Blogs by Sangram Keshari Senapati

Tuesday 3 October 2017

Swachh Bharat Abhiyan

Sangram Keshari Senapati October 03, 2017 0
Swachh Bharat Abhiyan

Swachh Bharat Abhiyan (Odia: ସ୍ୱଚ୍ଛ ଭାରତ ଅଭିଯାନ) was initiated by honorable Prime Minister Shri Narendra Modi ji on 2nd October 2014. It completed 3 years yesterday. At the beginning more number of people took part in this mission. I think that was not for the cleaning program, but some participated for free publicity. More number of actors and politicians joined this campaign and got a huge publicity through the media. But a number of people joined this program voluntarily and till now they are working to clean our environment. More number of NGOs are working with a huge number of volunteers national wide and they are really cleaning to make India a clean country.

As compared to the 1st year of clean India program, the love for this campaign has been reduced. In the first year, more number of volunteers joined this program, but now only a few people are taking part of this mission. But, I saw some people celebrate Gandhi Jayanti and organize some cleaning program.

The school children cleaned the nearby areas and some volunteers also joined in that cleaning program. And some social workers also start the cleaning program with some volunteers. I love their work and their initiative also. But, it’s a work of one day, it’s a work for everyday and not for only a group of people to clean continuously, it’s the work of every person, who is depending on this environment. But we should teach the school students and create awareness among people, so that they should clean the places nearby them. As Mother Teresa advised to clean the front door of our home, and if everybody does that, then the country must be cleaned automatically. After the Swachh Bharat Mission by Sri Modi, there are various facilities are available to through the garbage. And we are responsible for our environment.

Everybody should focus on this program and should learn to clean by themselves. We must do the needed things by ourselves. So we must take care about our own environment and we should think about the life time happiness not the happiness for a second or for a certain period of time. We should know the problems arise due to the polluted environment.


  

  

  



(Photos from Hari Narayan Mohanty and Sovendra Majhi sir.)

Sunday 1 October 2017

କଲେଜ ଡାଏରୀ- ୨ (ଗୋଲାପୀ ଡ୍ରେସ୍‍‍ରେ ସେ ଝିଅ)

Sangram Keshari Senapati October 01, 2017 10
କଲେଜ ଡାଏରୀ- ୨ (ଗୋଲାପୀ ଡ୍ରେସ୍‍‍ରେ ସେ ଝିଅ)
କଲେଜ ଡାଏରୀ ଲେଖାର ୨ୟ ଭାଗ ଲେଖା ହେଉଛି ଏହି ଲେଖାଟି । ଏହି ଲେଖାଟି ପୂର୍ବଭାଗ ଯଦି ପଢ଼ିନାହାନ୍ତି, ତେବେ କଲେଜ ଡାଏରୀ- ୧ ପ୍ରଥମେ ପଢ଼ିବାକୁ ଅନୁରୋଧ ।

କଲେଜ ଡାଏରୀ- ୨ (ଗୋଲାପୀ ଡ୍ରେସ୍‍‍ରେ ସେ ଝିଅ) Golapi Dress re Se jhia

ଏମିତି ବୁଲୁବୁଲୁ ଏଣୁତେଣୁ କଥା ହେଉ ହେଉ ମୋ ଆଖି କିନ୍ତୁ ଲାଖିଗଲା କୌଣସି ଏକ ନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ ରଙ୍ଗରେ । ବାରମ୍ବାର ସେଇ ରଙ୍ଗଟି ଆସୁଥିଲା ସାମ୍ନାକୁ ଆଉ ପୁଣି କିଛି କ୍ଷଣରେ କୁଆଡ଼େ ହଜିଯାଉଥିଲା ଆଖି ସାମ୍ନାରୁ । କେବେ କେବେ ଆମ ନିଜ କଥାରେ ଏତେ ମଜ୍ଜିଯାଇଥାନ୍ତି ଯେ, ସେହି ସମୟରେ କେହି ଆମ ଆଖି ଆଗରେ ଚାଲିଗଲେ ଆମ ନଜରରେ ବି ଆସେନି । ସେହିଭଳି ଜଣାନାହିଁ ମୋ ଆଖି ଆଗରେ କେତେଥର ସେହି ରଙ୍ଗ ଆସି ଚାଲିଯାଇଛି । ହେଲେ ଦୈବାତ୍ କେମିତି ଏକ ନ‌ଜର ପଡ଼ିଗଲା ସେହି ରଙ୍ଗ ଉପରେ । ସେ ରଙ୍ଗ ଆଉ କେଉଁ ରଙ୍ଗ ନୁହେଁ, ମୋର ପସନ୍ଦର ଗୋଲାପି ରଙ୍ଗ । ଆଉ ସେ ଗୋଲାପି ରଙ୍ଗର ପୋଷାକରେ ଥାଏ କେହିଜଣେ, ଯାହାକି ପ୍ରଥମ ଥର ଆସିଥିଲା ମୋ ଆଗକୁ । ସାଙ୍ଗରେ ତା'ର କେତୋଟି ବନ୍ଧୁ । ସେମାନେ ମଧ୍ୟ ମଜ୍ଜିଥାନ୍ତି ସେମାନଙ୍କର ଆଳାପରେ ।

