ହ ଶ୍ୟାମ କେମିତି ବା ମିଶିବ, ସେଥିପାଇଁ ସେ ଧିରେ ଧିରେ ତା' ଠାରୁ ଦୂରେଇ ଗଲା ।

ତେଣେ ଶ୍ୟାମ୍‌ ସମୀରଠାରୁ ଦୂରେଇ ଯିବାରୁ ସେ ନିଃସଙ୍ଗତା ଅନୁଭବ କରିବାକୁ ଲାଗିଲା, କିନ୍ତୁ ସମୀର ବୁଝିପାରୁନଥିଲା କି ଶ୍ୟାମ୍ କାହିଁକି ତା'ଠାରୁ ଦୂରେଇ ଯାଇଛି । ତ‌ଥାପି ସେ ଶ୍ୟାମ୍ ସ‌ହ ମିଶିବାକୁ ପ୍ରୟାସ କରିନାହିଁ । ସମୀରର କେବେଳ ଗୋଟିଏ ସାଙ୍ଗ ଥିଲା, ସେ ହେଉଛି ଶ୍ୟାମ୍ ଆଉ ଶ୍ୟାମ୍ ଦୂରେଇ ଯିବାପରେ ସମୀର ଧିରେ ଧିରେ ମାନସିକ ସ୍ତରରେ ଦୁର୍ବଳ ହେବାକୁ ଲାଗିଲା । ଏହି ସବୁ ବିଷୟରେ କେବଳ ସୁଧାଂଶୁଙ୍କୁ ହିଁ ଜଣା ଥିଲା । ମାତ୍ର ସେ ସମୀର ସ‌ହ କରିଥିବା ପ୍ରତିଜ୍ଞା ପାଇଁ କେବେ ଶ୍ୟାମ୍‌କୁ ସେ ବିଷୟରେ କ‌ହିନଥିଲେ । ଆଖି ହରାଇ ଏବେ ସମୀର ଜଣେ ଅସ‌ହାୟ ବ୍ୟକ୍ତି ପାଲଟି ଯାଇଥିଲା । ଆଉ ଏବେ ତା'ର ସବୁ ଆଶା ଆଉ ଆକାଂକ୍ଷା ଶ୍ୟାମ୍ ମଧ୍ୟ ଦୂରେଇ ଗଲା । ସମୀର ପାଖରୁ ସତରେ ଯେମିତି ତା'ର ପ୍ରାଣ ଚାଲିଯାଇଥିଲା । ଶେଷରେ ସମୀର ଦିନେ ପ୍ରାଣତ୍ୟାଗ କଲା, କିନ୍ତୁ ଯିବା ଆଗରୁ ସେ ଶ୍ୟାମ୍ ପାଇଁ ଡଃ ସୁଧାଂଶୁଙ୍କ ପାଖରେ ଛାଡ଼ିଗଲା ଗୋଟିଏ ପତ୍ର ।

ଦିନେ ଶ୍ୟାମ୍ ତା'ର ସ୍ୱାସ୍ଥ୍ୟ ପରୀକ୍ଷା ପାଇଁ ସୁଧାଂଶୁଙ୍କ ପାଖକୁ ଯାଇଥିଲା, ସେତେବେଳେ ସୁଧାଂଶୁ ତାକୁ ସମୀର ଶେଷ ଚିଠି ଦେଇଥିଲେ । ସେଥିରେ ସମୀରର ଲେଖା ଦେଖି ଶ୍ୟାମ୍ ହତବାକ୍ ହୋଇଯାଇଥିଲା । ସମୀର ଯେତେବେଳେ ହସ୍ପାତାଳରେ ଜାଣିବାକୁ ପାଇଲା କି ଶ୍ୟାମ୍ ତା'ର ଆଖି ହରେଇ ଦେଇଛି, ସେତେବେଳେ ସେ ସୁଧାଂଶୁଙ୍କୁ ତା'ର ଆଖି ବଦଳରେ ଶ୍ୟାମ୍‌କୁ ଦୁନିଆ ଦେଖେଇବାକୁ ଅନୁରୋଧ କଲେ । ଆଉ ଏହି ବିଷୟରେ ଯେମିତି ଶ୍ୟାମ୍‌କୁ ଜଣାନପଡ଼େ, ସେ ବିଷୟରେ ସେ ସୁଧାଂଶୁଙ୍କୁ କ‌ହିଥିଲା । ଛୋଟବେଳୁ ଶ୍ୟାମ୍ ସବୁବେଳେ ସମୀର ଆଖିରେ ଦୁନିଆ ଦେଖିଛି ଆଉ ଆଜି ବି ସେ ପୁଣିଥରେ ସେହି ସମୀର ଆଖିରେ ଦୁନିଆ ଦେଖୁଛି । ସେତେବେଳେ ସମୀର ଆଖିରୁ ଝରି ଗଲା ବୁନ୍ଦା ବୁନ୍ଦା ଲୁହ । ଆଉ ଯେଉଁ ସାଙ୍ଗର ଆଖି ନଷ୍ଟ ହୋଇଯାଇଛି ବୋଲି ସେ ସବୁବେଳେ ଦୁଃଖ ପ୍ରକାଶ କରୁଥିଲା, ଆଉ କେବେ ତାକୁ ସାମ୍ନା କରିବାର ସାହାସ ପାଉନଥିଲା । କେମିତି ବା ସେ ତାକୁ ସାମ୍ନା କରିଥାନ୍ତା, ଯେଉଁ ଆଖି ଛୋଟବେଳେ ତା'ର ଧ୍ୟାନ ରଖିଥିଲା, ସେହି ମରିଯାଇଥିବା ଆଖି ଆଗକୁ କେମିତି ଯିବ ବୋଲି ସେ ସମୀର ସ‌ହ ମିଶିବା ବନ୍ଦ କରିଦେଇଥିଲା । ହେଲେ ସେ ସାଙ୍ଗ ସିନା ଆଉ ଏଇ ଦୁନିଆରେ ନାହିଁ, କିନ୍ତୁ ତା'ର ସେହି ଅମୂଲ୍ୟ ଚକ୍ଷୁଦ୍ୱୟ ତା' ପାଖରେ ଛାଡ଼ିଯାଇଛି । ପିଲାଦିନରୁ ଏକ ହୋଇ ବଞ୍ଚିଥିବା ଦୁଇ ସାଙ୍ଗ ଆଜି ପୁଣଥରେ ଏକ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି ।




This story is based on two friends who grew up together from their childhood. They are not just  friends, they are like brothers. From the child age till now they are together forever. Even they are working in the same office. Once they met an accident, when they were heading toward their home. One friend donate his eyes for another. But the guy whose eyes were replaced left the other guy. The guy who lost his eyes couldn't able to survive in this world like this, without the friend with whom he grew up.

The other guy left his childhood best friend with fear. He don't have any problem with his disability, but he couldn't face that friend whose eyes were like his own eyes since childhood and now he lost them. Once he get a letter from his best friends, when he passed away. In the letter, he had written his eye donation and he promised his to show the world with his eyes in childhood and he kept his promise.