ଆମର ଆଳାପ ତ' ଚାଲିଥାଏ ନିଜ ଭିତରେ, ହେଲେ ସେହି ସମୟର କିଛି ଅଲଗା ସ୍ମୃତି ଛାଇହୋଇଗଲା ମୋ ମନ ଭିତରେ । ପାଖରେ ଥିବା ମୋର ଦୁଇବନ୍ଧୁଙ୍କ କଥା ଶୁଣାଗଲାଣି ଠିକ୍‌ରେ । ସେମାନଙ୍କ କଥା କେବଳ ଏକ ବ୍ୟାକ୍‌ଗ୍ରାଉଣ୍ଡ ମ୍ୟୁଜିକ୍ ଭଳି ଉଡ଼ି ଉଡ଼ି ଯାଉଥିଲା ମୋ କାନ ପାଖରୁ । ସତେ ଲାଗୁଥିଲା ଯେମିତି ଏହି ଦୁନିଆର ସମୟର ଗତିକୁ କିଏ ଧିର କରିଦେଇଛି ମୋ ପାଇଁ । ସବୁକିଛି ଧିର ଗତିରେ ଚାଲିଥିଲା ମୋ ଆଖି ଆଗରେ । ହଠାତ୍ ମୋର ଜଣେ ବନ୍ଧୁର କୌଣସି କଥାର ଉତ୍ତର ନ ଦେବାରୁ, ସେ ମୋତେ ଛୁଇଁ ପଚାରିଲା, ସେ କଥାଟି । ମାତ୍ର ସେ କଥାଟି ତ' ଶୁଣାଗଲାନାହିଁ, କିନ୍ତୁ ପ୍ରକୃତିସ୍ଥ ହେଲା ପରେ ଦେଖିଲା ବେଳକୁ ସେ ପୁଣୁ କୁଆଡ଼େ ଅନ୍ତର୍ଦ୍ଧାନ ହୋଇସାରିଛି ମୋ ଆଖି ଆଗରୁ । କଥା ସିନା ଶୁଣୁଥିଲି ସେହି ଦୁଇ ବନ୍ଧୁଙ୍କର, ହେଲେ ନଜର ଘୁରିବୁଲୁଥିଲା ଆଖପାଖରେ । ପୁଣିଥରେ କାଳେ ଆସିଯିବ ସେ ଆଖି ଆଗକୁ । ହେଲେ କିଛିସମୟ ଯାଏଁ ସେମିତି କିଛି ହେଲା ନାହିଁ । କାଇଁ କେଉଁଠି ସେ ଆଉ ନଜର ଆସିଲାନି ସେ ରଙ୍ଗ । ସେତେବେଳେ ମନରେ ଆସିଥାଏ, କିଛି ଭ୍ରାନ୍ତ ଧାରଣା । ଯେପରିକି, ମୁଁ କିଛି ସ୍ୱପ୍ନ ଦେଖୁ ନ ଥିଲି ତ? ମୋ ସ‌ହ କ'ଣ ସତରେ ଏମିତି କିଛି ଘଟିଥିଲା? ନା, ଏହି ବୋଧେ ମୋର କଳ୍ପନା ଥିଲା ମାତ୍ର । ଏମିତି ଭାବୁଭାବୁ ମୁଁ ଭାବରେ ରାଇଜରେ ବୁଡ଼ିଥିବାବେଳେ ହଠାତ୍ ଜଣେ ସାଙ୍ଗ ଆସି କ‌ହିଲା, ପୂଜକ ମହୋଦୟ ଆସିଲେଣି ଚାଲ ପୂଜା ଆରମ୍ଭ ହେବ ।

ସେହି ସ୍ଥାନରୁ ପୂଜା ପରିସରକୁ ଗଲୁ ଆମେ, ତ‌ଥାପି ଆଖିଦ୍ୱୟ ମୋର ମନେ ମନେ ଖୋଜୁଥିଲେ ସେହି ରଙ୍ଗକୁ । କାଇଁ କେଉଁଠି ତ' ସେ ରଙ୍ଗ ଦେଖାଯାଉନି । ହଁ, ଏହା ନିଶ୍ଚୟ ମୋ ମନର କୌଣସି ଧାରଣା ଥିବ । ରାତିରେ କିମ୍ୱା ଦିନରେ ମୁଁ ଶୋଇବା ବେଳ ମୋତେ ପ୍ରାୟତଃ ଏହି ଭଳି କିଛି ଅସମ୍ଭବ ସ୍ୱପ୍ନ ସବୁ ଅସିଥାଏ । ହୁଏତ ମୁଁ କଥାରେ ମଜ୍ଜିଯାଇଥିଲାବେ ମୋର ମନ କେଉଁ ଏକ ଅଲଗାର ଦୁନିଆର ଦୃଶ୍ୟକୁ ସଂଯୋଗ କରିଦେଇଥିଲା । ସେଇଥିପାଇଁ ମୋତେ ହଠାତ୍ ଏମିତି କିଛି ଲାଗିଥିଲା । ସକାଳୁ ଶେଜରୁ ଉଠିଲା ପରେ ଯେମିତି ରାତିର ସ୍ୱପ୍ନ‌କୁ ଭୁଲିଯାଏ, ସେହିଭଳି ଏହାକୁ ଭୁଲିଗଲି । ଏହା ନିଶ୍ଚୟ ମୋର ମନର ଏକ ଭୁଲ ଧାରଣା ଥିଲା । ସେଥିପାଇଁ କାହାକୁ କିଛି ନ ଜଣେଇ ପୁଣି ମିଶିଗଲି ସେହି ପୂଜାର ଖୁସିରେ । ପୂଜା ଘରଟି ଏତେ ବଡ଼ ନ ଥିଲା, ତ‌ଥାପି ଆମେ ଯେତିକି ପିଲା ଥିଲୁ ସମସ୍ତେ ସେହି ଘରେ ହିଁ ବସିଥିଲୁ । ଆମର ବାକି କଛି ସାଙ୍ଗସବୁ ଆସିସାରିଥିଲେ, ଆଉ ପୁଣି କିଛି ସିନିଅର, ଜୁନିଅର ପିଲାବି ଉପସ୍ଥିତ ଥାଆନ୍ତି ସେଇଠି । ସମସ୍ତଙ୍କର ମିଶ୍ରିତ ଉପସ୍ଥିତି ଏକ ନିଆରା ଅନୁଭୂତି ସୃଷ୍ଟି କରିଥିଲା ସେଇଠି । ସେଠାରେ ସଭିଙ୍କ ସ‌ହ କଥାବାର୍ତ୍ତାରେ ମଜ୍ଜିଗଲୁ ଆମେ ସବୁ । ପୂଜା ଆରମ୍ଭ ହେଲା, ଆଉ ପୁଷ୍ପାଞ୍ଜଳୀ ବି ଶେଷ ହେଲା । ଏବେ ପୂଜାରେ ଗୋଟିଏ ଜିନିଷ ଚାଲିଛି, ପୂଜା ଯେମିତି ବି ହେଉ ନା କାହିଁକି ଆମେ ଫଟୋ ବ‌ହୁତ ଉଠେଇବୁ । ସବୁ ମିଶିକି ଫଟୋ ଉଠେଇଲୁ । ସିଙ୍ଗେଲ ସେଲ୍‌ଫି, ଗୃପ୍ ସେଲ୍‌ଫି ଆଉ ପୁଣି କେବେ ଭଗବାନଙ୍କ ସ‌ହ ବି ସେଲ୍‌ଫି । ହଁ ଭଗବାନଙ୍କ ସ‌ହ କେମିତି ବ ନ ନେବୁ, ସେ ତ' ମାତ୍ର ଦିନଟିଏ ପାଇଁ ଆସୁଛନ୍ତି ଏହି ଧରାକୁ । ଯାହାହେଉ ସବୁ ଫଟୋ ଉଠା ପର୍ବପରେ ଭୋଜନର ବି ବ୍ୟବସ୍ଥା ହୋଇଥିଲା ।

ଏଇଠି ତ' ଆଉ ସେ ପୁରୁଣା ପରମ୍ପାରା ନାହିଁ ଯେ, ପୁଅମାନେ ଆଗ ଖାଇବେ କି ଝିଅମାନେ ଆଗ ଖାଇବେ । ସଭିଏଁ ଗୋଟିଏ ଜାଗାରେ ମିଶିକି ଖାଇବାର ମଜା ଥିଲା ମଜା ଥିଲା ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଅଲଗା । ଯେତିକି ପିଲାଥିଲୁ, ଏକାସାଙ୍ଗରେ ବସି ଖାଇବା ବି ସମ୍ଭବ ନୁହେଁ । ସେଇଥିପାଇଁ ଆଗ ଆମର ଜୁନିଅର ପିଲା, ମାନେ ୧ମ ବର୍ଷ ଆଉ ୨ୟ ବର୍ଷର ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଖାଇବା ପାଇଁ କୁହାଗଲା । ସେମାନଙ୍କର ଖାଇବା ସରିବା ବେଳକୁ ଆମେ ପୁଣି ସବୁ ବାହାରେ ବ‌ସି କେଳି କରିବାରେ ବ୍ୟସ୍ତ ଥିଲୁ । ଏହିସବୁ ଭିତରେ ପୁଣିଥରେ ଆଗକୁ ଆସିଲା ସେହି ରଙ୍ଗଟି । ନା, ଏହା କୌଣସି ସ୍ୱପ୍ନ ନୁହେଁ, ଏହା ବାସ୍ତବତା । ବାସ୍ତବରେ କେହିଜଣେ ଆସିଥିଲା ମୋ ଆଖି ଆଗକୁ । ଏବେ ଆଉ ସେମିତି କିଛି ହେଲାନି, ଏବେ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣରୂପ ଦେଖିପାରୁଥିଲି ତା'ର ମୁହଁକୁ । ପ୍ରଥମଥର ପାଇଁ ଦେଖିଲି ସେହି ଚେହେରା ।

କିଏ ହେଇପାରେ ସେ? କଲେଜର ଏତେପିଲାମଧ୍ୟରେ କେହି ବି ହେଇପାରେ ସେ । ଆଉ ମୁଁ ତ' ସବୁପିଲାଙ୍କୁ ବି ଚିହ୍ନିନି । ଏମିତି ବି ହେଇପାରେ, କେହି ପିଲାସାଙ୍ଗରେ ବି ଆସିଥାଇପାରେ । ଏହି ଭାବନାରୁ ମୁଁ ବାହାରିଲା ବେଳକୁ କିଛି ପିଲାଙ୍କ ଭିଡ଼ ଭିତରେ କୁଆଡ଼େ ପୁଣି ହଜିଗଲା ସେ ଚେହେରାଟି ।  ପାଖରେ ଥିବା ଏତେ ସାଙ୍ଗଙ୍କ ମେଳିରୁ ବାହାରିବା ବି କଷ୍ଟ । ଆଉ ମୋ ନ‌ଜର ପୁଣି ଅଛି କାହା ଉପରେ, ଏହା ସେହି ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ କାହାକୁ ଜଣା ପଡ଼ିଲେ ଆହୁରି ଅସୁବିଧା । କାରଣ‌ଟା ପ୍ରାୟଃ ସବୁ ଜାଣିଥିବେ, ସାଙ୍ଗମାନେ ହିଁ ସତେ ଯେମିତି ଦୁନିଆରେ ବଡ଼ ଶତ୍ରୁ । ସେହି ଜାଗାରେ ଏମିତି ଅବସ୍ଥା ଆଉ ଲୋକ‌ହସା କରେଇବେ ଯେ, କ‌ହିବାର ନାହିଁ । ଆଉ ତା' ପରେ ପୁଣି ଯଦି ସେହି ଅଜଣା ଚରିତ୍ରଟି ବିଷୟରେ ଜାଣିବା ଆଗରୁ, ସେ କେବେ ଦେଖିନେବ ଏମିତି ଦୃଶ୍ୟ, ଆଉ କେବେ ତା'ର ସାମ୍ନାକୁ ଆସିବାର ବି ସାହାସ ହେବନି । ସେଇଥିପାଇଁ ମୁଁ ଅନିଚ୍ଛା ସତ୍ତ୍ୱେ ବି ମନରେ ରଖିଲି ସେହି ଯିଜ୍ଞାସା । ଆଉ ମାତିଗଲି ସାଙ୍ଗମାନଙ୍କ ସାଙ୍ଗେ ।

ଏବେ ସମୟ ଆମମାନଙ୍କର ଖାଇବାର । ତିନିବର୍ଷରେ ପ୍ରଥମ ଥର ପାଇଁ ସଭିଏଁ ମିଶିକି ଖାଇବାକୁ ବସିଛୁ । ଯଦିଓ ଆମେ ଆଗରୁ ରୁମ୍‌ରେ କି କୌଣସି ସାଙ୍ଗର ଜନ୍ମଦିନରେ ଏମିତି ବସିକି ଖାଇଛୁ, ହେଲେ କଲେଜରେ ଏମିତି ସବୁ ମିଶିକି ଖାଇବ ପ୍ରଥମ । ଆଉ ସବୁ ମିଶିକି ଖାଇଲାବେଳେ କେହି ଚୁପ୍‌ଚାପ୍ ଖାଇବେ, ଏଇଟା କେବେ ହେଇପାରିବନି । କିଏ ଖାଇବାର ପ୍ରଶଂସା କରୁଛି, ତ ପୁଣି କିଏ ପୂଜା ଆଉ ପୁଣି କିଏ ସାଜସଜ୍ଜାର । ଏମିତି ସବୁ କଥାବାର୍ତ୍ତା ସ‌ହ ଶେଷର ଭୋଜନର ପରିସମାପ୍ତି ହେଲା । ଏବେ ସମୟ ପ୍ରତ୍ୟାବର୍ତ୍ତନର । ବସ ଡ୍ରାଇଭରମାନେ ବି ଖାଇସାରିଥିଲେ । ସେମାନେ ବସ ଲଗେଇକି ଏବେ ଛାଡ଼ିବା ପାଇଁ ଅପେକ୍ଷା କରିଛନ୍ତି । ସେତେବେଳେ ପୁଣିଥରେ ଦେଖିଲି ସେହି ଗୋଲାପି ରଙ୍ଗର ପୋଷାକରେ ଥିବା ଝିଅଟିକୁ । ବସରେ ଚଢ଼ିବାର ବ୍ୟଗ୍ରତା ଥିଲା ତା' ମନରେ । ଦୂରରୁ ଦେଖିପାରୁଥିଲି ତା'କୁ ।

ଯାହା ହେଉ ବସରେ ବସିଲାବେଳେ ମିଳିଗଲା ତାକୁ ଗୋଟିଏ ଝରକା ପାଖର ସିଟ୍ । ଆଉ ମୁଁ ସେ ଦିଗକୁ ଅଗ୍ରସର ହେବା ପୂର୍ବରୁ ବସ ଧିରେ ଧିରେ ଗତି କଲା ଆମ ଆଡ଼କୁ । ଆଉ ଅଧିକ ପିଲା ଚଢ଼ିବା ପାଇଁ ସେ କିଛି କ୍ଷଣ ରହିଗଲା ଆମରି ସାମ୍ନାରେ । ଦୀର୍ଘ ୩/୪ ଘଣ୍ଟାର ଲୁଚକାଳି ଖେଳ ପରେ ଶେଷରେ ସେ ଥିଲା ମୋ ଆଖି ସାମ୍ନାରେ । ଆମର ଯିବାର ସମୟ ଟିକେ ବିଳମ୍ବରେ ଥିବା ଇଚ୍ଛା ଥାଇ ବି ଚଢ଼ିପାରିନଥିଲି ସେହି ବସରେ । ହେଲେ ଏଥର ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ରୂପେ ଦେଖିପାରୁଥିଲି ତା'ର ମୁହଁକୁ । ଯଦି କେହି କବି ଥାଆନ୍ତେ, ବୋଧେ ସେହି ମୁଖ ମଣ୍ଡଳ ଉପରେ ୨/୪ଟି କାବ୍ୟ ରଚନା କରିଦେଇଥାନ୍ତେ । ଗୋଲାପି ରଙ୍ଗର ପୋଷାକକୁ ଗୋଲାପୀ ରଙ୍ଗର ଓଠ ସ‌ହ ଆକର୍ଷଣର କେନ୍ଦ୍ରବିନ୍ଦୁ ଥିଲା ସେ ଗାଢ଼ କଳା ରଙ୍ଗର ସେ ଆଖି । ସତେକି ଯେମିତି ସେହି ଆଖିରେ ପୂରିରହିଛି ପୂରା ଦୁନିଆ । ଏହିସବୁ ଭିତରେ ମୋ ନଜର ହଟୁନଥିଲା ତା' ଉପରୁ । ହେଲେ ଧିରେ ଧିରେ ଗାଡ଼ିଟି ଗଡ଼ିବାକୁ ଆରମ୍ଭ କଲା ଆଉ ଧିରେ ଧିରେ ପୁଣିଥରେ ସେ ଦୂରେଇ ଚାଲିଥିଲା ମୋ ଆଖି ଆଗରୁ । ଧିରେ ଧିରେ ଗାଡ଼ିର ବେଗ ବଢ଼ିବା ସ‌ହ ଦୂରତା ମଧ୍ୟ ବଢ଼ିଥିଲା ମୋ ଆଖି ଆଉ ତା' ଭିତରେ । ରାସ୍ତାର ସେହି ଦୂରଦିଗନ୍ତରେ ହଜିଗଲା ସେ ଧିରେ ଧିରେ ।

କେତେବେଳୁ ସେ ଯାଇସାରିଲାଣି, ଆଉ ଆମେ ଆମ କାମ ସାରି ଆସି ପୁଣି ରୁମ୍‌ରେ ପ‌ହ‌ଞ୍ଚିଗଲୁଣି, ହେଲେ ଏବେ ବି ମନରେ ତା'ରି କଥା ଆଉ ଆଖିରେ ରହିଛି ତା' ଚେହେରା । ସେ ଚେହେରା ସତେ ଯେମିତି ମୋର ଆଖିର କ୍ୟାମେରାରେ ତୋଳିହୋଇଯାଇଛି ଆଉ ମୋ ମନର ସେ ଡାଟାବେସରେ ଏକ ଅଲିଭା ଛବି ହୋଇ ରହିଯାଇଛି, ଯାହାକୁ ମୁଁ ଚାହିଁଲେ ବି କେବେ ଲିଭେଇପାରିବିନି । ସତେ ଯେମିତି ସେ ଛବି ସ‌ହ କୋଉଗୋଟେ ଭାଇରସ ପଶି ଆସିଛି ମୋ ଡାଟାବେସ ଭିତରେ, ଯିଏକି ସେହି ଛବିଟିକୁ ବାରମ୍ବାର ଆଣିଦେଉଥିଲା ମୋ ଆଗକୁ । ଏମିତିରେ କେବେ ଯଦି କାହାକୁ ପ୍ରଥମଥର ପାଇଁ ଦେଖେ, ମୋ ମନରେ ତା'ର ଛବି କେବେ ଆସେନି, ହେଲେ ଏଇ ଏକ ଏମିତି ଛବି ଯାହାକୁ ମନର ପ୍ରିତିଟି ପୃଷ୍ଠାର ଆଗଧାଡ଼ିରେ ହିଁ ରହିଯାଇଛି ।


କ୍ରମଶଃ.....



This is the 2nd part of the College Diary Series. The 2nd half of the day which I've described in the first part.





Saturday 30 September 2017

ଲାଖବିନ୍ଧା

Sangram Keshari Senapati September 30, 2017 0
ଲାଖବିନ୍ଧା
ମୁଁ ଯେତେବେଳେ ଛୋଟ ଥିଲି, ସେତେବେଳେ ଆମ ଘର ଆଗରେ ଦୁର୍ଗାପୂଜା ହୁଏ ଆଉ ସେଇଟା ଜଣଙ୍କର ବ୍ୟକ୍ତିଗତ ପୂଜା ହେଲେ ମଧ୍ୟ ଆମ ଗାଁରେ କି ପାଖ ଆଖରେ ୪-୫ କିଲୋମିଟର ଭିତରେ ଆଉ କେଉଁଠି ହୁଏନାହିଁ ବୋଲି ସେଇଟା ଆମ ଗାଁର ପୂଜା କ‌ହିଲେ ଚଳେ । ଆଉ ଯାହାର ପୂଜା କରନ୍ତି, ସେମାନଙ୍କୁ ମୁଁ ଅଜା-ଆଈ ବୋଲି ଡାକୁଥିଲି । ଆଉ ସେଇଠି ମୋ ବାପା ହିଁ ପୂଜା କରନ୍ତି । ସେଇଥିପାଇଁ ସେ ପୂଜା ଆମ ଗାଁ ସ‌ହ ଆମର ବି କ‌ହିଲେ ଚଳେ । ଦୁର୍ଗାପୂଜା ଆରମ୍ଭରୁ ଆମର ପୂଜା ଆରମ୍ଭ ହେଉନଥିଲା, ଆମର ମୂର୍ତ୍ତୀ ତିଆରି ଆଗରୁ ପୂଜା ଆରମ୍ଭ ହେଇଯାଉଥିଲା ବୋଲି ଧରିନିଆଯାଏ ।

ଷଷ୍ଠୀପୂଜା ଦିନ ସେଇ ପାଖରେ ଥିବା ଠାକୁରାଣୀଙ୍କ ପାଖରେ ପୂଜା କରାଯାଏ ଆଉ ସେଦିନ ସ୍କୁଲ ହୋଇଛି ଦୁର୍ଗାପୂଜା ଛୁଟି ଦିଆଯାଏ । ପରଦିନ ସପ୍ତମୀ, ସେଇଥିପାଇଁ ସକାଳୁ କଳସ ବୁଡ଼ାଯାଏ ଆଉ ଧିରେ ଧିରେ ପୂଜା ବଢ଼େ । ହେଲେ ଆମର ସେଥିରେ କିଛି ଯାଏ ଆସେ ନାହିଁ ସକାଳୁ ରାତିଯାଏଁ ଆମେ ସବୁ ସେଇଠି ବୁଲୁ ଆଉ ସବୁ ମିଶିକି ସେଇଠି ଖେଳୁ । ଅଷ୍ଟମୀ ପୂଜାରେ ବ‌ହୁତ ଲୋକ ଆସିନ୍ତି ଭୋଗ କରିକି ନିଅନ୍ତି । ନବମୀ ଦିନ ସେଇଠି ଲେମ୍ବୁ, କାକୁଡ଼ି, କ‌ଖାରୁ (ପାଣି କ‌ଖାରୁ) ବଳି ପଡ଼େ । ଆଉ ଦଶମୀ ଦିନ ପୂଜା ସରିଲା ପରେ ପାଖାପାଖି ୪ଟା ବେଳକୁ ଲାଖ ବିନ୍ଧା ବୋଲି ପରମ୍ପରା ରହିଆସିଛି । ଆମର ଗାଁର ଜଣଙ୍କ ବାଡ଼ିରୁ ଗୋଟିଏ କଦଳୀଗଛ କଟାହୋଇକି ଢୋଲ-ମହୁରୀ ବଜେଇକି କାନ୍ଧେଇକି ଆଣନ୍ତି ଆଉ ସେ ପୂଜା ପାଖରେ ସେହି ଗଛଟିକୁ ପୂଜା କରାଯାଏ ଆଉ ପରେ ତାକୁ ସେଇ ପାଖ ପଡ଼ିଆରେ ଗୋଟେ ଗାତ ଖୋଳି ପୋତାଯାଏ । ସେହି କଦଳୀଗଛଟିରେ ଯିଏ ପ୍ରଥମେ ତୀର ଲକ୍ଷ୍ୟ ବିଦ୍ଧ କରିବ, ସେ ବିଜେତା ହେବ । ଏହି ପରମ୍ପରା ଏକ ପ୍ରତିଯୋଗୀତା ଭଳି । ଆଉ ସେ ବିଜୟ ପାର୍ଥୀକୁ ଘୋଷଣା କରାଯାଇଥିବା କିଛି ରାଶି ଆଉ ଲୁଗାଟିଏ ଦିଆଯାଏ । ଆଉ ଏହି କାର୍ଯ୍ୟଟିକୁ ଦେଖିବାକୁ ଆଖପାଖରୁ ବ‌ହୁତ ଲୋକ ଆସିଥାନ୍ତି । ଆଜି ବି ସେଇଠି ପୂଜା ହେଉଛି, ଆଉ ଆଜି ବି ସେମିତି ଲାଖ ବିନ୍ଧା ହେଉଥିବ ।

ଛୋଟଥିଲାବେଳେ ମୋତେ ଏଇ ରାବଣ ପୋଡ଼ି ବିଷୟରେ ଜଣା ନ ଥିଲା, ସେତେବେଳେ ମୁଁ ଖାଲି ଏଇ ଲାଖବିନ୍ଧା ବିଷୟରେ ଜାଣିଥିଲି । ଆମେ ସେ କଦଳୀଗଛଟିକୁ ରାବଣ ବୋଲି ଭାବୁଥିଲୁ ଆଉ ତୀର ମାରିବାକୁ ଆସିଥିବା ଲୋକଙ୍କୁ ରାମଙ୍କର ସେନାବାହିନୀ । ହେଲେ ଯେବେ ଧିରେ ଧିରେ ବଡ଼ ହେଲି ସେବେ ଏଇ ରାବଣ ପୋଡ଼ି ବିଷୟରେ ଜାଣିଲି । ଆଉ ଭବାନୀପାଟଣା ଗଲାପରେ ରାବଣପୋଡ଼ି ବି ଦେଖିଲି । ଦୁଇଟିଯାକ ସେଇ ଏକା ଭଳି ପରମ୍ପରା । ଦୁଇଟିରେ ସେଇ ସମାନ ପ୍ରଥା ରହିଛି । ହେଲେ ରାବଣ ପୋଡ଼ିରେ ଖାଲି ଅଧିକ ଶବ୍ଦ ହୁଏ ଆଉ ଏଇଟା ରାତିରେ ପାଳନ କରାଯାଏ । କିନ୍ତୁ ଲାଖବିନ୍ଧାରେ ଅଧିକ ଶବ୍ଦ ନାହିଁ ଆଉ ଏଇଟା ଦିନରେ ପାଳନ କରାଯାଏ, କାରଣ ରାତିରେ ହେଲେ ଶର ଲକ୍ଷ୍ୟ ବିଦ୍ଧ ହେଇପାରିବନି । 



___________________________________END_______________________________________




"Lakha Bindha" is a part of Durgapuja. It's like "Rabana Podi". This is celebrated on "Dasahara". We took a Banana tree and worship it near goddess Durga and then placed it on the ground in an empty ground. After that, some people aim that tree with their arrow and who shoot it first declared as the winner. We consider that banana tree as Rabana. In Rabana podi, we burn the Rabana and here we shoot the tree.

Rabana podi creates a huge noise and held in night, but this process doesn't create any sound and held in day time. Because at night it's not easy to aim on a less width tree.

Tuesday 26 September 2017

ବନ୍ଧୁତା

Sangram Keshari Senapati September 26, 2017 0
ବନ୍ଧୁତା
ସମୀର ଆଖି ଆଖି ଖୋଲିଲା ବେଳକୁ ସାମ୍ନାରେ ଛିଡ଼ା ହୋଇଥିଲେ ଡକ୍ଟର ସୁଧାଂଶୁ । ସମୀରର ସ୍ୱାସ୍ଥ୍ୟାବସ୍ଥା ସୁଧୁରିବାରେ ସବୁଠାରୁ ବେଶି ଖୁସି ଥିଲେ ସୁଧାଂଶୁ । ସେ ଖୁସିଭରା ଆଖିରେ ସମୀରକୁ ଅଭିନନ୍ଦନ ଜଣାଇବାକୁ ମୁହଁ ଖୋଲିବା ଆଗରୁ ସମୀର ତାଙ୍କୁ ପଚାରିଲା, "ଶ୍ୟାମ୍ କେମିତି ଅଛି?"

ଶ୍ୟାମ୍ ଆଉ ସମୀର ଉଭୟ ଛୋଟବେଳରୁ ସାଙ୍ଗ । ଦୁଇଜଣଙ୍କର ପରିବାର ଗୋଟିଏ ଆପାର୍ଟମେଣ୍ଟରେ ରୁହ‌ନ୍ତି । ଆଉ ଉଭୟ ଗୋଟିଏ ଦିନରେ ଗୋଟିଏ ହସ୍ପାତାଳରେ ଜନ୍ମଗ୍ରହଣ କରିଥିଲେ । କ‌ହିଲାଭଳି ସେମାନେ ଉପରୁ ସେମାନଙ୍କର ବନ୍ଧୁତା ସ୍ଥାପନ କରିକି ଆସିଥିଲେ । ଛୋଟବେଳୁ ଉଭୟଙ୍କର ବନ୍ଧୁତା ଆଜିଯାଏଁ ସେମିତି ଅଛି । ଦୁଇଜଣ ସବୁବେଳେ ସାଙ୍ଗ ନୁହେଁ ଭାଇ ଭଳି ଚଳି ଆସିଛନ୍ତି । ଉଭୟ ସାଙ୍ଗରେ ସ୍କୁଲ, ଟିଉସନ ଆଉ ଘରେ ବି ସବୁବେଳେ ସାଙ୍ଗରେ ରୁହ‌ନ୍ତି । ଏମିତିକି ଦୁଇଜଣଙ୍କ ମଧ୍ୟରୁ ଯଦି ଜଣେ କେବେ ବନ୍ଧୁଘରକୁ ଯିବାକୁ ବାହାରେ, ଉଭୟ ସାଥିହୋଇ ଯାଇଥାନ୍ତି । ସ୍କୁଲ ପରେ, କଲେଜ ସରିଲା । ଆଉ ଏବେ ଉଭୟ ଗୋଟିଏ କମ୍ପାନୀରେ ମଧ୍ୟ ସାଙ୍ଗରେ ଚାକିରୀ କରିଛନ୍ତି ।

ସେଦିନ ସମୀର ଆଉ ଶ୍ୟାମ୍ ବ‌ହୁତ ଖୁସି ଥିଲେ, ଘରଛାଡ଼ି ଚାକରୀରେ ଯୋଗଦେବା ପରଠାରୁ ଛଅ ମାସ ପରେ ସେମାନେ ଘରକୁ ଯାଉଥିଲେ । ସମୀର ନୂଆ ଗାଡ଼ି କିଣିଥିଲା, ତାକୁ ନେଇ ଉଭୟ ବ‌ହୁତ ଉତ୍ସାହ ସ‌ହ ବାହାରିଲେ ଘରକୁ । ମାତ୍ର ୧୧ ଘଣ୍ଟାର ରାସ୍ତା ଘରକୁ, ଆଉ ସେତିକି ସମୟ କେମିତି ଶୀଘ୍ର ସରିଯାଆନ୍ତା କି' ଏହା ଭାବି ଭାବି ଶ୍ୟାମ ଘୁମେଇ ପଡ଼ିଥିଲା । ସମୀର ଅତି ଉତ୍ସାହର ସ‌ହ ଗାଡ଼ି ଚଲାଉଥିଲା । କିନ୍ତୁ ସେମାନଙ୍କର ସେହି ଖୁସି ବେଶି ସମୟ ଯାଏଁ ରହିପାରିଲାନି । ହଠାତ୍ ସମୀରର ନ‌ଜର ପଡ଼ିଲା ସାମ୍ନାପଟରୁ ଦ୍ରୁତ ଗତିରେ ମାଡ଼ିଆସୁଥିବା ଗୋଟିଏ ଟ୍ରକ ଉପରେ । ବୋଧହୁଏ ଟ୍ରକଟିର ବ୍ରେକ କିମ୍ବା ସ୍ଟିଅରିଂ ଫେଲ ହୋଇଯାଇଥିଲା ଆଉ ସେ ଗଡ଼ାଣିଆ ରାସ୍ତାରେ ଟ୍ରକଟିକୁ ସମ୍ଭାଳିବାକୁ ଆପ୍ରାଣ ଉଦ୍ୟମ କରୁଥିଲା ତା'ର ଚାଳକଟି । ସମୀର କିଛି ଭାବିବା ଆଗରୁ ଟ୍ରକଟି ସିଧା ଆସି ଧକ୍କା ଦେଇଥିଲା ସମୀରର ଗାଡ଼ିକୁ ।

ତା' ପରେ କ'ଣ ହୋଇଥିଲା ସମୀରକୁ ଜଣା ନ ଥିଲା । ଦୁଇଦିନପରେ ଆଜି ତା'ର ଚେତା ଆସିଲା । ଶ୍ୟାମ୍‌ର ମଧ୍ୟ ଏବେଯାଏଁ ଚେତା ଆସିନଥିଲା । ସେ ଶ୍ୟାମ୍‌କୁ ଦେଖିବାକୁ ଇଚ୍ଛା କଲା, କିନ୍ତୁ ସୁଧାଂଶୁ ତାଙ୍କୁ ଶ୍ୟାମ୍‌ର ସ୍ୱାସ୍ଥ୍ୟାବସ୍ଥା ବିଷୟରେ ଜଣାଇଲେ । ଏହାପରେ ସେ ସୁଧାଂଶୁଙ୍କୁ ଶ୍ୟାମ୍‌କୁ ଯେମିତି ହେଲେ ଭଲ କରିବାକୁ ଅନୁରୋଧ କଲେ । ଆଉ ଏହି ସବୁ କଥାବିଷୟରେ ଶ୍ୟାମକୁ ଜଣାଇବାକୁ ମନାକଲେ । ସମୀର ତା'ର ଆଖି ଦେଇ ଶ୍ୟାମ୍‌କୁ ଠିକ୍ କଲା । ଉଭୟ ଧିରେ ଧିରେ ଠିକ୍ ହୋଇଗଲେ । କିନ୍ତୁ ଶ୍ୟାମ୍ ଏବେ ସମୀର ସ‌ହ ମିଳାମିଶା ବନ୍ଦ କରିଦେଲା । କିଛି ଦେଖିପାରୁନଥିବା ସମୀର ସ‌ହ ଶ୍ୟାମ କେମିତି ବା ମିଶିବ, ସେଥିପାଇଁ ସେ ଧିରେ ଧିରେ ତା' ଠାରୁ ଦୂରେଇ ଗଲା ।

ତେଣେ ଶ୍ୟାମ୍‌ ସମୀରଠାରୁ ଦୂରେଇ ଯିବାରୁ ସେ ନିଃସଙ୍ଗତା ଅନୁଭବ କରିବାକୁ ଲାଗିଲା, କିନ୍ତୁ ସମୀର ବୁଝିପାରୁନଥିଲା କି ଶ୍ୟାମ୍ କାହିଁକି ତା'ଠାରୁ ଦୂରେଇ ଯାଇଛି । ତ‌ଥାପି ସେ ଶ୍ୟାମ୍ ସ‌ହ ମିଶିବାକୁ ପ୍ରୟାସ କରିନାହିଁ । ସମୀରର କେବେଳ ଗୋଟିଏ ସାଙ୍ଗ ଥିଲା, ସେ ହେଉଛି ଶ୍ୟାମ୍ ଆଉ ଶ୍ୟାମ୍ ଦୂରେଇ ଯିବାପରେ ସମୀର ଧିରେ ଧିରେ ମାନସିକ ସ୍ତରରେ ଦୁର୍ବଳ ହେବାକୁ ଲାଗିଲା । ଏହି ସବୁ ବିଷୟରେ କେବଳ ସୁଧାଂଶୁଙ୍କୁ ହିଁ ଜଣା ଥିଲା । ମାତ୍ର ସେ ସମୀର ସ‌ହ କରିଥିବା ପ୍ରତିଜ୍ଞା ପାଇଁ କେବେ ଶ୍ୟାମ୍‌କୁ ସେ ବିଷୟରେ କ‌ହିନଥିଲେ । ଆଖି ହରାଇ ଏବେ ସମୀର ଜଣେ ଅସ‌ହାୟ ବ୍ୟକ୍ତି ପାଲଟି ଯାଇଥିଲା । ଆଉ ଏବେ ତା'ର ସବୁ ଆଶା ଆଉ ଆକାଂକ୍ଷା ଶ୍ୟାମ୍ ମଧ୍ୟ ଦୂରେଇ ଗଲା । ସମୀର ପାଖରୁ ସତରେ ଯେମିତି ତା'ର ପ୍ରାଣ ଚାଲିଯାଇଥିଲା । ଶେଷରେ ସମୀର ଦିନେ ପ୍ରାଣତ୍ୟାଗ କଲା, କିନ୍ତୁ ଯିବା ଆଗରୁ ସେ ଶ୍ୟାମ୍ ପାଇଁ ଡଃ ସୁଧାଂଶୁଙ୍କ ପାଖରେ ଛାଡ଼ିଗଲା ଗୋଟିଏ ପତ୍ର ।

ଦିନେ ଶ୍ୟାମ୍ ତା'ର ସ୍ୱାସ୍ଥ୍ୟ ପରୀକ୍ଷା ପାଇଁ ସୁଧାଂଶୁଙ୍କ ପାଖକୁ ଯାଇଥିଲା, ସେତେବେଳେ ସୁଧାଂଶୁ ତାକୁ ସମୀର ଶେଷ ଚିଠି ଦେଇଥିଲେ । ସେଥିରେ ସମୀରର ଲେଖା ଦେଖି ଶ୍ୟାମ୍ ହତବାକ୍ ହୋଇଯାଇଥିଲା । ସମୀର ଯେତେବେଳେ ହସ୍ପାତାଳରେ ଜାଣିବାକୁ ପାଇଲା କି ଶ୍ୟାମ୍ ତା'ର ଆଖି ହରେଇ ଦେଇଛି, ସେତେବେଳେ ସେ ସୁଧାଂଶୁଙ୍କୁ ତା'ର ଆଖି ବଦଳରେ ଶ୍ୟାମ୍‌କୁ ଦୁନିଆ ଦେଖେଇବାକୁ ଅନୁରୋଧ କଲେ । ଆଉ ଏହି ବିଷୟରେ ଯେମିତି ଶ୍ୟାମ୍‌କୁ ଜଣାନପଡ଼େ, ସେ ବିଷୟରେ ସେ ସୁଧାଂଶୁଙ୍କୁ କ‌ହିଥିଲା । ଛୋଟବେଳୁ ଶ୍ୟାମ୍ ସବୁବେଳେ ସମୀର ଆଖିରେ ଦୁନିଆ ଦେଖିଛି ଆଉ ଆଜି ବି ସେ ପୁଣିଥରେ ସେହି ସମୀର ଆଖିରେ ଦୁନିଆ ଦେଖୁଛି । ସେତେବେଳେ ସମୀର ଆଖିରୁ ଝରି ଗଲା ବୁନ୍ଦା ବୁନ୍ଦା ଲୁହ । ଆଉ ଯେଉଁ ସାଙ୍ଗର ଆଖି ନଷ୍ଟ ହୋଇଯାଇଛି ବୋଲି ସେ ସବୁବେଳେ ଦୁଃଖ ପ୍ରକାଶ କରୁଥିଲା, ଆଉ କେବେ ତାକୁ ସାମ୍ନା କରିବାର ସାହାସ ପାଉନଥିଲା । କେମିତି ବା ସେ ତାକୁ ସାମ୍ନା କରିଥାନ୍ତା, ଯେଉଁ ଆଖି ଛୋଟବେଳେ ତା'ର ଧ୍ୟାନ ରଖିଥିଲା, ସେହି ମରିଯାଇଥିବା ଆଖି ଆଗକୁ କେମିତି ଯିବ ବୋଲି ସେ ସମୀର ସ‌ହ ମିଶିବା ବନ୍ଦ କରିଦେଇଥିଲା । ହେଲେ ସେ ସାଙ୍ଗ ସିନା ଆଉ ଏଇ ଦୁନିଆରେ ନାହିଁ, କିନ୍ତୁ ତା'ର ସେହି ଅମୂଲ୍ୟ ଚକ୍ଷୁଦ୍ୱୟ ତା' ପାଖରେ ଛାଡ଼ିଯାଇଛି । ପିଲାଦିନରୁ ଏକ ହୋଇ ବଞ୍ଚିଥିବା ଦୁଇ ସାଙ୍ଗ ଆଜି ପୁଣଥରେ ଏକ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି ।


____________________________________End____________________________________


This story is based on two friends who grew up together from their childhood. They are not just  friends, they are like brothers. From the child age till now they are together forever. Even they are working in the same office. Once they met an accident, when they were heading toward their home. One friend donate his eyes for another. But the guy whose eyes were replaced left the other guy. The guy who lost his eyes couldn't able to survive in this world like this, without the friend with whom he grew up.

The other guy left his childhood best friend with fear. He don't have any problem with his disability, but he couldn't face that friend whose eyes were like his own eyes since childhood and now he lost them. Once he get a letter from his best friends, when he passed away. In the letter, he had written his eye donation and he promised his to show the world with his eyes in childhood and he kept his promise.



ଜନ୍ମଦିନ

Sangram Keshari Senapati September 26, 2017 2
ଜନ୍ମଦିନ
Janmadina - ଜନ୍ମଦିନ

I'm always trying to write some poems, but hadn't write such meaningful or some which I may like. Today, I've written about a small poem to wish a girl on her birthday. Yes, it's just a writing.


ଆଜି ତମ ଜନ୍ମଦିନ, ଜନ୍ମଦିନର ହାର୍ଦ୍ଦିକ ହାର୍ଦ୍ଦିକ ଅଭିନନ୍ଦନ ହେ ଖୁସି,
ଏଇ ବର୍ଷସାରା ଦୁନିଆର ସବୁଯାକ ଖୁସି ତମ ଉପରେ ଯାଉ ବରଷି ।

ଶୁଭ ଜନ୍ମଦିନର ଖୁସିପରି ସବୁ ଦିନ ତମର କଟିଯାଉ ହସ ଖୁସିରେ,
ବରଷା ଝରିବା ପରି ସବୁଦିନେ ହସ ଝରୁଥାଉ ସଦା ତମ ଓଠରେ ।

ଶରତ ଋତୁର ଏହି ନୀଳ ଆକାଶରେ ଭସା ମେଘ ବୁଲେ ଯେମିତି,
ତମ ଆଖିରେ ଘୁରିବୁଲୁ ହସ ଆଉ ଖୁସିର ଲ‌ହରୀ ଠିକ୍ ସେମିତି ।

ଦୁନିଆରେ ଯାହାପାଖରେ ଅଛି ଯେତେସବୁ ସୁଖର ସୁନା ପସରା,
ତମ ମଥାରେ ସେ ସବୁ ଖୋସି ହେଇଯାଉ ସାଜି ଫୁଲର ଗଜରା ।

ଜନ୍ମଦିନରେ ତମ ପାଇଁ ମୋରେ ତାଙ୍କ ପାଖେ ଏମିତି ବିନତୀ,
ବରଷର ସବୁଦିନ କଟିଯାଉ ଜନ୍ମଦିନର ଖୁସି ଆସେ ଯେମିତି ।


Yes, It's an Odia poem. I with that girl must get all those things which she wishes to get in future. I lover the smile on her face, so I'm praying to god to full her all her wishes and always give that smile on her face and all the coming 364 days may finish as like as her birthday. 

Sunday 24 September 2017

An Welcome Song for Maa Durga By Manas Dash

Sangram Keshari Senapati September 24, 2017 1
An Welcome Song for Maa Durga By Manas Dash

Maa Durga, the power to destroy all the sin from this earth is coming to earth in near future. She came for just some days, but we are preparing from days to welcome her. She is the mother of all power and all god give her all the powers to destroy Mahishashra, one of the king of Demons.

She comes to earth on every Autumn season. In this autumn wind, we are too happy to welcome her. She comes with new hope and destroy all the sins as per our believe. Manas Ranjan Das, one Odia guy wrote a beautiful lyrics about Maa Durga. That's an amazing and lovely music, he also composed that.

The Lyrics is:-

ଶାରଦୀୟ ପବନରେ ମନ ପୁଲକିତ ଆଜି,
ଆସୁଛନ୍ତି ମହାମାୟା ମହିଷାମର୍ଦ୍ଦିନୀ ଆଜି ।

କେରା କେରା କାଶଦଣ୍ଡି, ଧରଣୀ ବକ୍ଷରେ ମଣ୍ଡି,
ଆଗମନ ଅପେକ୍ଷାରେ ରହିଛି ମଜ୍ଜି ।।

ଶାରଦୀୟ ପବନରେ ମନ ପୁଲକିତ ଆଜି,
ଆସୁଛନ୍ତି ମହାମାୟା ମହିଷାମର୍ଦ୍ଦିନୀ ଆଜି ।




Saturday 23 September 2017

Yoga to stay fit and fine

Sangram Keshari Senapati September 23, 2017 3
Yoga to stay fit and fine
Yoga (Odia: Joga (ଯୋଗ)) is a physical, spiritual and mental discipline or practice. This was originated in India. There are different types of Yoga, which are developed by our memorable forefathers. India is now promoting Yoga by celebrating International day of Yoga on 21st June in every year. When some gurus like Baba Ramdev started live yoga classes in Television, this get more popularity throughout India. Every person started following him from the TV.

Yoga is really necessary to our health. Mainly Yoga makes us a healthy human being. It brings physical fitness along with the mental peace. There are various types of benefits you could get from Yoga. And there are different types of yoga techniques and training videos available on internet. Everyone needs to be fit and fine. Yoga is the one and only technique to fit physically and mentally. Also there are several Yoga techniques connected with our spirituals.

In my childhood, mainly in high school days, we used to do Yoga on every Saturday and this process is continuing till now. That teacher changed, but the process has not changed. Those process of drill class, Yoga class on every Saturday is now also continuing in our schools. 

During our +2 1st years, we used to do Yoga every morning under a physical education teacher. Those days are the memorable moments for us. We used to wake up early in the morning, then get prepare for the Yoga class. And the funny moment was when sir came with his whistle and wakes up the slept guys in the hostel. 






Today I got some photographs of our school students doing some Yoga; this reminded me some unforgettable moments in my life. I don’t have such pictures to see them and remind those days, but these photos took me to those days.


NB: Thank you Chitrabati Mam, the physical education teacher in our school for these lovely pictures.